Tyrant Fest – 16/11/2019 – Site 9-9bis, Oignies, Frankrijk.

Black metal is “in”, laat dit duidelijk zijn. Om dit te staven kunnen we aanhalen dat Throne Fest in Kuurne pakken liefhebbers trekt en ook kleinere Belgische festivals trekken volop de kaart black metal. Ik denk daarbij aan Night Metal Fest te Aarlen of Unholy Congregation te Oudenaarde om het maar bij die twee recente te houden. Ook het Franse festival Tyrant Fest trekt volop de kaart van black metal en dat dit een goede keuze is bewees het bordje “Complet – Sold Out”.

Tyrant Fest was er dit jaar voor de vierde keer en gaat door op een voormalige mijnensite, waar het festival een mooie locatie vindt. Wat randanimatie, food trucks, merchandising, … vind je verspreid over het terrein. Zelf gingen we zelfs geen kijkje nemen in de kleine zaal (“Auditorium”). Dit omdat er maar zo’n 120 kijklustigen binnen kunnen, maar vooral omdat er geen foto-pit in de grote zaal (“Metaphone”) en je dus op tijd hoorde te zijn indien je een mooi plaatsje vooraan wilde bemachtigen. Dat maakt het werk van fotografen een stuk moeilijker. Ook op gebied van licht worden de fotografen niet echt bediend, maar dat is een euvel dat wel eigen is aan black metal, zodat we daar mee leren leven.

Op de eerste dag (zaterdag 16 november) miste ik dus met wat pijn in het hart Barque (een Franse hardcore / punk band opgestart in 2013 uit de buurt van Lille), Witchfinder (een Franse band opgestart in 2016 die een mix brengt van stoner, doom en sludge) en Decline Of The I (een Franse post black metal band).

Gelukkig zorgen zes bands in de “Metaphone” ervoor dat ik niet echt op mijn honger blijft zitten. Het Franse Aorlhac mag omstreeks 16.00 uur openen en doet dit niet onaardig. Aorlhac werd in 2007 opgestart in de buurt van Aurillac en als je dit uitspreekt in het Occitaans kom je uit op Aorlhac. In 2010 stopte het muzikale sprookje maar sinds 2017 is men terug actief om hun black metal aan de man / vrouw te brengen. Op tekstueel vlak kiezen de heren voor verhalen uit hun middeleeuwse folklore. Ik zag de band reeds een paar keer en alhoewel Aorlhac het niet onaardig doet, heb ik na een paar nummers het gevoel dat ik alles al eens eerder (en beter) heb gehoord. Om verder door te groeien zullen de heren toch wat meer variatie in hun nummers moeten brengen. Dit is goed om te openen, maar je zit toch te wachten op iets grootser.

*Foto’s: Aorlhac / Pensées Nocturnes*

Pensées Nocturnes dan maar. Ook al een Franse band die ik reeds een paar maal aan het werk zag. Pensées Nocturnes komt uit de buurt van Parijs en smukt hun black metal op met avant garde en jazz. Zo zit accordeon, trombone en trompet in het instrumentarium verwerkt. Ook nu weer heb ik een beetje een “déjà vu, déjà entendu” gevoel en kan de band me geen volle vijfenveertig minuten boeien. Opnieuw dus iets van “niet slecht, maar …”.

Ook Undead Prophecies komt uit Frankrijk. Undead Prophecies is een gemaskerd vijftal dat ik eerder dit jaar al kort aan het werk zag en hoorde op het Franse Motocultor Festival. Hun meest recente album, ‘Sempiternal Void’ (listenable Records, 2019), vind ik helemaal niet slecht en dankzij een gedreven en gepassioneerd gebrachte set death metal met wat black metal invloeden konden ze dit keer mezelf en het aanwezige publiek overtuigen. Absolute top is dit bijlange na nog niet, maar dat ze reeds een reeks of twee hoger spelen dan de eerste twee bands is overduidelijk. Ik ben er van overtuigd dat Undead Prophecies er een pak nieuwe fans bij zal hebben na hun doortocht op Tyrant Fest.

*Foto’s: Undead Prophecies / Dopethrone*

Het Canadese Dopethrone tapt muzikaal uit een compleet vaatje. Doom en sludge is hun muzikaal biotoop en je zag overduidelijk dat het publiek niet goed wist aan te vangen met dit gegeven. Maar, eerlijk is eerlijk, wie er wel van genoot, liet dit heel duidelijk merken. Met Julie Unfortunate als (nieuwe) vocaliste zorgde het kwartet voor een heel gedreven en vooral krachtige set. De zware mokerslagen op drums, de pompende basslijnen, de krachtige en heel zware riffs zorgden voor woeste uithalen richting onze maagstreek, terwijl de vocalen van Julie el even krachtig werden ondersteund door die van gitarist Vincent Houde. Niet echt “my cup of tea”, maar wel een krachtige afwisseling in het programma.

Seth is een Franse black metal band die in 1995 werd opgestart, er de brui aan gaf in 2005 en sinds 2011 terug op pad is om hun versie van black metal terug te brengen. Het gezelschap wordt terecht op handen gedragen in Frankrijk. Vooral tijdens live concerten kan het er erg hevig en heftig aan toe gaan. En dat was ook nu overduidelijk het geval. De zware en dreigende black metal sound van de heren wordt visueel ondersteund door tal van attributen en dit mondt uit in een soort black metal ritueel. Het is niet voor niets dat Seth er voor kiest om hun allereerste full-album, ‘Les Blessures De L’Âme’ (1998), terug in de kijker te zetten (een waar cult album bij de liefhebbers van de band). De fans smullen ervan en elke rechtgeaarde black metal fan die na dit concert nog niet overtuigd is, moet zich afvragen of hij daadwerkelijk wel black metal fan is. Dit is gewoonweg af. Kracht, dreiging en duisternis worden tot een zinderend en beklijvend geheel samen gebundeld.

*Foto’s: Seth / SepticFlesh*

Niet Belphegor, maar het het Griekse SepticFlesh krijgt de eer om dag één van Tyrant Fest af te sluiten. SepticFlesh ontstond in 1990, laste een pauze in tussen 2003 en 2007, maar staat ondertussen aan de top in zijn subgenre: een mix van symphonic death metal met atmosferische elementen. Album na album werken de heren de mix verder en beter uit en tijdens live concerte, ik zag er reeds een aantal van, groeit het viertal daar nog steeds bovenuit. Onder aanvoering van bassist / vocalist Spiros Antoniou, die het publiek eenvoudig maar machtig uit zijn hand laat eten, zet het viertal een heel intense set neer met zowel ouder werk als nummers uit het meest recente album ‘Codex Omega’ (Season Of Mist, 2017). Het geluid is strak, opzwepend en de nummers worden energiek en furieus de zaal in geslingerd. Het publiek smult en is dankbaar voor ieder (korte) pauze tussen de nummers in om even op adem te komen om daarna even energiek en gedreven verder te gaan headbangen. Een heel waardige en schitterende afsluiter van de eerste dag van Tyrant Fest.

Met dank aan Justine Flahaut.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.