***Noot van de hoofdredacteur: Wij, van MUSIKA, hadden de eer en het genoegen om vier medewerkers te kunnen sturen naar Alcatraz Metal Fest, waarvoor onze oprechte dank aan de organisatie. Het viertal kreeg geen specifieke instructies op gebied van de manier om een boeiend en mooi overzicht te maken van het festival. Dat niet all bands besproken en / of gefotografeerd kunnen worden, begrijpen jullie dan ook wel. MUSIKA doet, zoals steeds, zijn uiterste best om een zo compleet mogelijk overzicht te bieden, helaas is dit op festivals met meerdere podia niet altijd mogelijk.***

Alcatraz – 11/08/2019 – festivalterrein Bad Godesberglaan, Kortrijk.

Op dag drie van Alcatraz was de programmatie onderhevig aan veranderingen ten gevolge van de windstoten een dag eerder.

Alien Weaponry uit Nieuw-Zeeland zette de dag in met een Haka. Spijtig dat ze de aanwezige massa niet betrokken in het gebeuren zoals ze eerder dit jaar op Copenhell wel deden. Check maar eens YouTube om te zien hoe geweldig dit had kunnen zijn. Het trio jonge snaken maakt momenteel furore met zijn etnische thrashmetal en dat is absoluut niet onverdiend, want de band neemt thrash een stapje verder door elementen toe te voegen die je tot op heden slechts in beperkte mate terugvond in het genre. Nummers als ‘Ahi Ka’, ‘Kai Tangata’ en ‘Raupatu’ blijven in je hoofd hangen. De jongens spelen ook met zo’n enthousiasme dat het aanstekelijk wordt. Ik voorspel deze band een grote toekomst.

Off The Cross werd verplaatst naar de avond en op die manier heb ik de band en de introductie van de nieuwe zanger gemist. De communicatie in verband met de line-up veranderingen had beter gekund.

Dan maar Anvil gaan bewonderen. Anvil is en blijft goed. Alleen klinkt de band anno 2019 wat braafjes op een groot podium. Het is een feit dat de snelheid waarmee Anvil speelt vandaag als traag wordt ervaren. Sinds thrash is het ritme alleen maar sneller gegaan en dit speelt de band wat parten. Een modernisering van het geluid zou Anvil geen kwaad kunnen. Niettemin blijft het leuk om nummers als ‘Metal On Metal’ en ‘Bitch In The Box’ mee te brullen.

Volgende band: Fire Down Below. Voor mij was het een kennismaking met deze geweldige band. Ze leveren het mooiste bewijs dat ondanks de clichés stoner nog altijd leuk en boeiend kan zijn. Verwacht geen grootse innovaties, maar wel lekkere rockende nummers die je aan de beste stoner bands doen herinneren. Ook leuk dat ze hun vrienden uitnodigden voor het feestje. Jan Coudron van King Hiss mocht een nummer komen meezingen en Peter Gaelens van Cowboys & Aliens mocht samen drummen met Sam Nuytens Dit bracht herinneringen boven aan Kylesa. Fire Down Below zal groeien. Dit voel je gewoon. “La Morgue” kookte van enthousiasme, een echte boiler room.

Dan maar eventjes afkoelen bij Unleashed. Vergeet het! Het Zweedse Unleashed brengt rechttoe rechtaan death metal die ontdaan is van alles wat niet nodig is om een song te maken, zeg maar gestripte death metal. Dit vraagt natuurlijk om zuiver gespeeld te worden, wat Unleashed maar al te goed begrepen heeft. Ze brachten materiaal uit het nieuwe album, o.a. ‘The Hunt For White Christ’, ‘Lead Us Into War’ en ‘Stand Your Ground’. Maar evengoed speelden ze steenoud materiaal zoals ‘The Dark One’. Unleashed blijft imponeren.

Metal Church en Sacred Reich heb ik helaas niet gezien. Voivod bewees weer maar eens de theorie die ik hier al een paar keerde naar voor schoof, namelijk dat vandaag hoe groot de naam van de band ook is, je je moet aanpassen aan de huidige festivalbezoeker. Die bezoeker maalt er niet om of je naam klein of groot is; hij verwacht een wervelende show. Anders gesteld een paar goede riffs volstaan niet meer om de metal fan warm te krijgen. Voivod specialiseert in avontuurlijke thrash metal. Alleen kwam het er niet uit in de “Swamp”. Bovendien was de zang ondermaats. Spijtig om zo’n goede band live af te zien gaan.

Glowsun, de instrumentale stonerband uit Frankrijk, bewees ook mijn theorie. Knappe songs die zelfs geen zang verdroegen, brengen met inzet en oneindig veel passie … daar ga ik voor. Glowsun is echt de moeite waard om te zien, alsof je naar een soundtrack luistert waar je de film mag bij bedenken.

