Tyrant Fest – 17/11/2019 – Site 9-9bis, Oignies, Frankrijk.

Na een verkwikkende nachtrust, staat ook dag twee van Tyrant Fest in het teken van black metal, Zelfs nog overduidelijker dan dag één waar de nodige zijsprongetjes werden gemaakt. Met het bordje “Complet – Sold Out” aan de deur mogen de organisatoren alvast gelukkig zijn met deze vierde editie van Tyrant Fest. Meteen ook overduidelijk dat black metal tegenwoordig in de lift zit en hoge toppen scheert. En, laat me eerlijk zijn, daar ben ik alvast niet rouwig om.

Net als op de eesrte dag van het festival liet ik het “Auditorium” links liggen. Zo miste ik dus N.K.R.T. (een Frans project opgestart in 2013 dat voor dark ambient staat en zo, tijdens live concerten, voor een soort van ritueel zorgt), Five The Hierophant (een Britse gezelschap dat een mix van black metal, avant garde, jazz en doom brengt) en GosT (een Amerikaans solo project van ene Baalberith die een mix brengt van synth wave en dark wave). Maar met de zes bands in “Le Méthaphone’ kon ik mijn hartje ophalen.

Het Belgische Wovennest mag openen. Wolvennest muzikaal omschrijven is bijna onbegonnen werk. Je vindt er in ieder geval elementen van black metal, ambient, psychedelica, kraut rock en electro in terug. Het gezelschap heeft ondertussen twee knappe full-albums op de markt, maar het is vooral tijdens live concerten dat de sound van Wolvennest het best tot zijn recht komt. Je verkrijgt immers een totaal pakket met schitterende beklijvende muziek, een mooi aangekleed podium en met een videoprojectie achter de artiesten. Het feit dat Wolvennest duidelijk goed in de markt ligt, bewijst het feit dat de zaal al stevig gevuld is voor dit Belgische gezelschap dat opnieuw een overtuigende set neer zet. Donker, dreigend en mysterieus zijn de bijpassend naamwoorden om het geheel te omschrijven.

*Foto’s: Wolvennest / The Secret*

Het Italiaanse The Secret werd in 2003 opgestart. De beginperiode met metalcore ligt ondertussen achter ons en tegenwoordig krijgen we een zware mix van black metal en grindcore te verwerken die ons maar heel matig kan bekoren na de zinderende performance van Wolvennest. Misschien dat The Secret beter tot zijn recht was gekomen als opener van dag twee.

Het Amerikaanse Imperial Triumphant dan maar. Dit trio verzoende me meteen weer met de programmatie. Hun uiterst technische mix van black metal met jazz en avant garde zorgde immers veel een heel spannende set. Het drietal verschuilt zich achter mooi vormgegeven maskers en zorgt muzikaal voor een stevig en krachtig spanningsveld met technische hoogstandjes op bass, gitaar en drums. Imperial Triumphant was bovendien voor het eerst te zien op een podium in Frankrijk en ik ben er van overtuigd dat ze heel wat fans zullen hebben bij gewonnen.

*Foto’s: Imperial Triumphant / Mephorash*

Heel anders klinkt het Zweedse Mephorash dat ook al voor de eerste keer op een podium staat in Frankrijk. Deze black metal band werd in 2010 opgestart en heeft ondertussen vier full-albums op de markt. De heren, ook al gemaskerd en in lange gewaden gehuld, geven er hier een krachtige lel op. Hun black metal wordt vooral voorzien van occulte teksten en dat vertaald zich ook naar wat schedels en kaarsen op het podium. Het zestal duwt stevig door en dat vertaald zich in een stevig headbangend publiek. Mephorash is meteen een heel aangename ontdekking die ik wel eens vaker aan het werk wil zien en horen.

Daarna is het tijd voor nog twee absolute toppers in het genre en dat zie je meteen. Voor Gaahls Wyrd zit de zaal afgeladen vol en ondanks een pak technische problemen met het drumstel ontgoochelt de krachtige, donkere en dreigende set van het vijftal nooit. Integendeel Gaahl bewijst wederom waarom hij op handen wordt gedragen door de black metal fans. Een beklijvende en intense set is ons deel en daar zal niemand uit het publiek rouwig om zijn. Ik heb genoten van de allereerste tot de allerlaatste seconde van zoveel donkere dreiging en de imposante persoonlijkheid van Gaahl.

*Foto’s: Gaahls Wyrd / Mayhem*

Na zo’n daverende set van Gaahls Wyrd had ik gedacht dat Mayhem dat moeilijk zou overtreffen. Maar, hé, niets bleek minder waar. Mayhem kwam, zag en overwon. Mayhem is een van de grondleggers van de Noorse black metal scene en dendert sinds 1984 zowat onverschrokken verder (een kleine onderbreking tussen 1993 en 1994 niet te na gesproken). Bassist Necrobutcher is de enige die er nog bij is van in het prille begin, maar staat nog steeds vol energie en overgave op een podium. Drummer Hellhammer, erbij sinds 1988, zit verscholen achter zijn drumstel maar hamert er ongenadig op los. De twee gitaristen, Teloch (sinds 2011) en Ghul (sinds 2012), zijn de twee “youngsters” in het gezelschap maar zorgen voor messcherpe en strakke riffs en soleren al even gedreven. Je hebt ogen te kort om alles waar te nemen wat er op het podium gebeurt met dit viertal alleen al en dan is er nog vocalist, podiumbeest Atilla Csihar die met zijn imposante persoonlijkheid het hele podium lijkt te vullen. Na een paar nummers staan de heren al te baden in het zweet en het publiek doet daar niet veel voor onder. Er wordt meegebruld, de “horns” gaan massaal in de lucht, en … gelukkig vallen geen hoofden af tijdens het headbangen (iedereen is al stevig opgewarmd dankzij Gaahls Wyrd). Tja, wat wil je nog meer na een concert van Mayhem. Misschien hopen dat de heren er nog een extra set tegen aan gooien? Of moeten ook zij even op adem komen om er een volgende keer weer even stevig, gedreven en energiek tegenaan te gaan?

De vierde editie van Tyrant Fest was er een om in te kaderen. De vier “toppers” – Seth, SepticFlesh, Gaahls Wyrd en Mayhem – ontgoochelden geen seconde en waren stuk voor stuk absolute top. Ik was onder de indruk van Undead Prophecies, Wolvennest, Imperial Triumphant en Mephorash, vier bands die ik zeker nog terug wil zien. Dopethrone was best wel goed, maar was achteraf gezien toch een beetje de vreemde eend in de bijt. The Secret, Penzées Nocturnes en Aorlhac mogen er gerust zijn, maar hebben werk voor de boeg indien ze écht mee willen doen met de groten in het genre. Ik kijk alvast uit naar editie vijf van dit knap georganiseerde festival.

Met dank aan Justine Flahaut.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.