Prophecy Fest – 13/09/2019 – Balver Höhle, Balve, Duitsland.

Als je een uitnodiging ontvangt om Prophecy Fest bij te wonen dan twijfel je geen seconde. Misschien even verduidelijken. Prophecy Productions of beter gezegd Martin Koller levert sedert 1996 aan een hels tempo releases af die auditief én visueel van uitzonderlijk hoog niveau zijn. De rode draad doorheen het zeer verscheiden artiestenpalet is het gevoel dat de muziek bij je nalaat en dat we kunnen omschrijven als donker, melancholisch, depressief, dreigend, enz. Oorspronkelijk lag het accent op black metal en post black metal met invloeden uit Europese roots muziek. Gaandeweg breidde het palet uit richting progressieve rock en metal, shoegaze, dark pop, new wave, gothic en zelfs klassiek. Sedert 2015 organiseert Prophecy eveneens een showcase met de naam Prophecy Fest. Daarbij dekt de naam geheel de lading: artiesten uit de Prophecy stal brengen unieke shows in een uitzonderlijk kader zodat je gedurende twee dagen in een feestelijke roes over het festivalterrein flaneert. In 2018 werd uitgeweken richting USA. Dit gaan ze nog eens overdoen in 2020. Gelukkig werd dit jaar gekozen voor Europa, meer bepaald de Balver-grot in Balve, Sauerland, Duitsland. Balve is een klein typisch dorpje in een mooie regio, waar de natuur het nog voor het zeggen heeft. De Balver-grot zelf is de grootste cultuurgrot in Europa en wat mij betreft de beste keuze voor het brengen van donkere Prophecy-geluiden.

Geheel eigen aan Prophecy wordt elke gast bij het inchecken getrakteerd op een digibook-cd. Dit kleinood verantwoordt dan ook voor een stuk de inkomprijs die negentig euro bedraagt voor de twee dagen. De eerste gasten worden bovendien in de watten gelegd middels een extra cd. De ingang van de festivalgrot is de place to be voor een schnabbel en een babbel. Wat meteen opvalt is de extreem relaxte sfeer. De artiestenzone ligt midden in de cateringzone. Bijgevolg is het een va et vient van artiesten die in- of uitchecken terwijl je rustig geniet van een pintje, cider of een portie friet met obligate Duitse worst (inclusief overdosis saus). Het personeel is waarschijnlijk op voorhand onderworpen geweest aan een vriendelijkheids-test waarbij ‘cum laude’ de minimumnorm was, want de gastvrijheid van de Prophecy-medewerkers is schier oneindig. Het belangrijkste verschil met de meeste festivals is het feit dat de aanwezigen echt nog komen voor de muziek. Heel veel gasten lopen rond met een cd of plaat onder de arm die ze aangeschaft hebben op de Prophecy merch-stand. En ook de dames hebben hun weg gevonden naar Prophecy Fest. Niet zomaar om de eventuele partner te begeleiden, maar duidelijk omdat ze de artiesten op het label naar waarde weten te schatten en alleen daarvoor erbij willen zijn. Het merendeel van het publiek komt uit het binnenland, maar evengoed bots je op een bezoeker uit het buitenland. Veel bezoekers overnachten op de weide voor het festivalterrein, wat gezien de dalende temperaturen ’s nachts een factor is waar je ernstig rekening mee moet houden,tenzij je in een ijsberenclub lid bent. Balve zelf beschikt over de nodige accommodatie, maar niet voldoende om alle festivalgangers onderdak te verschaffen. In de ruime omgeving is er echter wel meer dan voldoende mogelijkheid om de nacht onder een dak door te brengen. Deze editie was waarschijnlijk de meest bijgewoonde in de korte geschiedenis van dit festival.

Over de Balver-grot zelf kunnen we niks minder dan razend enthousiast zijn. De grot is semi-verlicht, voldoende om gemakkelijk je weg te vinden. Vooraan de grot bevindt zich het vrij grote podium. Op die manier is de switch tussen de bands perfect geregeld. Achteraan de grot bevindt zich aan de ene kant de vrij grote merch boot en aan de andere kant de tentoonstellingsruimte met werk van David Thiérrée, de man die ook de digibook voor zijn rekening nam. Middenin de grot heb je ruimte om te verpozen aan een tweede bar.

En dan het programma! Op dag een mocht het Engelse A Forest Of Stars het festival openen. Bijna een jaar geleden brachten ze hun laatste album uit, ‘Grave Mounds And Grave Mistakes’. A Forest Of Stars brengen post-black metal gekruid met een stevige dosis roots en psychedelica, en passen daardoor perfect op Prophecy. Er stond op dit vroege uur, ca. 15h30 al vrij veel volk voor het podium en de aanwezigen hadden het bij het rechte eind: met stijl en overgave werd Prophecy 2019 ingezet. De band was netjes in drie-delige pakken uitgedost, inclusief wit hemd. Feestelijker kan niet volgens mij. De sound had misschien iets beter gekund, want het niveau van de platen werd toch niet helemaal bereikt.

