We leerden de band Captain Cheesebeard kennen via het album ‘Symphony For Auto-Horns’ De band begon ooit als een Frank Zappa tribute band, met succes. Over die ‘Symphony For Auto-Horns’ schreven wij: ”Besluit: Puurder dan de mooiste diamant, er valt er nergens een speld tussen te krijgen op deze plaat. Meer nog, na enkele luisterbeurten doe je plots ontdekkingen die je voorheen nog niet had gehoord. Koester dit meesterwerk van muzikanten die grenzen verleggen waar geen grenzen zijn zoals, ja, enkel een artiest als Frank Zappa dat deed en zou doen.” Nu staat Captain Cheesebeard er terug met een ep: ‘Deadwood’. We hoopten dat de band op deze nieuwe ep een eigen gezicht zou laten zien en horen, want dit was het enige kritisch puntje over die voornoemde plaat, dat iets te nadrukkelijk naar Frank Zappa werd verwezen. Ook al is daar niets mis mee uiteraard. En ja hoor, Wat Captain Cheesebeard hier doet is gewoon zijn eigen grens verleggen tot het oneindige, op een eigenzinnige wijze die ons enorm bevalt. We moeten echter eerst iets rechtzetten. Hoewel dit kleinood een ep wordt genoemd voelt het, dankzij best lange songs, eerder aan als een full album. Zo klokt: ‘Deadwood’ bijvoorbeeld af op circa zeven minuten en dertig seconden. En dat is een streling voor het oor van de luisteraar die houdt van op avontuur trekken door het landschap “muziek”. In een brede omkadering daarvan. Jazzy klanken, daarmee improviseren tot het oneindige, of puzzelstukjes toevoegen die ogenschijnlijk daar niet thuis horen. Maar dankzij deze aanpak dat net wel doen. Het zit allemaal verborgen in deze eerste song. En dan zijn we nog maar aan de start van wat wederom een meesterwerk van uitzonderlijk allooi kan genoemd worden. Free jazz, of in die richting, keert ook terug op het tien minuten lange ‘The Age Of Mediograzy’. We voelen ons prompt als een kind in een speelgoedwinkel en trippelen met twinkelingen in onze ogen van de ene verrassende ondertoon naar de volgende huppelende drum salvo over naar weer een verdovende jazz klank die ons met een glimlach op de lippen achterlaat. Of we luisteren vol bewondering naar die bijzonder warme vocale aankleding die met momenten subtiel enorm bluesy klinkt. Nee, een stijl kleven op dit pareltje is bijna onmogelijk opdracht. Luister bijvoorbeeld naar het aantrekkelijke snoepje ‘Pan’s Redemption’. De aanstekelijke blaasinstrumenten vloeien zo mooi samen in de gezapige drum partijen en keyboard tot gitaar klanken, dat we er bijna een oorgasme van krijgen. Bijna, want we wachten daar namelijk liever mee tot we aan het einde van deze ep zijn gekomen, vandaar. En dat het dit wachten meer dan waard is bewijst Captain Cheesebeard met ‘Rindfleischetikettierungsüberwachungsaufgabe…’ Meer dan negen minuten lang wordt alle voornoemde superlatieven nog eens op een hoopje gegooid. Indrukwekkend! Besluit: Wie dweept met muziek waar grenzen vervagen, tot er geen grenzen meer zijn, vindt in deze parel van een ep zijn gading. Wie dat niet doet, raden we toch aan het eens uit te proberen. Als u een beetje jazz liefhebber bent, houdt van al even grensverleggende muziekstijlen binnen diezelfde brede omkadering, waarbij die muziek tot kunst wordt verheven tot het oneindige, zult u eveneens niet worden ontgoocheld, integendeel.

Erik van Damme (95)

Mottow Soundz

Tracklist: 1. Deadwood 2. The Age Of Mediograzy 3. Pan’s Redemption 4. Rindfleischetikettierungsüberwachungsaufgabe …