Decapitated uit Polen timmert al jaren aan de weg en lijkt eindelijk een divisie hoger te mogen spelen. Deze band brengt groovy death metal. De muziek pakt je bij je nekvel en sleurt je mee van nummer naar nummer. Voornamelijk uit het recentste ‘Anticult’ werd er materiaal gespeeld. Ik zag een “Swamp”-tent die super enthousiast was, met reden overigens. Soms duurt het lang om eindelijk het krediet te krijgen dat je verdient. Decapitated zou moeten kunnen groeien.

Rose Tattoo daarentegen is voorbij haar houdbaarheidsdatum. Ik zag ze eerder al en nu nog eens. Dit is mijn ding niet. Te braaf, te gedateerd. Tijd om op pensioen te gaan.

Deicide mocht vervolgens de “Swamp” proberen te doen trillen op zijn fundamenten. Ik denk dat ze daar eventjes in geslaagd zijn. De sound van de band is die van een betonmolen, een bulldozer, een drilboor. Glenn Benton is geen gewone jongen, dat hoor je, dat zie je. De vrolijkheid zelve zal hij nooit worden, maar een goede death metal set neerzetten, daar heeft deze brulbeer uit Florida geen moeite mee. Ik ben er zeker van dat Glenn geen krokodillen in zijn tuin zal hebben. Hij brult die gewoon buiten vermoed ik. Vorig jaar bracht Deicide nog een schitterend album uit. Daar werd slechts één nummer uit gebracht. Jammer. De nadruk ligt op de eerste drie albums uit het begin van de jaren negentig, de glorieperiode van de band.

De glorieperiode van de volgende band is nu en tot wanneer ze zal duren, lijkt onmogelijk te voorspellen. Voor Powerwolf is de weg naar de top er een die gestaag omhoog gaat album na album. Elk optreden van Powerwolf is een kans voor de band om de gigantische marketingmachine van de band in gang te zetten. Die marketingmachine slaapt nooit. Powerwolf is overal. “The Army Of The Night” groeit en groeit. Nog niet zo lang geleden ontving men de blijde boodschap de zondag morgen via de hoogmis. Vandaag wordt de blijde boodschap verkocht door Attila Dorn tijdens de metal hoogmis die elk optreden is. De hoogmis begint tegenwoordig met ‘Fire & Forgive’. Vervolgens stelt Atilla de vraag of je deel uitmaakt van zijn “Army Of The Night”. Zo ja, dan zorgt Atilla voor ‘Incense & Iron’ zodat het leger van de nacht kan strijden / vieren. Strijden moet er gedaan worden middels ‘Amen & Attack’. Ook de dames ontsnappen niet aan Atilla’s aandacht want ‘Demons Are A Girl’s Best Friend’. Hij heeft de dames en de heren nodig om het strijdlied te zingen: ‘Armata Strigoi’. U kent het wel: ho ho ho ho ho ho ho ho, enz. Anders eens opzoeken en gegarandeerd zingt u mee. Ja als je fan bent van Powerwolf, dan ben je ‘Blessed & Possessed’. U hoeft de dood niet te vrezen, want ‘Resurrection by Erection’! Hallelujah! We zijn tenslotte allemaal ‘Werewolves of Armenia’ Hu! Ha! En ‘We Drink Your Blood’. Powerwolf is gewoon de leukste band van het moment. Tussen elk nummer richt Atilla, geruggensteund door Falk Maria Schlegel, zich tot het publiek met een vraag of een quote, waarbij je het lachen nauwelijks kan onderdrukken of in geval deelname gewenst is, je gewoon meedoet. Alleen zuurpruimen gaan dit niet leuk vinden, maar geen nood. Leve de zuurpruimen want ‘We Drink Your Blood’.

De glansrijke passage van Powerwolf op Alcatraz moest door ondergetekende weggespoeld worden in El Presidio. Jammer voor Miava, Tessaract en Hemelbestormer, maar het zal voor een volgende keer zijn.

Meshuggah haalde vervolgens hun hamer boven op de Prison stage. Wel verrassend dat de Zweden hun extreme metal op het grootste podium mochten brengen, waar zich meestal de classic heavy metal fan ophoudt. Er zullen er vermoedelijk wel een paar eventjes moeten slikken, hebben bij het aanhoren van de industrial sound van Meshuggah. Niets komt ook maar in de buurt van deze band. Opener ‘Pravus’ is nog verteerbaar, maar ‘Born In Dissonance’ is toch al erg zware kost. In ‘The Hurt That Finds You First’ wordt het tempo een beetje opgedreven. Van ‘Rational Gaze’ ga je ook niet vrolijk worden en van ‘Future Breed Machine’ zeker niet. ‘Stengah’, ‘Straws Pulled At Random’, ‘Clockworks’, Lethargica’ en ‘Bleed’, allemaal nummers die door aliens lijken geschreven te zijn. Geëindigd werd er met het schitterende ‘Demiurge’. Ik weet niet of ze veel nieuwe vrienden gaan gemaakt hebben.

