Fister is een Amerikaanse doom / sludge metal formatie die is ontstaan in 2009. De band bracht met de regelmaat typische doom schijven uit, en ook enkele split albums. Fister combineert die zwartgeblakerde, trage doom met agressieve sludge die doorheen je lijf boort, tot geen botje meer geheel blijft. Dat er geen plaats is voor enig zonlicht bewees Fister nog vorig jaar met ‘No Spirit Within’, een plaat waarop de band donkere atmosferische doom / sludge zodanig zwaarmoedig doet klinken dat je zelfs op een zonnige zondag enkel maar walmen van pure duisternis tegenkomt. Met ‘Decade Of Depression’ worden begane wegen verder bewandeld. Daar waar de band instrumentaal eerder melodieus klinkt, is het binnen de vocale aankleding waar die onheilspellende agressie nog het meest naar boven komt. Alsof Marcus, voort gestuwd door die verschroeiende gitaar en donderende drumlijnen, tot waanzin wordt gedreven doorheen songs als ‘City Of The Living Dead’, ‘For Whom The Bell Tolls’ tot ‘Mandatory Suicide’. En ook jou meesleurt naar de donkere zijde van zijn ziel, waardoor je badende in het zweet van angst wakker wordt na deze griezelige nachtmerrie. En dat is nu net het soort sludge / doom waarvoor ik graag uit mijn luie zetel kom. De tien jaar ervaring in het vak werpt zijn vruchten af, want de heren vinden elkaar blindelings binnen elk van de songs, er is nergens een speld tussen te krijgen. Ook al worden de registers vaak volledig open gegooid in een wervelstorm van donkere, oorverdovende geluiden en vocalen die aanvoelen alsof je hoofd voortdurend tegen de geluidsmuur wordt geslagen. De band weet voldoende variatie te brengen binnen het aanbod. Luister maar naar een traag maar dreigende op gang komende ‘How The Gods Kill’ waarbij vooral die duivelse instrumentale inbreng je zelfs kippenvelmomenten bezorgt. Een ballad kan je dit bezwaarlijk noemen, eerder is het een donkere walm die over jou neerdaalt waardoor langzaam maar zeker je de adem wordt ontnomen. Het bewijst nog maar eens dat deze band bestaat uit uitzonderlijke talentvolle muzikanten die ondertussen zeer goed weten waar ze mee bezig zijn. Die typische doom elementen worden dus voldoende afgewisseld met verschroeiende harde sludge, om jou bij de les te houden. Dat laatste is dus ook het geval bij ‘Reaper’, ‘And Only Hunge Remains’ tot het verschroeiend’ The Failure’. Besluit: Aan de sound van tien jaar geleden is eigenlijk niet zoveel veranderd. Fister verbindt anno 2019 nog steeds trage en lome doom elementen met luidruchtige sludge, waardoor je als aanhoorder op een rollercoaster richting Hel bent terug gekomen, en er is geen terugweg meer mogelijk eens de hypnotiserende krachten van Fister je hersenpan zijn binnen gedrongen. Zonder oponthoud blijft de band door beuken tot je ziel eveneens brandt in diezelfde Hel. Waanzin tot kunst verheffen, was circa tien jaar geleden de rode draad doorheen de muziek van Fister. Het is ook anno 2019 hoe de volledige plaat in elkaar steekt. En daar zijn we als liefhebber van zwartgeblakerde doom / sludge metal niet treurig om, integendeel zelfs. Naar goede gewoonte doe de band een zwaarmoedigheid over jou neerdalen, die recht doorheen je hart en ziel boort. Missie nog steeds geslaagd mijne heren.

Erik van Damme (80)

Listenable Records

Tracklist: 1. City Of The Living Dead 2. For Whom The Bell Tolls 3. Mandatory Suicide 4. Too Old Too Cold 5. How The Gods Kill 6. Reaper 7. And Only Hunger Remains 8. The Failure