Motocultor – 16/08/2019 – festivalterrein, St. Nolff, Frankrijk.
De eerste “echte” festivaldag van Motocultor, want omstreeks 12.00 uur openden de deuren en na tweeëntwintig bands, was de eerste volle dag pas over. Naast de twee podia in een grote tent – main stage “Dave Mustage” en “Massey Ferguscene” – is er ook een derde podium, “Supositor Stage”, in open lucht. Op de main stage mogen acht bands aantreden, op de twee andere podia telkens zeven en die zijn tegelijkertijd actief zodat je telkens een keuze moet gaan maken, of een deel van het concert missen.
Mars Red Sky, een Frans trio uit de buurt van Bordeaux mag de dag op gang trappen. De heren doen dit aan de hand van een mix van psychedelica, stoner rock en desert rock. Erg opwindend is het allemaal niet en eigenlijk kan het drietal maar moeilijk onze aandacht vast houden. We moeten dan ook besluiten dat Mars Red Sky goed is om te openen, maar nog een hel pak werk voor de boeg heeft willen ze horen klimmen op een affiche van een groot festival.
Daarna dien je als toeschouwer al een eerste keuze te gaan maken. Of je kiest voor het Wit-Russische viertal van Extermination Dismemberment dat een mix van grindcore en brutale death metal, met onverstaanbare grunts, op je loslaat, of je kiest voor een set stoner metal van Oak’s Crown, een Frans viertal uit de buurt van Vannes dat dus een soort van thuiswedstrijd mag spelen. Die eersten slaagden er moeiteloos in om voor een eerste circle pit te zorgen en werden door de fans van het (sub)genre zeer goed onthaald. Hun set straalde immers een pak energie, brutaliteit en agressie uit. In de volgelopen tent zette Oak’s Crown een knappe en strakke set neer die gedreven en krachtig klonk en die ervoor zorgde dat het drietal waarschijnlijk een pak nieuwe zieltjes zal gewonnen hebben voor hun sound.
*foto’s: Mars Red Sky / Extermination Dismemberment / Oak’s Crown*
Mustach, op het veel te hoge podium van de “Dave Mustage”-stage (althans voor de fotografen), zorgde van bij het begin een aanstekelijke kracht die gedreven, energiek en enthousiast werd gebracht. Het Zweedse viertal had er duidelijk zin in en hun enthousiasme sloeg al vlug over op de menigte voor het podium. Hun knappe mix van hard rock, heavy metal en speed metal is een genot om naar te luisteren en op gebied van entertainment is dit puur genieten. Als je de naam Mustach dus tegenkomt op een of andere affiche, ga dan zeker kijken, je zal niet ontgoocheld worden.
De volgende keuze die je moet gaan maken is er een tussen Walking The Cadaver en Au-Dessus. Walking The Cadaver wervelt door hun set aan de hand van een energieke mix van hardcore, deathcore en death metal. Hun energieke set wordt door de fans enorm goed onthaald, maar het is helemaal niet “my cup of tea”. Dan maar naar de tent die meer dan goed gevuld is Au-Dessus, een viertal uit Litouwen. De heren kiezen voor een gedreven een strakke set om hun visie op black metal te verkondigen. Dit doen ze zowel uiterst professioneel als enthousiast en na afloop is een daverend applaus van het publiek dan ook over verdiend. Meteen nog een naam om te onthouden.
*foto’s: Mustasch / Walking The Cadaver / Au-Dessus*
Op het hoofdpodium is het dan de beurt aan het Franse ensemble Not Scientists, een viertal dat een mix brengt van garage rock en indie rock die nogal vlak en eentonig overkomt. Er is met andere woorden veel te weinig variatie om te gaan boeien. Ook op gebied van bezieling kunnen de heren nog wat gaan leren, want ze blijven mooi in hun afgebakende zone staan. Soms doet het met wat denken aan onze landgenoten van The Scabs, al spelen die een aantal categorieën hoger qua niveau.
Voor een harde en energieke mix van thrash metal, punk en crossover zit je gebeiteld bij het Amerikaanse Iron Reagan die hun korte, gebalde nummers er doorheen joegen. En een heel korte tijdspanne knalden een zevental nummers na elkaar uit de speakers vooraleer vocalist Tony Foresta de menigte voor het eerst toesprak. Daarna knalde men opnieuw gedreven en enthousiast verder. Mosh en circle-pits zorgden voor het nodige enthousiasme bij het publiek. En ander publiek genoot intussen met volle teugen van de stevige, krachtige en energiek gebrachte set van 1000 Mods, een Grieks gezelschap dat zijn visie op stoner rock / stoner metal gedreven over de massa kapte. Meteen twee uitstekende bands die zorgden dat het publiek waar voor zijn geld kreeg.
*foto’s: Not Scientists / Iron Reagan / 1000 Mods*
Pure onversneden thrash metal is wat je krijgt van Death Angel. De band ging in 1982 van start, kapte ermee in 1991 om uiteindelijk als The Organization verder te doen tot in 1995. Dan leek het doek te vallen over de band. Maar zie, sinds 2001 is Death Angel weer “alive & kickin’” en neem dit maar letterlijk, want we zagen de heren sindsdien al heel wat keertjes aan het werk en steeds is dit een waar feest dankzij hun aanstekelijke sound en hun gedreven en energieke performance. Dit was ook dit keer weer niet anders en oud en nieuw werk worden naadloos afgewisseld in een vloeiend en doeltreffend geheel. Zelfs een gebroken “snare-trom” stopte de thrash machine die Death Angel geworden is maar heel even – mooi opgevuld door wat geklets door frontman Mark Osegueda – om dan weer verder te stomen alsof er niets gebeurt was. Zo is er, vanaf de eerste noot tot de laatste toon, een immense dosis energie op en voor het podium. Klasse!
