Evil Or Die Fest – 18/10/2019 – Kerelsplein, Roeselare.

Waar voor de meeste mensen vrijdag visdag is, geldt voor de Evil Or Die festivalganger iets anders. Vrijdag staat immers traditiegetrouw geboekt als de hardcoredag. Bands van diverse pluimage zakken af naar de zaal in Roeselare om de boel (figuurlijk) in de fik te steken. Ook dit jaar zagen we heel wat schoon volk de revue passeren.

De Oost-Vlaamse jongens van Mindwar waren de eersten om ten dans te spelen. De band houdt er een echte DIY houding op na en toerden reeds tweemaal Europa rond en dit enkel met één ep op zak. Afgeladen vol was de zaal nog niet. Toch leek er voldoende energie zich de zaal in te werken. Mindwar leek dan ook enorm enthousiast, en leek zich weinig van het vroege tijdslot aan te trekken. Voor hun loyale achterban was het ook nog niet te vroeg en de eerste circlepit was meteen al gemaakt, al was het een kleintje. Opwarmer zijn is een ondankbare taak, maar desondanks waren we toch wel blij met wat we te horen kregen. Energetische hardcore met wat groove ertussen. Naar onze mening zijn ze toch wel weer wat fans rijker!

*foto’s: Mindwar / Brutality Will Prevail*

Met een naargeestige intro zette Brutality Will Prevail hun set in. Zanger Louis Gauthier, die wel wat meer kleren mocht aantrekken, zocht meteen het publiek op. Ondanks de energieke frontman sloeg de vonk nooit echt over naar het publiek. De muziek was dan ook wel meer slepend en log dan de modale hardcoreband, maar kwam na een tijdje wat monotoon over. Een gemiste kans van de Welsche band met toch wel wat kilometers op de teller.

Je kan hier in België nog geen steen gooien, of je raakt wel een plek waar Stab nog een show gespeeld heeft. De Kortrijkse band heeft dan ook een enorme werkethos, getuige hun tourverleden (en toekomst ongetwijfeld) en de vier full albums die ze al op hun palmares hebben staan. Getuige het grote stuk vloer die het publiek vrijliet in het midden werd al snel heel wat publieksparticipatie verwacht. Toch kwam er daar maar echt iets van in huis toen iemand die we herkennen als zanger Tim van Hold The Crown (onze welgemeende excuses als we daar de bal in misslaan) een paar zinnetjes kwam meebrullen tijdens ‘Hourglass’. Eigenlijk had dit niet nodig mogen zijn want de band bleef doorheen de hele set zijn enthousiaste zelf. Uiteindelijk werden ze toch beloond met dikke moshpits en vele bobbende hoofden. Wat ons vooral charmeert is de dynamiek met en tussen de twee zangers. Nu is dit in het hardcore genre geen uitzondering maar bij Stab zorgt het wel degelijk voor wat extra cachet. Het publiek genoot er ook zichtbaar van.

*Foto’s: Stab / Hangman’s Chair*

Geen idee waar Hangman’s Chair het best had tot zijn recht gekomen. Deze hardcorevrijdag of de metalzaterdag, op beide zijn ze de outcasts. De Franse stoner / doom band liet het echter niet aan zijn hart komen en zette dubbeldik in met hun donkere sound. Om eerlijk te zijn komt hun sound live nog extra zwaar en donkerder uit de hoek dan op andere dragers. Vooral de heldere zang valt ons positief op, terwijl die live nog veel weemoediger klinkt ook. Alsook het contrast tussen het logge geluid en de occasionele melodie spreekt boekdelen voor de Parijzenaars. Buiten het feit dat ze tussen al het geweld een welgekomen afwisseling waren, bleken ze ook een ijzersterk act te zijn, die we zeker nog in de gaten zullen houden.

Al meer dan twintig jaar dezelfde line-up behouden, we zien het weinig bands doen, in welk genre dan ook. Maar dan ook nog met de honger waar Knuckledust zich op het podium smijt, dat is vrijwel onbestaande. De old-school hardcore ging er vanaf begin vlotjes in bij het publiek en dat zorgde voor wilde toestanden. De fanschare was intens, terwijl het viertal tussendoor enorm vriendelijk overkomt en duidelijk de positieve boodschap van hardcore wil uitdragen. Nummers als ‘Bluff, Lies & Alibis’, ‘Life Struggle’ en ‘Frontline Soldier’ werden dan ook uit volle borst meegezongen en meegemosht. Een concert waar we nog lange tijd warme herinneringen aan zullen overhouden.

*Foto’s: Knuckledust / Hoods*

Met het materiaal van Hoods waren we persoonlijk weinig vertrouwd. Lang hadden ze echter niet nodig om iedereen te overtuigen. Vrijwel meteen was de zaal goed gevuld. De kleerkasten kwamen enorm gretig over, en zanger Mike Hood verstaat de edele kunst van ouwehoeren tussen de nummers door. Nooit gedacht dat voetbal een heet onderwerp ging worden tijdens een hardcore show. Zelf vielen vooral ‘The King Is Dead’, ‘Coward’ en ‘Night Rider’ positief op, alsook is het nooit een slecht gedacht om te eindigen met een feestplaat, wat ‘Don’t Fight, Let’s Party Tonight’ dan ook volledig is.

Zou het echt waar zijn dat dit de laatste Backfire! show was? We zullen positief denken en ervan uitgaan dat het misschien nog eventjes zal duren tegen dat ze nog eens de bühne betreden. Want met zo’n kickass optredens zullen ze nog een tijdje gemist worden. Boterbloemen van plaatjes als ‘Pushing My Failures Away’, ‘No Turning Back’ en ‘The War Starts Here’ werden de zaal in gesmeten en de fans deden er met plezier hun ding mee. De Maastrichtse band had er duidelijk plezier in en de temperatuur in de zaal kwam dusdanig gemakkelijk een paar graadje warmer. Afgesloten werd er met de ultieme meezinger ‘Still Dedicated’ (zowel voor als na de (kleine) bisronde). Laatste keer? We zullen nog eventjes afwachten …

*Foto’s: Backfire! / Arkangel*

Arkangel kwam nog even dunnetjes hun headlineset van 2017 overdoen. Het Brusselse gezelschap stond kennelijk bij iedereen hoog aangeschreven, want in een mum van tijd stond de zaal bomvol. De stevige brok muziek denderde de zaal in, en maakte heel wat slachtoffers. De zware sound wordt nog eens extra getypeerd door de vocalen van zanger Baldur, een ware banshee als het ware. De Brusselse band zit al eventjes zonder nieuwe release, hun laatste full cd dateert van 2008, terwijl 2014 een single voortbracht. Toch mocht dit de pret niet drukken. Meer nog, het was een huzarenwerkje om het podium te proberen te bereiken. Zonder enige moeite wist Arkangel het publiek plat te walsen. Wat een klassebak!

Met dank aan Mike de Coene en de organisatoren van Evil Or Die Fest.

Tekst: Levi DeLuycker.

Foto’s: Bianca Lootens.