Daar zijn ze weer, onze Duitse spassmachers van Freedom Call, het happy power metal collectief die elke depressie naar de verdoemenis zingt middels vrolijke deuntjes die hardnekkig in je geheugen zich vastklampen en elk signaal van depressie de kiem in smoren. ‘M.E.T.A.L.’ is hun tiende audio prozac. Na vijf seconden luisteren naar openingsnummer ‘111’ kan je er weer tegen en hoef je 112 of 1813 niet te bellen. Je krijgt zelfs zoveel zin dat je je metalen ros bestijgt en met de cd ‘M.E.T.A.L.’ in de hand het ongedierte op de Kamping Kitsch weide gaat bestrijden, iemand moet de heilige metal grond bevrijden van ongelovigen. Bij het aanhoren van ‘Spirit Of Daedalus’ ga je er zelfs zodanig in geloven dat je ‘het beest’ gaat bestrijden met een stel vleugels op je rug, overtuigd dat je meteen van de grond zal stijgen. Gelieve niet te proberen of je wordt meteen naar Kamping Kitsch doorverwezen. Daar ga je misschien wel van de grond geraken, klachten van de zedenpolitie niet in beschouwing gelaten. Terug naar Freedom Call of beter gezegd naar het gelijk genaamde nummer, ‘M.E.T.A.L.’ Meer erover kan niet: is me dat eventjes de banden opblazen zeg, tot ze zoveel lucht bevatten dat je een hovercraft hebt in plaats van een rijwiel. Het meezinggehalte in ‘M.E.T.A.L.’ is zo hoog dat als het lucht zou betreffen je terstond tegen dek lag wegens zuurstofgebrek. ‘M.E.T.A.L.’ is een nummer dat alleen Freedom Call kan maken: zo cheesy, dat elke andere band meteen zijn fanbase vaarwel mag zwaaien, maar met Freedom Call: geen probleem, integendeel. ‘The Ace Of The Unicorn’ is duidelijk met dezelfde cheesy-factor besmet, maar is onderweg zijn ballen wat vergeten. ‘Sail Away’ is wel voorzien van de nodige ronde onderdelen en is de perfecte meezinger. Hohohohohohoho of zoiets. Maar het is maar gedaan als het gedaan is en dus krijg je nog als uitsmijter ‘Fly With Us’. Ik krijg hier spontaan een ‘ter land, ter zee en in de lucht’ metal gevoel. Ik heb het nog maar gezegd of je mag al ‘One Step Into Wonderland’. Dat begint met “Take away the darkness from your heart”. Wat was dat ook weer over die anti-depressiva. Ik vermoed dat Freedom Call naast een gezellig kabbelend beekje woont waar de fabriek, waar ze die anti-depressiva maken, hun overtollig materiaal in uitkapt. Zoveel gelukzaligheid is niet meer normaal. Het kan niet op met de ‘Days Of Glory’, de achtste dosis geluk op dit album. Terwijl we dan toch bezig zijn, misschien ons geluk eens beproeven en aan het ‘Wheel Of Time’ draaien, zeg maar doordraaien. In ‘Ronin’ waan je je even de held van het spel, de supergoeie, de man van het moment, de brandweerman des onheils. Nog éénmaal doorbijten voor afsluiter ‘Sole Survivor’, want het gelukzaligheidsniveau heeft ondertussen alarmerende proporties aangenomen. Na ‘Sole Survivor’ is de maat vol. Dit is letterlijk de druppel geluk die de emmer doet overlopen. De akoestische bonus nummers laat ik dan maar links liggen. Voor mij graag een depri-nummer A.U.B. asap. Alle gekheid op een stokje heeft Freedom Call toch maar weer een mooi album afgeleverd. Waar ze het blijven halen, wil ik niet weten. Freedom Call, je bent ervoor of je ben ertegen, Maar kom achteraf niet klagen met je negatieve gedachten of direct steken we een Freedom Call suppo.

Frederik “ME, HAPPY” Blieck (200 of als het wat overdreven is toch zeker 85)

Steamhammer / SPV

Tracklist: 1. 111 – The Number Of Ahe Angels 2. Spirit Of Daedalus 3. M.E.T.A.L. 4. Ace Of The Unicorn 5. Sail Away 6. Fly with Us 7. One Step Into Wonderland 8. Days Of Glory 9. Wheel Of Time 10. Ronin 11. Sole Survivor