Het concert van Ange, een Frans progressief rock gezelschap liet ik volledig aan me voorbij gaan omdat het Zweedse Tribulation voor een schitterende show zorgde op de “Supositor Stage”. Wat een présence heeft dit viertal, wat een sound (een mix van death metal, gothic en dark wave), en wat een drive straalt deze band uit. Op de tonen van Edith Piaf’s ‘La Vie En Rose’ was het aftellen tot Tribulation het podium zou innemen, én dat is zowel letterlijk als figuurlijk bedoeld. Het viertal wervelt doorheen een beklijvende en grandioos opgebouwde set, waarbij beide gitaristen om beurt om de aandacht van de fotografen strijden. Bassist / vocalist Johannes Andersson krijgt de kruimeld toebedeeld wat betreft aandacht van de fotografen maar zorgt ondertussen wel, samen met drummer Oscar Leander, voor de krachtige basis waarop Tribulation zijn sound uitbouwt.
*foto’s: Death Angel / Tribulation*
Het eveneens Zweedse Soilwork tapt uit een compleet ander vaatje. Hun basis bestond in de beginperiode uit melodic death metal, tegenwoordig mag je de band eerder in het vakje groove metal onderbrengen. Ook Soilwork zorgde voor een strakke en krachtige set, maar kon me muzikaal, en zeker visueel, een pak minder bekoren. Toch blijft ook dit vijftal, onder aanvoering van frontman / vocalist Bjorn “Speed” Strid, nog steeds een gevestigde waarde en en een band om live naar uit te kijken.
Het Amerikaanse punk ensemble The Casualties (op de “Supositor Stage”) liet ik ook voor wat het was. Achteraf hoorde ik dat dit gezelschap voor een heel energieke set had gezorgd. Maar op hetzelfde moment was het Duitse trio van Kadavar bezig om een overvolle ‘Massey Ferguscene”-tent plat te walsen met hun onverzettelijke, energiek en gedreven gebrachte mix van psychedelica en stoner rock. Overal waar dit trio op de affiche staat zorgen deze heren voor een wervelende en beklijvende live ervaring. Elk concert opnieuw heeft het trio zich volledig en dit was ook nu weer niet anders. Met de drums vooraan op het podium gepositioneerd zodat de bassist enkel rechts zijn plaats moet vinden en de gitarist / vocalist het met de linkerkant van het podium moet doen. Maar wat een passie, wat een kracht, wat een energie straalt er van dit drietal uit. Kadavar overtuigt op hun albums maar doet daar tijdens live concerten nog een flinke schep bovenop.
*foto’s: Soilwork / Kadavar*
Intussen was het beginnen regenen – nog niet zo veel – maar was ik alvast blij dat Hypocrisy in de grote tent van “Dave Mustage”-stage aantrad. Dit is het geesteskindje van vocalist / gitarist Peter Tägtgren die hij sinds 1991 in leven houdt en waarmee hij zijn visie op melodic death metal verkondigt. Je moet de man, en zijn band, alvast niets meer leren. Hun set was er dan ook een om in te kaderen: energiek, gedreven en heel krachtig met rauwe diep kervende vocalen en snedige gitaar partijen. Schitterend is alvast het moment waarop Peter “I have something special to say” aankondigt, om dan met een immense doodskrijs gewoon een volgend nummer te starten. Hypocrisy zorgde zo voor een lang oorgasme.
Het slechts lichte gedruppel uit de lucht zorgt ervoor dat ik nog voor de “Supositor Stage’ kies alwaar Gaahls Wyrd zijn visie op black metal gaat afleveren. Dit Noorse gezelschap werd in 2015 opgestart door Gaahl, ex vocalist van o.a. Gorgoroth, zodat ook een aantal nummers van die band in de setlist opduiken. Maar van zodra de heren krachtig en energiek beukend van start gingen, gingen de hemelsluizen volledig open en viel het water met bakken uit de lucht. Het deerde noch de band noch het publiek, maar voor een fototoestel is dit geen goed idee, zodat ik al snel richting schuilplaats (de grote “Dave Mustage”-tent) ging om mijn fotomateriaal wat af te drogen.
*foto’s: Hypocrisy / Gaahls Wyrd*
Daar de regen met bakken uit de lucht bleef vallen, besloot ik het maar voor gezien te houden, ook al omdat de weides / velden waarop de parkings waren voorzien wat verderop lagen, er zo goed als geen verlichting was en er waarschijnlijk een stevige modderpoel zou ontstaan. Zo miste ik dus de sets van Magma (ter zelfde tijd met Gaahls Wyrd), NOFX, Watain, Les Ramoneurs De Menhirs en Turbonegro. Maar veiligheid primeert en er volgden nog twee dagen Motocultor.
Met dank aan Romain Richez.
Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.