Lokerse Feesten, Metaldag – 04/08/2019 – Grote Kaai, Lokeren.

De Lokerse Feesten is een fenomeen geworden, dat de laatste jaren telkens meer en meer aan belangstelling kon winnen. Als je ziet welke namen als headliner aangekondigd worden is dat niet zo verwonderlijk meer. Dit tiendaags stadsfestival vond voor het eerst plaats in 1975, toen enkele jeugdhuizen en enthousiastelingen de koppen samen staken. 2019 betekent dus de 45e editie. Het mooie aan die feesten is dat elk genre mooi per dag gebundeld is. Zo was vier augustus de metal (of hardrock) dag.

16.00 – Brutus: Brutus bestaat slechts uit drie muzikanten en dat zorgt voor een specifieke klank. Alles wordt een beetje geconcentreerd, want Stefanie Mannaerts is enerzijds zangeres / frontvrouw van de band, terwijl ze ook de plaats achter de drum innam. Het is een niet alledaagse combinatie. Hun beschikbare plaats op het podium was beperkt, want een deel van het podium was reeds voor de later opdagende The Scorpions ingenomen. Hemelse vocalen overspoelden de al talrijk opgekomen massa. Een klein technisch probleem met de bass leek vlug opgelost, al breekt dat altijd een beetje de vlotte gang van zaken. Veel agressie en kracht volgden. Muzikaal ligt er een psychedelische ondertoon in hun nieuwe vorm van metal. Veel duisternis die ook live volop beleefd werd. Bedankt, we kwamen volop in de festivalsfeer met deze goede opener.

17.10 – Zeal & Ardor: Monster Magnet kon wegens ziekte niet afzakken naar de Lokerse grond en als vervanger werd Zeal & Ardor gestrikt. Ik moest toch even Googlelen want de naam zei me niet veel. De band bestaat slechts vijf jaar maar klonk een pak volwassener dan de jaren op hun teller. De nadruk ligt grotendeels bij de vocale kracht die ze onder de motorkap hebben. Drie vocalisten in zwarte kappen gehuld, waarvan de frontman Manuel Gagneux ook gitaar speelt, brachten een mix van metal, die toch wel wat tijd vergde voor het publiek om te slikken. De aanvullende vocalen van Denis Wagner en Marc Obrist waren echt een krachtige meerwaarde. De Zwitsers konden de menigte overtuigen door de muziek te laten spreken, in plaats van telkens zelf tussen de nummers te leuteren. Muziek, die avant-garde-metal genaamd wordt, klonk progressief en experimenteel waarin negro spirituals met black metal gecombineerd werd. “We don’t speak much, I hope this is OK for you” werd dan ook op applaus onthaald als bevestiging dat de muziek al velen overtuigd had. Na een Noord Amerikaanse tour doen ze in de zomer vele festivals aan en later dit jaar gaan ze nog op tournee in Polen en de Baltische staten met Behemoth en naar het einde van 2019 zijn ze in Scandinavië en Zwitserland te zien.

18.25 – Life Of Agony: Of we nu van een frontman of frontvrouw moeten spreken is voor velen nog onduidelijk, maar feit is dat Life Of Agony als eerste van de acts voor veel beweging en actie op het podium zorgde. Zangeres Mina Caputo, die als Keith ter wereld kwam, had soms erg vrouwelijke trekjes in de bewegende danspasjes. De alternatieve metalband uit Brooklyn, die de agressiviteit van de grunge met zich meesleept, bestaan sinds 1989 en hebben intussen een stevige reputatie opgebouwd. Caputo heeft naast een ganse reeks albums bij Life Of Agony ook een groot aantal solo albums. Mina had het tussen de nummers over hoe verdraagzaam we moeten zijn en dat we moeten openstaan voor de andere culturen, want iedereen is mens en we moeten als mensen samenleven op deze wereld. Verder kreeg de organisatie van het festival een pluimpje met hun 45ste editie. Het virtueel opgesplitst publiek mocht zichzelf bewijzen door links en rechts van het podium moshpitsgewijze elkaar de loef af te steken. De groove zat er goed in en velen konden zich uitleven op de dreunende metalklanken. Wie zich intussen vooraan op de eerste rijen genesteld had en bijna niet meer kon om drank lopen, kon zich daar ook van het noodzakelijk vocht voorzien door de voorbijgaande stewardessen die bierbakken met allerlei nat verkochten, waarvoor je eigenlijk een eind tussen de massa zou moeten lopen.