*foto’s: A Forest Of Stars / Sun Of The Sleepless*

Sun Of The Sleepless mocht de fakkel overnemen en brachten materiaal uit hun meest recente album, ‘To The Elements’, aangevuld met nummers uit ‘Shadows Of The Past’, the compilatie van hun eerste werk. Sun Of The Sleepless is de band van Mark Stock alias Ulf Theodor Schwadorf, die ook in The Vision Bleak en Empyrium speelt. Het geluid van Sun Of The Sleepless leunt het meest van alle Prophecy bands aan bij Black metal, maar bevat toch voldoende originele elementen zodat Sun Of The Sleepless uniek te noemen is. Het concert was te volgen via de livestream, wat meteen een primeur was voor deze editie.

Volgende band op de affiche was ColdWorld / Farsot. ColdWorld is het solo black metal project van Georg Börner uit Leipzig. Farsot is een black metal band uit Gotha, Thuringen. Het optreden van ColdWorld was een unicum, aangezien de band nog nooit live optrad. Voor het concert op Prophecy Fest was Farsot de backing band. Beide bands hebben trouwens met Toteninsel een split release gemeenschappelijk die op Prophecy Fest live gebracht werd. Op het podium was Farsot niet herkenbaar tijdens de ColdWorld show aangezien de leden met cape optraden, kwestie van het de luisteraar en / of recensent een beetje moeilijker te maken. Beide shows konden wel beklijven.

*foto’s: ColdWorld / Farsot*

Benieuwd of Katla er een schep bovenop zou doen. Katla is het project van Einar Thorberg Guðmundsson en Guðmundur Óli Pálmason, beiden afkomstig uit Ijsland. De laatste was ook lange tijd de drummer van Solstafir. U raadde het al: Katla brengt post-metal in het verlengde van Solstafir. Live is het echter iets minder boeiend dan op plaat. Een gebrek aan ervaring of iets anders, wie zal het zeggen.

*foto’s: Katla / Disillusion*

Disillusion mocht onmiddellijk hierna het kille gevoel opwarmen, maar spijtig genoeg gooide de te luide sound roet in het eten. Alles werd herleid tot één grote kakofonie, zodat het quasi onmogelijk was de songs te ontleden. Ik snap echt niet dat de geluidsman dit niet detecteerde, want zelf werd ik er pisnijdig van dat het geluid zo de nek omgewrongen werd. Voor de band was dit wel een gemiste kans, aangezien hun nieuwe album net verschenen is bij Prophecy. Er worden wel eens parallellen getrokken tussen Disillusion en Opeth, maar persoonlijk vind ik deze wat overdreven. Ik snap wel waar ze van komen, maar vind dit nogal kort door de bocht. Ik had echt gehoopt dat dit optreden een ontdekking zou worden, vandaar mijn frustratie.

Gelukkig was redding niet veraf na de Disillusion desillusie in de vorm van Alcest. De zaal was inmiddels voller dan vol. Het was duidelijk dat de meesten voor Alcest gekomen waren. En Neige en co ontgoochelden absoluut niet. Neige excuseerde zich ergens tijdens de set voor het gebrek aan nieuw materiaal uit ‘Spiritual Instinct’, het nieuwe album dat in Oktober verschijnt. Eerlijk gezegd zal het me worst wezen, want het oude materiaal ben ik nog helemaal niet beu, verre van. De sound was perfect in combinatie met de locatie. Mooier kan het niet worden denk ik. Een Alcest optreden zal altijd te kort zijn, dus moeten we tevreden zijn met wat het was. Trouwens als dat al niet genoeg is: prachtige muziek, een likker pilsje, leuk gezelschap, een magnifiek kader en een rustige sfeer, wat kan je dan nog meer wensen? Wij van MUSIKA, oordeelden dat het meer of goed was en pakten ons boeltje bijeen om richting hotel te gaan.

*foto’s: Alcest*

Dat we daarbij Strid links lieten liggen, mag je ons aanwrijven. Nee, we kunnen er u niets zinnigs over vertellen. Achteraf hoorden we dat het OK was, maar op het moment zelf kon een extra rondje depressive black metal ons niet bekoren. Voor ons was de strijd die dag gestreden … zonder Strid. Bovendien dienden we fris en monter te zijn voor de tweede dag van het festival, waarover later meer.

Met dank aan Andreas Schiffmann (Prophecy Productions).

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.