Terug naar de “Swamp” voor Rotting Christ. Die zat, niet verrassend, eivol. ‘Hollowed Be Thy Name’ zette het feestje in. ‘Fire, God & Fear’ en ‘Dies Irae’, allemaal nummers uit hun laatste album waren in de setlist opgenomen. Ook het fantastische ‘Kata Ton Daimona Eaytoy’ werd gespeeld. Eerlijk gezegd ik zou niet graag in Sakis schoen willen staan als het om het samenstellen van de setlist gaat. Deze band heeft al zoveel moois voortgebracht dat kiezen altijd verliezen is. Live vormt dit geen probleem, want slechte nummers spelen ze niet, de sound en de show zijn adembenemend. Rotting Christ is al lang alle genres ontstegen en een genre op zijn eigen geworden. Ik geef ze u toch graag mee de pareltjes die de revue passeerden: ‘Elthe Kyrie’, ‘Apage Satana’, ‘The Forest Of N’Gai’, ‘Societas Satanas’, ‘King Of A Stellar War’, ‘In Yumen-Xibalba’ en ‘Grandis Spiritus Diavolos’. Dit is het soort bands die thuishoort op Alcatraz.

Uiteindelijk kregen we nog één specialleke opgediend: Avantasia. Ik vermoed dat Avantasia weinig populair is en België. Het uur was wellicht ook wel een beetje aan de late kant en de kou deed de band ook geen goed. Zeer spijtig want Avantasia is een terechte headliner. In Duitsland staan ze in dikke rijen honderden meters ver nog mee te zingen met de band. Hier beperkte het enthousiasme zich tot de eerste twintig rijen ongeveer. De band bracht een vijftiental nummers, werd ondersteund door een koor met daarin Herbie Langhans, Adrienne Cowan en Ina Morgan. Het decor paste zich aan de muziek aan. En waar iedereen altijd naar benieuwd is, zijn de gastzangers die opperhoofd Tobias Sammet met zich meebracht. Deze keer mochten we de volgende semi-legendes ontvangen: Bob Catley van Magnum, Eric Martin van Mr. Big, Geoff Tate van Queensrÿche en Jørn Lande van Jorn. Tobias had er duidelijk zin en communiceerde uitgebreid met het publiek. De songs waren om duimen en vingers af te likken: teveel parels om op te noemen. Met afsluiter ‘Sign Of The Cross / The Seven Angels’ mocht iedereen het podium op. Dit was pas eindigen in stijl. Bravo Alcatraz.

Resteerde er nog één band: Soulfly in de “Swamp”. Ik had er echter duidelijk geen zin meer in, want na drie nummers heb ik het opgegeven. Ik heb een dubbel gevoel met Sepultura, Soulfly, Cavalera Conspiracy. Het is niet slecht, maar het is ook niet meer wat het ooit geweest is. Ooit schatte ik Sepultura hoger in dan Slayer, Metallica, Megadeth of Anthrax. Dit is nu even anders. Max & Igor doen met Soulfly en Cavalera Conspiracy nog wel hun best, al zou Max wel eens beter mogen gaan zingen. Sepultura daar heb ik al meer problemen mee. Die heb ik de laatste jaren nog nooit een deftige set weten brengen, maar goed het gaat hier over Soulfly. Soulfly heeft zijn klassieke nummers die hier ook gebracht werden: ‘Back To The Primitive’, Plata o Plomo’, ‘Prophecy’, etc. Waar ik het meest een probleem mee heb is de doffe sound, er zit geen scherpte in, het is precies of er een Soulfly cover band op het podium staat. Max moet eens diep in zijn ziel kijken en erkennen dat het veel beter moet.

Het zou ook mooi zijn indien het fantastische festival dat Alcatraz is op een vroeger uur kan afsluiten op zondag. Het heeft echt geen zin door te trekken tot na middernacht. De meeste zijn dan al lang versleten tot op de draad en blij huiswaarts te kunnen keren. In elk geval bedankt Alcatraz voor een geslaagde editie en heb ik daar ergens de naam Jinjer horen vallen of heb ik dit gedroomd. Wordt vervolgd …

Met dank aan Alcatraz Hard Rock & Metal Festival.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Erwin Poppe.