Raismes Fest – 14/09/2019 – Raismes, Frankrijk.

De weergoden zijn de reeds tweeëntwintigste editie van Raismes Fest goed gezind en zorgen voor een stralende zon over het pittoreske landgoed waar het festival plaatsvind.

De aftrap werd weggelegd voor de nog niet zo lang ontsproten (2017) band Come Unstuck afkomstig uit Lille, zwaar beïnvloed door bands zoals Blink 182, Sum 41 en Green Day krijgen we een setje van punk rock over ons heen waarbij de zang net niet de kwaliteit haalde die er verwacht werd. Covers van onder andere The Police en Green Day waren te ondermaats en konden mij helaas ook niet bekoren.

*foto’s: Come Unstuck / Sweet Needles*

De volgende band, Sweet Needles, laat geen gras over het podium groeien en vliegen er meteen in met stevige rock die hier en daar de degens met heavy metal riffs kruist waarbij geen enkel hoekje van de stage onbewandeld bleef. De lange haren van zanger Oscar Bonnot worden met moeite in bedwang gehouden door zijn truckerspet terwijl de rest alles uit de kast haalt om het publiek op te zwepen. Complexe muzikale theorieën zijn hier niet van toepassing maar de energie en kracht maken hier veel goed.

Moly Baron werd opgericht door spilfiguur Gary Kelly. Handmatig heeft hij zijn bandgenoten, zielsverwanten, uitgepikt om zijn muzikale visie neer te zetten maar na de tweejarige zoektocht naar een passende zanger heeft hij besloten om onder de noemer van “nood breekt wet” de zangpartijen zelf voor zijn rekening te nemen. Zijn stem bevat veel gevoel maar vooral de emoties van gekwetst, pijn en agressie lijken de bovenhand te halen. Vaak krijg ik een nineties gevoel die mij aan Rage Against The Machine en dergelijken doet denken maar over de ganse lijn soms net iets te repetitief klinkt waardoor de aandacht soms wat verslapt.

*foto’s: Moly Baron / 58 Shots*

58 Shots maakt alles terug wat opgewekter en stuurt een frisse vibe over het nog steeds in de zon blakende Raismes. De vocalen van Arthur klinken heel fijn en hebben de kracht om het publiek mee te nemen doorheen de verschillende stijlen van up beat rock & roll die (een beetje te) vaak aan AC/DC doen denken. De afwisseling naar nummers die van Led Zeppelin of Rage Against The Machine (jawel de tweede maal referentie naar ..must be a thing today) zouden kunnen komen, zijn aldus uiterst welkom. Een héél goede live band maar ik ben er zeker van dat er meer inzit dan hetgeen wij vandaag konden aanschouwen.

Met Laura Cox Band gaat het niveau nog steeds in stijgende lijn, een fijne meevaller want als de naam van één van de bandleden in de naam van de band verwerkt zit, is de kans om egocentrisch soleerwerk in ongeïnspireerde nummers te horen nogal hoog. Hier helemaal niet van toepassing want we krijgen een onderdompeling in ongezouten ruw schurende zuiderse rock met een lichte dwaling naar het blueskantje waarin het gitaarwerk van Laura van een opmerkelijk hoog niveau is en op een uiterst gevoelsmatige manier afgeleverd word. Er werd nagedacht over de nummers, de zangpartijen staan er maar het is duidelijk dat het gitaarwerk en de compositie van de songs hier primeren.

*foto’s: Laura Cox Band / DeWolff*

Opnieuw een onbeschreven blad dat het podium mag betreden, DeWolff, een -tot mijn verbazing- band afkomstig uit het Nederlandse Limburg die bestaat uit de broers Pablo en Luka Van De Poel en Robin Piso. Voor mij persoonlijk één van de hoogtepunten van het ganse weekend. Het drietal brengt muziek die ons recht naar de jaren zeventig brengt. De hammond orgel heeft daar natuurlijk wel een grote rol in te spelen maar dit niet alleen, De psychedelische passages waarin de gitaar de sfeer van de hammond overneemt aangevuld met mesmeriserende (samen) zang lijken een topcombinatie te zijn. Desondanks de redelijk jonge leeftijd van de heren staat er hier een topband te spelen die muzikaal alles op een rijtje heeft staan maar ook weet te entertainen en te boeien. (Er kon wel eens een gitaarsolo gegeven worden terwijl er plaatsgenomen werd op de hammond orgel.) Blijkbaar toch al acht albums onder de arm waaronder het laatste “Live And Outta Sight II” uitgebracht half juni dit jaar die een elftal liveopnames bevat en trouwens een vervolg is op het idem getitelde live album wat in 2015 het levenslicht zag. Een live band die zeker niet te missen valt en waar we ongetwijfeld nog meer zullen van horen. En als het aan mij afhangt graag zelfs.

