Night Metal Fest X – 19/10/2019 – L’Entrepot, Arlon.

Night Metal Fest was er voor de tiende maal dit jaar, en dat wil je eigenlijk, zeker indien je liefhebber bent van black metal, niet missen. Ja, het is vrij ver om naar het uiterste Zuiderse puntje van België te rijden, maar soms moet je toch iets over hebben om je favoriete band(s) aan het werk te zien en te horen.

Het Belgische Lethvm mocht de spits afbijten – iemand moet immers openen – en deed dit meteen met verve. Hun loodzware mix van doom en sludge zorgde er in ieder geval voor, dat wie nog niet klaar wakker was, met een schok en een dreun terug op de wereld belandde. Of dit dan echt met een goed gevoel wakker worden is, laten we in het midden. Lethvm zorgt immers voor een loodzwaar geluid met beukende drums, krachtige riffs, stevige basslijnen en zowel krachtige vocalen als stevig krijsende vocalen. Meestal aan een traag tempo, loom en slepend, maar ook heel heftige erupties van agressief geweld kleuren de sound van dit viertal.

*Foto’s: Lethvm / Wyatt E.*

Wyatt E. is zo goed als instrumentaal. Dit trio brengt atmospheric post black metal aan de hand van drums, gitaar, bass en een heel pak electronica. En alhoewel de gemaskerde heren hun uiterste best doen en zorgen voor een pak variatie dankzij rustiger momenten en heftige passages, ben ik niet echt onder de indruk. Het te veel gebruik van electronica, samples en andere neven effecten en geluiden (de beide gitaristen hadden ook een heel arsenaal aan pedalen ter beschikken) voert immers de boventoon en dat ligt mij alvast véél minder. Ik had, eerlijk gezegd, op wat meer gehoopt van Wyatt E.

Daar bracht 1914 verandering in. Net alsof deze band het echte startschot mocht gaan geven, want het zaaltje was plots erg goed volgelopen. En, alhoewel de band zelf muzikaal niet echt vernieuwend uitpakt – een mix van doom, death metal en vooral black metal werd hen al vele keren voor gedaan – is de set van 1914 echt wel indrukwekkend te noemen. Op tekstueel vlak gaat men op zoek naar gebeurtenissen uit WO I en daar bouwt men zwaar op de maag liggende muziek rond. In ieder geval werkt dit perfect voor ondergetekende. En ook de zaal gaat voor het eerste echt uit de bol. Is de sound is vernietigen, maar oh zo doeltreffend. En dat terwijl vocalist Ditmar Kumar eigenlijk zowat de volledige aandacht naar zich toetrekt. De man aan het werk zien is … intens, beklijvend, schitterend. Na zowat elk nummer overgiet hij zichzelf met koud water wat ervoor zorgt dat er rillingen over zijn rug lopen. Die intensiteit spuwt hij dan met zijn teksten en zijn fabelachtige mimiek in de zaal. Een kort toertje tussen het publiek maakt zijn performance “af” en het publiek … dat geniet met volle teugen. Opnieuw een impressionante vertoning van 1914 en hét hoogtepunt van de dag.

*Foto’s: 1914 / Ultha*

Ultha dan, de eerste van de drie Duitse bands op het programma. Dit gezelschap zorgde voor een niet onaardige set met zwartgeblakerde gedreven en energiek werk. Nu en dan wordt wat gas terug genomen voor wat rustiger en sfeervolle momenten. Zelf prefereer ik de hardere, zwaardere passages, maar toch blijf ik wat op mijn honger zitten, wegens iets te veel van hetzelfde. Of was dit enkel te wijten aan het feit dat Ultha de moeilijke taak had om beter te doen dan 1914?

