Prophecy Fest – 14/09/2019 – Balver Höhle, Balve, Duitsland.

Na de aangename kennismaking op dag één waren de verwachtingen voor dag twee nog hoger gespannen dan voorheen. Daarom dat MUSIKA al vrij vroeg richting Balve vertrok om toch maar geen seconde te moeten missen. Ons ideetje om de dag in te zetten met een aperitiefje viel in het water, aangezien er blijkbaar in de regio een no alcohol-policy regeert. Voor 17h00 moet je niet proberen een pintje te versieren: “mission impossible”. Dus als om 13h00 de deuren van de Balver Höhle opengaan begeven wij van MUSIKA ons rechtstreeks naar de bar, kwestie van weer op positieven te komen, zeer belangrijk voor positief ingestelde mensen zoals MUSIKA.

Lichtjes hersteld van het non-alcoholische trauma begaven we ons richting podium voor een dosis Laster. Laster komt uit Nederland, werd recentelijk getekend door Prophecy en brengt al sedert 2012 post-black metal. Ik kan niet zeggen dat Laster mijn ding is, maar slecht is dit zeker niet. Alleen de schreeuwerige vocals vind ik persoonlijk wat moeilijker verteerbaar.

*foto’s: Laster / Tchornobog*

Dan maar weer terug richting bar. Toegegeven, een pintje in het zonnetje voor de Balver grot is een magisch moment. Dertig minuten later begeven we ons terug richting podium voor Tchornobog. Achter Tchornobog zit niemand minder dan Markov Soroka, die ook de bezieler is van Aureole en Drown. Tchornobog staat voor ruwe black metal met een duidelijke link naar de eerste golf black metal en de primitieve sound van Venom en Hellhammer. We konden er eventjes van genieten, maar de gezonde buitenlucht deed ons toch terug kiezen voor de bar, of was het iets anders.

Ik vermoed dat ze bij Prophecy de boodschap begrepen hadden, want de volgende band was van een compleet ander niveau. Wat blij waren we met het verschijnen van Fen, en nog meer blij werden we toen we mochten vernemen dat ze binnenkort met nieuw werk komen op Prophecy. Dit noemen ze een huwelijk gemaakt in de hemel. Over het concert kunnen we kort zijn: hemels van begin tot einde. De Britten slagen er al geruime tijd in om post-black metal naar nieuwe hoogtes te sturen, en live is dit niet anders. Neem anders gerust een kijkje op de Facebook-pagina van Prophecy, waar je het concert integraal kan bekijken.

*foto’s: Fen / Year Of The Cobra*

Helemaal op temperatuur gekomen tijdens Fen, keek ik alvast uit naar het optreden van Year Of The Cobra, een Amerikaans duo dat een speciaal soort metal brengt. Vraag me niet er een etiket op te kleven, want wat Amy op basgitaar en Johanes op drums brengen is misschien een genre op zijn eigen. Misschien waren ze wel een beetje de vreemde eend in de bijt, maar voor het ruimdenkende publiek op Prophecy vormde dit geen probleem. Amy zingt vrij etherisch terwijl de sound van de band loodzwaar is. Johanes drumt zich de ziel uit het lijf en Amy verlegt de grenzen van het basgitaarspel. Lemmy zou gefascineerd toekijken. Op 1 November komen ze met het nieuwe album, ‘Ash & Dust’. Oktober wordt dit jaar iets langer dan normaal. In elk geval wist de band heel wat nieuwe zieltjes voor zich te winnen.

Vemod had de eer en het genoegen de lijn door te trekken met authentieke Noorse etherische black metal. Alhoewel mij op voorhand onbekend, was de kennismaking met deze obscure band een aangename aangelegenheid. Het verhaal van Vemod is mij niet bekend, maar op twintig jaar tijd veertien nummers schrijven lijkt me toch een vreemd gegeven. In November treden ze op in Oudenaarde. Eerlijk gezegd zou ik deze kans aangrijpen, want wie weet hoe lang je anders nog zal moeten wachten.

