Indoor Summer Festival – 13/09/2019 – Gruenspan, Hamburg, Duitsland

De festivals in het melodic-rock-genre zijn niet zo talrijk. Soms moet je dan ook vele kilometers afleggen om een goede affiche te vinden. Die was vorig weekend vrijdag 13 en zaterdag 14 september 2019 te vinden in het hoge Hamburg. Een tweede editie van dit festival kon dan ook uitpakken met enkele stevige kleppers. Ondergetekende was present. Het bezoeken van verre buitenlandse festivals, wat enige jaren geleden begon onder het motto “once in a lifetime” gestart werd, lijkt intussen veranderd te zijn in een gewoonte. Vrijdagmorgen vroeg vertrokken en een ritje van een kleine 700 km later was ik, ondanks de files, mooi op tijd aangekomen in Gruenspan in hartje Hamburg. Een prachtig zaaltje in oude stijl wat de sfeer zeker ten goede kwam. Gastheer van het festival was Benno Hankers, frontman van Night Laser die ik enkele jaren geleden in De Haan aan het werk kon zien. Hij vertelde dat er 16 nationaliteiten aanwezig waren op dit evenement en dat op zich is een teken dat de melodic rock leeft.

16u00 – 16u45: DeVicious: Door een ruzie met de zanger heb ik deze band niet kunnen zien, toen ze op tour waren in mijn buurt op 6 maart dit jaar. De vorige zanger Zoran Sandorov verliet de band tijdens hun tour. Ammunition deed dan een gewone en akoestische set. Deze keer was de line-up terug aangevuld met een nieuwe Italiaanse zanger Antonio Calanna, die er opvallend goed uitzag. De vrouwelijke fans kon hij zo om zijn vingers draaien. Gelukkig beschikte de man over een ferm strot waardoor hij in een mum de zaal mee had. Hij wist er zich zelfs uit te spreken toen hij een nummer wou zingen, die eigenlijk voor een duet bedoeld was. Dat het niet altijd even loepzuiver was deerde de sfeer niet want de sterk energieke set die de heren brachten, liep gewoon over van energie. Ook het leuke ‘You Can Have Everything’ werd vlotjes meegezongen, waar het publiek telkens ‘Everything’ antwoordde. Een goede opener van het festival!

17u15 – 18u00: Osukaru: Dat Zweden sterk vertegenwoordigd was, is geen verrassing. Ook deze band kwam uit het hoge noorden, al zou hun Oosterse naam ons goed op een verkeerd spoor kunnen zetten. Deze band klonk een pak ruwer en stond iets statischer op het odium in vergelijking met hun voorgangers. Intussen was het volk vlotjes toegekomen en was de zaal mooi gevuld. Een negental nummers, die ze konden kiezen uit een handvol albums, bewijst dat de heren hun sporen al een tijdje verdiend hebben. Hun laatste album uit 2018 ‘House Of Mirrors’ pakte een derde van de setlist in, met ‘Ritual’, ‘You’ve Been Waiting’ en ‘McGyver It’. Gezien het publiek vaak de nummers meezong, toont aan dat ook hun laatste schijf goed ingeburgerd is.

18u30 – 19u30: One Desire: Deze Finse band kondigde met heel veel trots aan dat deze setlist de laatste was in deze vorm. Een volgend optreden zou immers met hun nieuw album zijn, die begin volgend jaar uitgebracht wordt. Met slechts één album is het niet moeilijk om een setlist samen te stellen. De enthousiaste jongens smeten zich dan ook helemaal en zanger André was vaak zijn publiek aan het bedanken dat ze hier te gast mochten zijn. En terecht, ze waren goed en bouwen op deze manier vlotjes aan hun carrière die, wat mij betreft, nog lang mag duren. Gitarist Jimmy werd tijdens de set ook aangekondigd als producer van het nieuwe album. In het nummer ‘Whenever I’m Dreaming’, die ergens tussen de pop en metal balanceert, was een te enthousiaste gitarist plots zonder kabel aan het spelen. De man had in alle euforie zijn eigen kabel uitgetrokken. Kan gebeuren. Gelukkig was dit opgelost, want ‘Hurt’ klonk adembenemend. ‘Buried Alive’ was de afsluiter. Spijtig genoeg had deze band geen merchandise mee en kwamen ze ook niet eventjes tot achterin de zaal. Het wordt dus uitkijken naar hun opvolger regio maart 2020.

20u00 – 21u00: Reckless Love: Op de noten van Thin Lizzy’s ‘Boys Are Back In Town’ kwamen de heren een voor een het podium op. Een opvallend goed klinkende band, die ik voor het eerst live kon bewonderen, bracht enkele nummers na elkaar maar had weinig nodig om hun publiek te overtuigen. Ze lieten de muziek spreken en dat werkte fantastisch. De romantiek hing in de lucht en werd verzegeld toen de band ‘Living On A Romance’ inzette. Zanger Ollie Herman bedankte het publiek met de woorden “Bying Tickets Is Making Our Dreams Come True”. Maar toegegeven, ze waren elke cent waard. Ook ‘On The Radio’ klonk fantastisch. Met jungle-drums werd ‘The Night On Fire’ ingezet, gevolgd door de groovy bass van ‘Hotter Than Hell’. Met een opvallend lang applaus verliet de band, wegens een strakke timing, noodgedwongen het podium want velen hadden deze band langer bezig willen zien.

21u30 – 23u00: Eclipse: Maar de headliner moest dan nog komen. Op een intro van diverse stukjes van diverse bands kwamen de muzikanten op het podium en begonnen stevig aan hun lijstje. Opener was ‘Viva La Victoria’, wat op hun nieuwe album staat, dat op 11 oktober uitgebracht wordt. Leuke première. Dat de setlist vaak nummers van hun laatste album ‘Momentum’ van vorig jaar bevat is natuurlijk niet verwonderlijk. Zo kwam ook ‘Jaded’ vroeg voor in de lijst. Bij ‘Wake Me Up (From Dreaming)’ ging het feestje goed van start. Erik Mårtensson speelde enkele nummers op akoestische gitaar. Dat ik een zwak heb voor drummers is misschien geen geheim, maar de energieke Philip Crusner aan het werk zien is een streling voor je ogen. Ook deze keer gaf hij, na Erik’s favoriete track van ‘Momentum’, ‘Hurt’, zijn solomoment op de tonen van een klassiek stuk. Hun nieuwe tour, die in oktober van start gaat, zullen ze erg uitgebreid voeren en zouden zo op vele plaatsen komen, inclusief Japan. En er komen nog altijd plaatsen en data bij, in de gaten te houden dus. Het publiek zong geruime tijd verder als het nummer al gedaan was en Erik zei dat zijn publiek “fucking amazing” was. Terug van ‘Momentum’ was ‘Black Rain’ en ‘I Don’t Wanna Say I’m Sorry’, waar hij met de ‘Momentum’ vlag zwaaide. Met ‘Runaways’ eindigde Eclipse traditioneel hun energieke lijst, voor een publiek dat enthousiast was. Hamburg ligt nu ook niet zover van Zweden.

Met dank aan Oliver Lange.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.