Om een tweede album een originelere naam dan ‘twee’ of iets dergelijks te geven, hadden de heren van The Defiants een Japanse ingeving onder de vorm van ‘Zokusho’, wat “een vervolg”, “een tweede” betekent. Deze komt er vier jaar na hun debuut. The Defiants is een band die rond de kern van Danger Danger bestaat, namelijk Bruno Ravel op bas, Rob Marcello op gitaar, zanger Paul Laine en Steve West op drums. Omdat Danger Danger nog steeds bestaat met leadzanger Ted Poley, konden ze die naam niet gebruiken en kwamen ze zelf met hun eigen naam The Defiants. De band gaat verder waar ze op hun debuut waren gebleven. Het is eigenlijk meer van hetzelfde, maar groter en beter. Catchy refreinen, krachtige vocalen en het betere gitaarwerk dus. Grote arrangementen en catchy melodieën is de kracht van de opener ‘Love Is The Killer’. Adembenemend materiaal dat een brede glimlach op mijn gezicht tovert. Het is bombastisch en de gitaarsolo’s zijn indrukwekkend. Mysterieus start ‘Standing On The Edge’ en vervolgt iets minder onstuimig. Echter, het nummer kan zijn rockgehalte behouden en kent weer de gitaarmomenten die echt het verschil maken. Samen met Paul Laine’s geweldige zang wordt dit eighties klinkend nummer een pareltje. In het begin voel je ‘Hollywood In Headlights’ nog zoeken, maar eens bij het refrein barst het open met een melodie die mij bij de keel pakte. Ow, wat een nummer. Een zonovergoten dag, een cabrio met open dak, je wilde haren in de wind en ‘Fallin’ For You’ door de boxen, het leven kan mooi zijn. OK, het is een cliché maar het is zo’n nummer waar je instant happy van wordt. Eén van de beste nummers op het album. Het emotionele ‘Hold On Tonite’ zorgt voor wat ademruimte, al blijft het ritme behouden. Deze ballad is halverwege het album de zoveelste topper. ‘Allnighter’ start met een feestelijke riff en zorgt dat we in de juiste stemming en ritme komen om de hele nacht te drinken en te feesten! Je voelt een uitbundige bende op stap. Dat de jongere generatie graag afkortingen gebruikt zal niemand vreemd zijn. Bekijk de smsjes maar eens. Ook zo is ‘U X’D My Heart‘ dat languit ‘You Crossed My Heart’ is. Opnieuw die sublieme samenwerking tussen zang en gitaar op een vlot ritme, maar terug anders. Opnieuw de cabrio in met ‘It Goes Fast’ en ‘Stay’, want opnieuw krijgen je voeten een onweerstaanbare drang om te kicken op deze aanstekelijke refreinen. De nummers kunnen zo de radio op, ze bolllen lekker door en zijn opnieuw met een flinke gitaarsolo gekruid. Hier wordt een mens gelukkig van. Met ‘Alive’ kreeg ik dat ik-herken-dat-ergens-van-gevoel, dat iets U2-achtigs in zich heeft. Misschien de combinatie van de vocalen en het gitaargeluid dat ik van ‘Where The Streets Have No Name’ herkende. Al kent het nummer die mystieke vibe waar de Ierse rockband voor gekend is niet, toch voelt het nummer naar het refrein toe een stuk meer pop-gericht dankzij dat melodieuze kantje. Ijsblokjes in het glas en rocken maar. ‘Drink Up!’ is een groovy rocker met grootse klank. Het klinkt puur en meeslepend en voor je het weet zwieren je armen in de lucht als ze dat nummer live brengen. De jongens zijn duidelijk terug met een enorme opvolger. Ik heb een sterk vermoeden dat dit album sterk zal scoren in de eindejaarslijstjes. Door de vele goede nummers is het een globaal aanbevolen album. Als je van jaren tachtig rock en de hele melodieuze rockscene houdt, zorgt The Defiants voor een lesje hoe het moet.

Andy Maelstaf (92)

Frontiers Records FRCD 958

Tracklist: 1. Love Is The Killer 2. Standing On The Edge 3. Hollywood In Headlights 4. Fallin’ For You 5. Hold On Tonite 6. Allnighter 7. U X’d My Heart 8. It Goes Fast 9. Stay 10. Alive 11. Drink Up!