Het is altijd fijn om te zien dat er vaak bands hun muzikale oogkleppen van zich af gooien en eens luisteren wat het muzikale spectrum nog allemaal te bieden heeft. Zodiac is daar geen typisch voorbeeld van maar gitarist Stephan Hall en drummer Janosh Rathmer zaten voor het ontstaan van Zodiac acht jaar samen in een melodieuze death metal band. Het jaren zeventig gevoel dat zo hard aanwezig was bij DeWolff blijft ook hier nog wat hangen maar niet in een even overtuigende manier. Het eerste deel van de set lijkt redelijk mainstraem, hard / blues/ classic rock dat gemakkelijk te verteren valt maar toch wat aan originaliteit ontbrak. Naar het einde van de set leek de sfeer er toch beter in te zitten, wat ruimte om te experimenteren alsook zweverige passages die hier en daar de kop op staken om zo voor een fijne wending te zorgen.

*foto’s: Zodiac / H.E.A.T.*

Volgende in het rijtje was de Zweedse revelatie H.E.A.T., een band die ondanks hun relatief jonge leeftijd een ijzersterke live reputatie hebben opgebouwd en ook vandaag laten ze zien dat ze perfect weten hoe ze iedereen aan het zingen ( de “oh-oh’s” tijdens ‘Heartbreaker’ werden uit volle borst mee gescandeerd ) of dansen krijgen. Ik schrijf in meervoud maar, laten we eerlijk zijn, het is vooral frontman Erik Grönwall die de poppen aan het dansen krijgt. De charismatische spring in het veld heeft energie in overvloed en laat niks van het podium onbewandeld (of gesprongen) maar laat hierbij geen enkel nootje aan toonhoogte slippen, ook al crowdsurfend is hier niks van op aan te merken. (De man heeft dan ook niet zomaar “the voice” in 2009 gewonnen). Nummers zoals ‘Bastard Of Society’, ‘Mannequin Show’, ‘Eye Of The Storm’ en ‘Shit City’ hadden allemaal een plaatsje veroverd op de setlijst net als de aan elkaar gekleefde versies van ‘Whole Lotta Rosie’ en ‘Piece Of My Heart’. Een feilloze set van melodische hardrock die in de jaren tachtig zo overweldigend aanwezig was en jammer genoeg in de jaren negentig wat bedolven werd door het grunge gebeuren herinnert er ons nogmaals aan hoe goed dit genre wel kan aanvoelen.

Alsof we deze namiddag een reis door de tijd maken gaan we met heer en meester Glenn Hughes de trip (60’s – 70’s trip ? ) nog verder uitbreiden en afsluiten met Glenn Hughes Plays Deep Purple. Glenn zag er trouwens uit als een hippie waar hij zelfs even mee spotte. Het moet gezegd worden, de man mag binnenkort 70 kaarsjes uitblazen en is niet zo energiek meer als de jonge snaken, maar muzikaal en vocaal laat hij er nog heel wat achter zich. De high pitch screams zitten er allemaal boenk op en bevatten emotie als geen ander terwijl er op zijn basswerk ook nog helemaal geen sleet op zit. Hij was natuurlijk ook omringd met topmuzikanten waardoor nummers zoals ‘Stormbringer’, ‘Mistreated’, ‘Burn’, ‘Highway Star’ en de niet te ontbreken ‘Smoke On The Water’ als een streling in het oor klonken. Tonnen respect voor de man dat dit nog allemaal zo goed vlotten en klinken kan!

*foto’s: Glenn Hughes*

Met dank aan Philippe Delory.

Tekst: David Vandewalle.

Foto’s: Bianca Lootens.