19.45 – Alestorm: Hoe gek kan je een bende krijgen? Wel, sedert 2004 bestaat er een regel dat het wellicht niet erger dan Alestorm kan worden. Hoe moet je in Godsnaam pirate metal uitleggen aan iemand die niet weet wat hij mag verwachten? ‘apres-ski op metal of ‘Piet Piraat op metal’ is een benadering maar je moet het ondergaan om te beseffen. Men kijkt me dan raar aan, en dan zeg ik dat het echt veel erger wordt dan ze het op dat moment inbeelden. Als je op het podium een twee meter grote knalgele eend centraal ziet staan, dan weet je eigenlijk al hoe laat het is. Maar het werkt, iedereen in het publiek verzette die knop en kort daarop waren velen lustig aan het meeroeien zoals je bij de Marie Louise ziet. Of als Christopher Bowes iedereen vraagt om ‘sausages’ te herhalen en iedereen dat vlotjes doet. Het bier rolde van het podium (bier dat ze trouwens gestolen hadden, ach ja, het zijn immers piraten). Veel crowdsurfers natuurlijk die zich even lieten gaan en zich helemaal niets aantrokken van de enkele druppels water (geen bier) die uit de hemel vielen. Wellicht waren de Goden hierboven zo aan het lachen, dat ze tranen in hun ogen kregen. Muzikaal kon je dus echt alles verwachten en geloof me, dat kregen we. En wie deze gekte doorworsteld heeft, weet dan dat de frontman ook Astro Metal keyboard speelt in Gloryhammer. Ik heb je gewaarschuwd.

21.15 – Europe: Mijn aandacht ging vooral uit naar het Zweedse Europe. Na de erg magere passage van mijn ander jeugdidool Bon Jovi had ik een stuk de hoop opgegeven om een knallende eigthies show te beleven. Maar toch, de 55 jarige Joey Tempest bleek erg goed bewaard te zijn, zowel visueel als vocaal. In een vrij beweeglijke opener had hij al rap zijn publiek mee en bleek dat Europe “het” nog perfect kon. Toen ‘Rock The Night’ ingezet werd, stonden velen het nummer mee te zingen op de uitnodiging van de frontman. Ook de wereldhit ‘Superstitious’ werd voor de gelegenheid aangepast met wat reagae invloeden en zelfs ‘No Woman, No Cry’ passeerde de revue. Joey gebruikte gans het podium en dat de man niet te stoppen was bleek uit de vele keren dat hij met zijn microfoon en statief zwaaide. Echter, tijdens ‘Cherokee’ belandde de micro pardoes in het publiek. Prompt smeet een fan die microfoon terug en met brede glimlach nam de vocalist enkele zinnen later zijn draad weer op. Heerlijk hoe intiem ‘Carrie’ weerklonk. John Norum op gitaar, dat resulteerde in enkele prachtige gitaarsolo’s. Europe’s topperiode mag dan al een dertigtal jaar geleden zijn, de band was in topvorm! Met ‘The Final Countdown’ sloten ze een perfect optreden af.

23.00 – The Scorpions: Na de verpletterende doortocht van Europe zou het erg moeilijk worden om nog beter te doen. Vooral als je weet dat The Scorpions hun topjaren nog wat langer achter zich liggen en de inmiddels 71 jaar geworden frontman Klaus Meine niet zal rondhuppelen zoals hij destijds deed. De eerste nummers waren dan ook wat rustiger toen de levende legende continu drumsticks het publiek in gooide. De stem van de frontman mag dan niet meer als een klok klinken, hij stond er nog altijd toen in een medley een ganse reeks nummers (onder andere ‘Steamrock Fever’) aan elkaar geweven passeerden. Als je gitarist Rudolf Schenker op het podium bezig zag zou je haast niet geloven dat de man ook 70 geworden is. Een videowall, zowel vooraan als achteraan het podium, ondersteunde de nummers en zorgde voor een vrij intense beleving. Drummer Mikey Dee, die na de dood van Lemmy drummer werd bij The Scorpions, ging met ganse drum de lucht in voor een wel erg lange en intense drumsolo. ‘Wind Of Change’ deed bij velen de haren even rechtzetten, het blijft na al die jaren een sterk nummer met een krachtige boodschap, die visueel ook mooi gebracht werd. In ‘Blackout’ zagen we een rondcrossende Rudolf met rook uit zijn gitaar, niet vernieuwend maar het blijft wel entertainment van hoog niveau. Als bonus kregen we nog ‘Still Loving You’ en met ‘Rock You Like A Hurricane’ trokken ze uiteindelijk de stekker eruit. Alhoewel dit de derde keer is dat ik hun afscheidstournee beleefde, was ik blij dat ik erbij was.

00.35 – Goe Vur In Den Otto: Op de muziekklanken van de opzwepende dj’s verliet ik het feestje, toen niet wetende dat een geplande shuttle me een goede drie kwartier vruchteloos zou laten wachten. Uiteindelijk was er geruime tijd geen beweging meer in de lange rij wachtenden, waarna ik dan toch maar besliste om de enkele kilometers te voet te overbruggen om naar mijn auto af te zakken. Nog een half uurtje aanschuiven in de file om de autostrade te kunnen oprijden om dan nog eens de drie kwartier lange terugweg aan te vatten erbij nemend, kon ik slechts omstreeks 03u00 onder de lakens kruipen. Vlug toch wat slaap pikken om de volgende werkdag niet als zombie te door spartelen. Ik had het me anders voorgesteld, al had ik ruimschoots de tijd om de prachtige zondag nog eens rustig te herbeleven.

P.S.: Wegens restricties geen foto’s van The Scorpions.

Met dank aan Amaury Van Kenhove en Sara Morillo.

Tekst: Andy Maelstaf.

Foto’s: Erwin Poppe.