Motocultor – 15/08/2019 – festivalterrein, St. Nolff, Frankrijk.

De twaalfde editie van Motocultor in het Bretoense St. Nolff is de eerste vierdaagse editie. Het werd geen volle dag – aanvangsuur: 17.20 uur – zodat we eigenlijk kunnen spreken van een soort van prelude. Men koos ook bewust voor een wat afwijkende programmatie daar de avond in het teken stond van de twintigste verjaardag van de folk / rock opera Excalibur, zodat ook een heel pak “niet metal”-liefhebbers op deze avond aanwezig waren.

Het Duitse Corvus Corax mag aftrappen en doet dat aan de hand van een stevige rockende set medieval folk waarin doedelzakken de meeste aandacht opeisen. Het zevental (twee drums / slagwerk, een bassist en vier doedelzakken / schalmei) doet het vooral instrumentaal en dat zorgt toch voor een beklijvende set waardoor een volle “Massey Ferguscene”-tent geniet en uit de bol gaat. Als Corvus Corax dan toch teksten gebruikt zijn die vrij eenvoudig en meestal erg gemakkelijk om mee te brullen, iets wat dan ook gebeurt, zoals een bepaald nummer waarin een aantal persoonsnamen, “Corvux Corax” en … “Powerwolf” in voorkomt. Meteen een knappe opener om de avond in te zetten.

Daarna is het op de main stage, die de naam “Dave Mustage” meekrijgt, de beurt aan het Franse Stille Volk, een band die in 1994 werd opgestart en een mix van rock en medieval Celtic folk brengt. De heren kiezen overduidelijk voor een meer folk gerichte set waarvan dan ook minder kracht van uitgaat en misschien beter tot zijn recht komt voor een zittend publiek. Maar dat de heren overduidelijk goede muzikanten zijn, klopt dan weer wel. In ieder geval is het publiek in de grote tent op hun hand.

Terug naar de “Massey Feruscene’ voor Alan Stivell, een Franse bard die Bretoense folk brengt en dat op een overtuigende manier doet. Opnieuw blijven echte metalfanaten wat op hun honger zitten (te weinig kracht), maar dat neemt niet weg dat een heel groot deel van het publiek dit wel kan smaken.

De hoofdmoot was voorbestemd voor de folk / rock opera Excalibur, een werkstuk van Alan Simon dat zijn twintigste verjaardag mocht vieren. Na het op het podium brengen van een taart en wat korte speeches, mocht het spektakel beginnen. Het eerste deel liep meer dan half uur uit en eindigde dus pas omstreeks 23.00 uur. Daarin werden nummers gebracht uit de Excalibur rockopera, maar ook een heel pak andere nummers uit andere werken van Alan Simon (o.a. “Tristan & Isolde”). Ook waren er een heel pak genodigden om dit concert tot een goed einde te brengen. Zo zorgde o.a. Michael Sadler (Saga) voor een paar opmerkelijke vocale prestaties, was er tijd voor Gerry Conway (die een kort momentje bij Jethro Tull actief was), Richard Palmer-James (ex-Supertramp) en mocht ook Jeremy Spencer (ex-Fleetwood Mac) zijn duit in het zakje doen. Wat van sommigen hun link is met Excalibur, begreep ik echter niet helemaal. Na een pauze van zo’n twintig minuten pakte de band de draad weer op met het verhaal over het leven van Merlijn, dat tussen elk nummer onderbroken werd door een verteller. Het brak de “flow” en het haalde de vaart uit de set. “Te langdradig dus”, en “meer dan drie uur is best wel van het goede te veel”, waren de veelvuldig voortkomende opmerkingen die ik in de wandelgangen hoorde.

Wie als metal fanaat aanwezig was, bleef dus echt op zijn honger zitten. Gelukkig zorgde het Zwitserse Eluveitie dan wel voor een uitbundig en sterk muzikaal feestje om de eerste dag af te sluiten. Het gezelschap trapte pas om half een af, maar opende meteen krachtdadig, sterk en gedreven. Hun mix van melodic death metal en folk metal zorgt steeds opnieuw voor een wervelend en opzwepend spektakel. En, misschien nog belangrijker, je ziet dat het allemaal terug goed in elkaar klikt na het plotse vertrek van Anna Murphy, Ivo Henzi en Merlin Sutter in 2016. Eluveitie zorgde er uiteindelijk voor dat de avond toch nog geslaagd genoemd kon worden.

Met dank aan Romain Richez.

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.