Met Imperium Dekadenz komen we reeds bij het tweede Duitse gezelschap. Dit vijftal is misschien wel minder origineel dan Ultha, maar dat maken ze ruimschoots goed met krachtdadig, rechttoe rechtaan beukend geweld. Niet al te veel frivoliteiten dus, maar er wel opnieuw voor zorgend dat het publiek terug “mee is in de flow”. Donker en duister zijn ook twee woorden die ik kan gebruiken om Imperium Dekadenz te omschrijven. En ja, zo hoor ik black metal wel graag: niet te veel fantasietjes, maar gedreven energieke kracht uitstralend.

*Foto’s: Imperium Dekadenz / Winterfylleth*

Het Britse Winterfylleth bouwt iets meer nuances in en is dus, in vergelijking met Imeprium Dekadenz, een stuk veelzijdiger. En ook dat kan ik best smaken. De heren beuken er immers even genadeloos op los. Kracht en energie komt zo vrij in hun donkere en gedreven sound die wordt afgewisseld met kortere, rustige passages. Ook de wat folky tussenstukjes tussen de nummers passen perfect, terwijl de bassist de man is die het publiek nog wat extra opjut (Alsof dat eigenlijk nog nodig is, want een voole zaal staat duidelijk te genieten van Winterfylleth). Een “ouder” nummer als ‘The Ghost Of Heritage’, uit het gelijknamige album uit 2008, beukt nog niet iets indrukwekkender dan het nieuwere werk. Maar het stoort niet, integendeel. Winterfylleth zet een machtige set neer. Hoogtepunt twee is voor mij een feit.

Saor dan. Door inbreng van een viool weet je al dat er meer “folk” inbreng zal langs komen. Maar de heren vergeten zeker niet om hun krachtige en stevige blak metal met atmosferische elementen te duiden. Het vijftal wervelde doorheen een heel energieke en gedreven set die misschien zachter klinkt dan de meeste van de voorgangers hier, maar wel even dreigend, donker en gedreven wordt neergezet. Ik was alvast opnieuw danig onder de indruk van de toch vrij melodieus klinkende set van Saor, al zorgde wat vermoeidheid ervoor dat ik minder intens kon genieten. Daar hadden de meesten in het publiek geen last van en die genoten dan wel met volle teugen van de set. Saor wil ik toch als hoogtepunt nummer drie noemen.

*Foto’s: Saor / Endstille*

Het Duitse Endstille mocht de avond afsluiten. Vooraf had ik het volgende geschreven over de band: “Acht full-albums sieren reeds hun discografie, al dateert het meest recente, ‘Kapitulation 2013’ reeds van … 2013. Hoog tijd voor nieuw werk dus. En meteen zijn wij uiterst benieuwd wat we live van dit vijftal kunnen verwachten.” Ik zag een band op de planken komen waarvan een paar leden toch iets te veel van een of andere alcoholische drank hadden geproefd, al lieten ze dit niet aan hun hart komen: er wordt krachtig en gedreven gebeukt. Endstille, de enige band waarvan een paar mensen ook wat corpse paint hadden aangebracht, profileerde zich dus eerder chaotisch. Toch had vocalist Zingultus een punt toen hij de man van de belichting duidelijk maakte dat dit een black metal show was en geen party op een zonovergoten strand, al was er geen enkel fotograaf rouwig om dit licht (een hele verademing na bijvoorbeeld het rode licht dat we te zien kregen tijdens de volledige show van Ultha). Zelf zal ik geen oordeel vellen over de show van Endstille omdat ik het na een paar nummers al voor gezien hield: een lange terugreis (ongeveer drie uur) stond immers nog op me te wachten.

De tiende editie van Night Metal Fest is er toch een geworden die ik nog een tijdlang zal onthouden en dat niet in het minst om de heel sterke sets van Saor, Winterfylleth en vooral 1914. De afstand mag eigenlijk niet echt een probleem vormen voor liefhebbers van black metal, want die worden echt wel op hun wenken bediend en krijgen tal van sub-sub-genres te horen. Ik wil alvast intekenen voor volgend jaar indien de organisatoren met een even knappe affiche (en waarom zouden ze niet) op de proppen komen.

Met dank aan Rémi Lambert.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.