Hard Rock Fest – 04/10/2019 – GC Spikkerelle, Avelgem.

In het verleden kon je op Hard Rock Fest Avelgem vooral terecht voor coverbands van diverse pluimage en een handvol hardrockbands. Dat geldt nog steeds voor hun zaterdag programmatie, maar zo’n drie jaar geleden voegde men nog de “Black Friday” toe. Onder andere Mayhem, Belphegor, Carach Angren, Enthroned en Gaahl’s Wyrd passeerden reeds de revue.

Het Nederlandse The Monolith Deathcult mocht dit jaar de spits afbijten. Het drietal was zeker de vreemde eend in de bijt op deze “Black Friday”. Hun met samples doorspekte death metal stond in schril contrast met de zwartgeblakerde bands die hen later zouden opvolgen. Met een carrière die reeds in 2002 begon en zeven langspelers onder de riem kennen de heren wel het klappen van de zweep. Nochtans vonden we de eerste helft dat de band opvallend onzeker overkwam. Ook was de choreografie (indien we van zoiets mogen spreken bij metalbands) nog niet voldoende gekend bij de leden. Vanaf ‘Fist Of Stalin’, ergens halfweg de set, zagen we wat dynamiek en speelplezier bij de jongens opkomen. Ook werden we verrast op wat rare gezichten van bassist / zanger Robin Kok, die ons eerder aan Lips van Anvil dan Glen Benton van Deicide deed denken. Muzikaal zat alles wel snor (vooral gitarist Carsten Altena viel positief op) al werd het met de samples wel wat chaotisch met momenten.

De naam Asagraum doet al eventjes de ronde in de black metal underground. De op jaren negentig geïnspireerde black metal klinkt dan ook (herver)fris(t) en sfeervol. In de studio beperkt men zich tot een duo, maar live worden Drumster A. en gitariste / zangeres Obscura bijgestaan door bassiste Mortifero en V Kaos op gitaar. Neem ons niet kwalijk als er in die line-up een fout is geslopen, we moeten het ook maar via facebook en metal-archives opzoeken. Waar we meteen van onder de indruk waren was de imposante strot van Obscura en de overgave en enthousiasme waarbij Mortifero zich meteen in de set stort. Ook publiek en de rest van de dames in de band volgen snel, enkel Obscura inspecteerde initieel liever de tippen van haar tenen. We zijn blij te melden dat dit euvel na een tijdje overging. Sfeersgewijs was het wat jammer dat de zaal van dienst, Spikkerelle, omgeven is met ramen. Het zonlicht en de duistere sound en ambities van de band kwamen samen als een tang op een varken. Gelukkig kwam de avond donkerte snel opzetten. Velen bleven gefascineerd kijken naar de met corpsepaint opgesmukte groep. Op basis van wat we die avond hoorden volgen we hun output vanaf nu op de voet.

Eerlijk gezegd zijn we niet echt vertrouwd met het Franse gezelschap Arkhon Infaustus. Wanneer DK Deviant het podium betreed in zijn priester pij en we het altaar met zijn brandende kommen en kaarsen zien, weten we dat we hier niet met introspectieve post black metal te maken gaan hebben. De primitieve black / death metal behoort tot het rauwste van de avond. Ze trokken een hoop aanbidders, maar voor ondergetekende was het snel van het goeie teveel. Gekoppeld aan een in onze opinie slecht geregeld geluid en zochten we snel een plaatsje achteraan bij de bar.

De bliksemcarrière van Wiegedood is weinig mens ontgaan. Hun ‘De Doden Hebben Het Goed’ trilogie gooit dan ook ver buiten onze landgrenzen hoge ogen. Dat viel aan de opkomst voor hun headlineshow zeker ook op te merken. Of ze even illustere namen als Mayhem en Gaahl kunnen opvolgen was koffiedik kijken. Aan de hand van hun set in Avelgem moeten we wel zeggen dat ze de concurrentie zeker wel aankunnen, zo niet onder tafel spelen. De atmosferische black metal kent van dag één al een eigen identiteit en de hele zaal werd overspoeld door het overrompelende geluid dat Wiegedood brengt. Eerlijkheidshalve waren ze ook de enige band die naar onze mening geen kinderziektes in hun geluid meekregen. De screams van Levy Seynaeve gaan door merg en been en zelfs van de lage keelklanken waren we onder de indruk. Voor een volle zaal kon het drietal iedereen de adem ontnemen en is een schoolvoorbeeld van de ruwe kanten en de bezielde inleving die black metal kent. We gingen dan ook verzadigd en met een lichte high terug huiswaarts.

Met dank aan Bernard De Riemaker (Hard Rock Fest Avelgem).

Tekst: Levi De Luycker.

P.S.: Onze fotograaf was verhinderd door onvoorziene omstandigheden (lees: werk).