Evil Or Die Fest – 19/10/2019 – Kerelsplein, Roeselare.

Ook dit jaar pakt de organisatie uit met een uit de kluiten gewassen gevarieerde line up van maar liefst tien bands die we op de “metal” dag kunnen gaan bewonderen.

Omstreeks 14:00 uur mag Flatched Creed die pas in 2017 zijn oorsprong vond de aftrap geven en desondanks het vroege uur hadden toch al wat gegadigden de weg naar het Kerelsplein in Roeselare gevonden. De band moet van start gaan met de helft van het gitaargeweld daar er zich een technisch probleem voordeed met één van de gitaren. Snaren breken nu eenmaal op de meest ongelukkige momenten maar men kon zich daar toch wat beter op voorbereiden zodat dit geen driekwart van de set in beslag neemt tegen dat dit euvel opgelost werd. Los daarvan brengt Flatched Creed een fijne mix van up- tempo thrash met enkele old school metal invloeden er stevig ingeweven die mij wel kan bekoren. Het vocale aspect lijkt toch de zwakke schakel te zijn, vaak wel agressief maar mist toch wat slagkracht om het geheel naar een hoger niveau te tillen.

*Foto’s: Flatched Creed / Solitude Within*

Met Solitude Within worden we ondergedompeld in een fictieve wereld door middel van symfonische creaties en een engelenzang die uit de mond van Emmelie komt. Het gitaarwerk is strak maar verre van vernieuwend en uitdagend, fans van virtuoos soleerwerk (wat er ongetwijfeld fijn zou in passen) moeten helaas op hun honger blijven zitten. De stem springt er torenhoog bovenuit en staat er als geen ander, doet me soms denken aan een resem van onze getalenteerde noorderburen die men wereldwijd op handen draagt. Muzikaal gaat het ook die richting uit, Within Temptation lijkt vaak in mij op te komen maar dan een Within Temptation die wat van zijn kracht ontnomen werd, met andere woorden een bravere versie hiervan.

Deafcon neemt het touw in handen en gaat door het leven onder het motto ‘No bullshit only rock and roll’ helaas was er toch wat ‘bullshit’ tijdens het klaarzetten waardoor hun set een stuk ingekort moest worden. De Belgische Motörhead cloon hakt er toch stevig in met als opener ‘Ace Of Spades’, en weet zoals steeds het publiek in hun beleving mee te trekken tot groot jolijt van hun aanwezige fans (het aantal Deafcon shirts waren dan ook opvallend aanwezig).

*Foto’s: Deafcon / At The Front*

Sedert de wedergeboorte in 2014 gaat At The Front verder als een sneltrein die alles verpulverd wat zich op hun pad bevindt. Krachtige songs met beukende riffs waar Geert zijn agressieve vocalen bovenop geplant worden zijn een nog steeds werkende formule. De band is heel goed op elkaar ingespeeld en staat er als een goed geoliede machine die aankomt als een mokerslag in het gezicht. Alles zit perfect in balans, een wall of sound die richting zaal komt en voor het eerst gaat de zaal volledig uit zijn dak.

We zijn nog steeds in de volle vijver van Belgisch talent aan het vissen en met Guilty As Charged slaan we een sterke band aan de haak. Opnieuw doen ze hun strakke live reputatie eer aan: pure power en energie met fijn uitgewerkte songs die toch catchy zijn maar ook een zeker meebrulgehalte hebben. Het soleerwerk is ook van een hoog niveau en geeft de nummers een sterke meerwaarde en een eigen identiteit mee. Toegegeven, Metallica zit nooit ver weg bij het horen van Guilty As Charged maar daar zullen er weinigen zich aan ergeren.

*Foto’s: Guilty As Charged / Slaughter Messiah*

Met Slaughter Messiah werden voor het eerst death / black songs op de aanwezigen losgelaten, de energie zit goed en de band lijkt in topvorm te zijn. Met Lord Sabathan, die de meesten wel nog kennen van zijn passage bij Enthroned (als we van twaalf jaar nog over een passage kunnen spreken laat ik in het midden), staat er toch een pak ervaring en kwaliteit op het podium, de stem snijdt waar deze hoort te snijden en de riffs die een hoog tempo aanhouden werden stuk voor stuk strak de zaal ingeslingerd en goedkeurend ontvangen door de aanwezigen. Als kers op de taart kregen we nog ‘Black Plague’ van Holy Terror toegestopt.

Een band die stevige onomwonden brutale death metal brengt en ons doet terug afdwalen naar de epische opkomst van bands zoals Entombed en dergelijke gaat schuil onder de noemer Carnation die Roeselare vandaag op zijn kop zal zetten. Strak, brutaal en alles verwoestend doen ze hun ding waar ze zo verdomd goed in zijn. Er is geen speld tussen te krijgen en van begin tot eind werden we bij ons strot gegrepen om bij de les te blijven. De kracht van de vocalen ondersteund door een hangende mist van beukende riffs en rollende drums maakt van deze band een topper.

*Foto’s: Carnation / Evil Invaders*

Het lijkt erop dat we van de ene talentvolle band over de andere struikelen, nog maar net de diep gruntende vocalen van de vorige band verwerkt en daar schiet de zo herkenbare high pitch voice van Joe al heen en weer over het podium. De energie die Evil Invaders voortbrengt doet de meter in het rood slaan. Het is duidelijk dat snelheid en agressie hier centraal staan, de verschroeiende gitaarriffs die het speed / thrash gebeuren typeren ontbreken hier zeker niet waardoor we mogen vaststellen dat de band nog steeds in topvorm is en met volle teugen geniet om podia na podia te verslinden.

Als heer en meester in de melodieuze death thrash scene brengt Hatesphere hier een staaltje van hoe het moet zijn. Steeds verrassend en strak uit de hoek komend nagelen ze iedereen aan de grond. De zalige harmonieën in combinatie met agressie en groovy passages zijn een welgekomen geschenk voor onze oren.

*Foto’s: Hatesphere / Fleshgod Apocalypse*

Om af te sluiten mogen de grootmeesters van de orkestrale death metal Fleshgod Apocalypse aantreden. Desondanks de ganse resem van bezettingswisselingen staat de band er als nooit tevoren en is hier weinig van te merken. Alles lijkt netjes bij elkaar te passen, de podium inkleding , de kostuums, de paint, de sound en de nummers die ons meenemen in trip door de jaren heen. Steeds fijn om een klassieke piano op het podium te zien die dan ook nog netjes bespeeld wordt en in samenwerking met operagewijs vocalen die afwisselen met death metal screams voor een aparte sfeer zorgt. Geen moment verveelt de set die naar mijn gevoel gerust wat langer mocht zijn waaruit we kunnen besluiten dat dit weer een top editie was van Evil Or Die Fest.

Met dank aan Mike de Coene en de organisatoren van Evil Or Die Fest.

Tekst: David Vandewalle.

Foto’s: Bianca Lootens.