*foto’s: Vemod / Darkher*

Na Vemod was het de beurt aan Darkher. Darkher is het solo project van Jayn Maiven. Jayn brengt dark pop, zeg maar de pop variant van black metal. Jayn bracht werk uit ‘Realms’ uit 2016 en het publiek hangt aan haar lippen. Dat Jayn zich daar niet helemaal OK bij voelt lijkt me een understatement. De artieste beperkt het contact met haar publiek tot het uiterste minimum, niet uit arrogantie, maar vermoedelijk speelt de evidente introvertie van Jayn haar parten. Als het tegen je natuur is om contact te leggen met je publiek, doe het dan niet. Het publiek had er in elk geval geen probleem mee en waarschijnlijk ervaart Jayn dit ook en voelt ze zich op haar gemak, waardoor we vermoedelijk de beste Jayn te zien hebben gekregen. Jayn is het sprekende voorbeeld dat een wereld met verschillen een betere en een interessantere wereld is. Laat iedereen maar zichzelf zijn.

Darkher bleek de perfecte introductie voor … Empyrium. Wat mij betreft is Empyrium zien het equivalent van op audiëntie gaan bij de paus. Veel kan Empyrium niet misdoen voor de fans van Prophecy. Voor het podium was het meer dan lekker druk. En het enthousiasme voor de band was fenomenaal. Schwadorf (Markus Stock) en Thomas Helm zijn gewoonweg geniaal. Live klinkt het allemaal een beetje anders dan op plaat, maar dat heb je nu éénmaal met virtuozen. Een uur was misschien wat kort, gezien de lengte van sommige nummers, maar liever één uur dat voorbijvliegt dan iets anders.

*foto’s: Empyrium / Bethlehem*

Bethlehem was de voorlaatste band van de avond en het was duidelijk dat het talrijke publiek ook voor deze band gekomen was. Sinds 2016 telt de band een zekere Onielar in haar rangen en deze frontdame heeft de band duidelijk geen windeieren gelegd. Bethlehem maakt al lang spannende metal die een mix is van black, doom en zoveel meer, maar als je dan nog eens de zangeres van Darkened Nocturn Slaughtercult kan strikken als zangeres, dan kan het niet meer stuk. Onielar voegt zeker iets toe aan de muziek van Bethlehem, kan ook niet anders met zo’n aparte stem. Jürgen Bartsch is het enige overgebleven originele lid, maar na dertig jaar staat de band als een huis. Hopelijk mogen we nog een paar Bethlehem albums toevoegen aan onze collectie in de huidige bezetting, want die brengt naast een spetterende show zeer interessante muziek.

Spijtig genoeg was de pret toen over want ondanks onze interesse voor Mortiis, bleek Mortiis niet in het minst aan onze verwachtingen te kunnen voldoen. We stonden na zoveel adembenemende bands echt niet te wachten op een trol achter een klavier. Ik druk me misschien wat onrespectvol uit over arme Mortiis, maar de show van de Noorse langneus was een beetje een anti-climax. Misschien moet ik me wat gaan verdiepen in de muziek van Mortiis om een juister beeld te krijgen, maar de eerste indruk was er toch één van wat komt die mens hier uitvreten. De muziek daar kan ik nog mee leven, ondanks een beetje monotoon, maar de show vind ik gewoon overbodig. Ik had eerlijk gezegd een beetje medelijden met de arme man, want ik vrees dat velen mijn voorbeeld zullen gevolgd hebben en vroegtijdig de grot zullen verlaten hebben voor zover er na Bethlehem nog volk aanwezig was.

Prophecy Fest was meer dan een gewone festivalervaring en ik ben eerlijk gezegd nieuwsgierig wat de toekomst zal brengen. Het idee dat we bijvoorbeeld Dool, Pency Sloe, Valborg, Silence in The Snow, E-L-R, Helrunar, The Vision Bleak, Eye of Nix, Hekate, Neun Welten, Les Discrets en Nochnoy Dozor op één affiche kunnen aantreffen maakt me blij, gek en bloednerveus tegelijkertijd. En wie weet wat we nog mogen verwachten van Prophecy. Ik denk dat de heer Koller nog altijd niet al zijn troeven heeft uitgespeeld en hij laat voorlopig niet in zijn kaarten kijken. U heeft er geen idee van wat ik ervoor over zou hebben om maar even het kaartspel van de man in kwestie te mogen aanschouwen. Ooit zong er iemand dat liefde een kaartspel is, nu snap ik het.

Met dank aan Andreas Schiffmann (Prophecy Productions).

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.