Ik kan de vaderlijke trots van Anders Johansson (ex Hammerfall, ex Yngwie Malmsteen’s Rising Force) inbeelden als je beide zonen gitarist Nick en bassist / keyboardspeler Karl plots samen enkele nummers in elkaar steken en je daarna je mening vragen. Door het generatieverschil tussen beiden klinken de nummers natuurlijk moderner, maar de melodieën deden Anders denken aan Scandinavische volksmuziek. Algemene indruk was aanstekelijke heavy metal met zowel het verleden als het toekomstige heden. Toen ze ook positief antwoordden om deze nummers in een band te spelen, hadden ze enkel nog een zanger nodig. Die vonden ze in Mike Andersson (Cloudscape, ex Planet Alliance, Fullforce). Mike heeft een krachtige stem en een gevarieerde zangstijl en paste perfect bij Tungsten‘s muziek. De opnames van het debuutalbum ‘We Will Rise’ vonden plaats in de zomer van 2018. Inspiratie voor de teksten vonden ze enerzijds in de wereld van fictie en fantasie en uit verhalen over oude oorlogen, ridders en helden. Andere teksten zijn realistischer en gaan over het dagelijks leven die drama, passie en verdriet beschrijven, in de hedendaagse wereld. Opener ‘We Will Rise’ klinkt vrolijk en opgewekt, door de massa aan keyboard. ‘Misled’ is daarentegen trager al kent het een vlot ritme. Keyboard zit telkens goed ingekapseld en dat zet enkele deuren open om alles luchtig te houden. Maar echt catchy wordt het bij ‘The Fairies Dance’. De piano intro alleen al doet vermoeden dat het een melodieus oorwormpje zal worden. Als daar dan een stevige riff en krachtige vocalen bijkomen, wordt dit enkel bevestigd. Het refrein is dan ook een compleet loslaten en een puur feestje. Dergelijke nummers zorgen bij een live optreden dat de keeltjes vlotjes meekwelen. Of de gruntachtige vocalen nu nodig waren weet ik niet, mij storen ze niet. Het popachtige bruggetje tussen de muzikale stukjes doet aan Beast In Black denken. Een erg goed nummer! Het rustige ‘Coming Home’ zorgt voor een progressieve touch, waar er naar verloop toch wat agressie in kruipt. Ook ‘It Ain’t Over’ kent wat agressie. Een stevige ruwe riff van snarenplukker Nick Johansson domineert. Dat karakter is ook te horen in de vocalen, maar naar het refrein wordt dit een beetje uitgevlakt. Het ritme blijft wel behouden, maar Mike Andersson zingt wat melodieuzer. Echter, de snedige ruwheid blijft gans het nummer het strakke ritme bepalen. Hetzelfde dwepende en erg agressieve ritme blijft ook in ‘As I’m Falling’ behouden. De “oa-aa-oe-aa” zang lijkt een voorbode dat het nummer spartaans verder beukt, maar het refrein lijkt met fluitachtige begeleiding een pak minder agressie. Echter, daarna beukt het er terug sterk in. Veel dualiteit in eenzelfde nummer. Die dubbele laag is best aangenaam. ‘Sweet Vendetta’ is een bron van experimenteren met hier en daar grunts die de snedigheid net iets weten aan te scherpen. ‘Animals’ is erg uptempo met terug dat sterke ritme, dat soms naar speedmetal doorweegt. De riffs klinken bij momenten als machinegeweren, die tussen de melodieuze stukken wat tegengewicht geven. Ook de grunts en de agressieve drumsalvo’s doen soms thrashy denken. En de preek op een achtergrond van kerkorgel had ik helemaal niet zien aankomen. Na het vlotte en opgewektere ‘Remember’ en het melodieuze en ritmische ‘To The Bottom’ komen we al aan de voorlaatste track. ‘Impolite’ kent een sturende riff, die sterk naar Gotthard doet denken. Met vocalen die hoger zijn dan anders en een gitaarsolo weet dit nummer zich op een vrij groovy manier van de rest te onderscheiden. Afsluiter ‘Wish Upon A Star’ begint met “Hey ah hey ah hey ah hey”. Het is een start waarvan je een vrolijk opgewekte meezinger verwacht. Ergens is dat wel zo, langs de andere kant is dit het traagste nummer op het album. De vrolijkheid door het bombastisch karakter is aanstekelijk en neigt je om je aansteker boven te halen. Een ballad kan je het niet noemen, want de drumsalvo’s die met die “hey ah” samen gaan zijn best pittig. Maar het is een gemoedelijke afsluiter van een complex album, dat toch enkele luisterbeurten nodig heeft. Die dualiteit in opgewektheid en donkere riffs met duistere ritmes zijn soms wat verwarrend, maar duiden op de straffe arrangementen van dit album. Het valt in het ganse album op dat een sterk ritme overal aanwezig is. Soms worden we daar met een agressieve riff op gewezen, maar de mokerslagen die vader Anders uitdeelt zijn wellicht het prominentst aanwezig. Tijd voor een ballad om te rusten is er niet. De vele folkmelodieën die verweven zijn, maken de ritmes een stuk lossen en wat minder zwaar. Toch is dat Spartaanse karakter vaak aanwezig en dat houdt het album best snedig.

Rocking Klingon (78)

Arising Empire

Tracklist: 1. We Will Rise 2. Misled 3. The Fairies Dance 4. Coming Home 5. It Ain’t Over 6. As I’m Falling 7. Sweet Vendetta 8. Animals 9. Remember 10. To the Bottom 11. Impolite 12. Wish Upon A Star