Doll Skin is zo’n typisch Amerikaanse band die je hier in Europa nauwelijks vind. Doll Skin begeeft zich op de grens van metal en punk. De invloeden van L7, Paramore, Rancid en andere populaire punk bands liggen voor de hand. Anderzijds voegen ze ook nog een scheutje hard rock toe zodat het een beetje noch mossel noch vis wordt. Vergis u niet, dit betekent niet dat het slechte nummers betreft, maar met sommige Amerikaanse muziek heb ik het gevoel dat je er evengoed R&B of metal of pop van kan maken mits een goede producer. Soms wordt het wel een beetje lachwekkend. Bijvoorbeeld in het tweede nummer als Sydney zingt: ‘Did you know I’m a killer’. Eerlijk gezegd als ze dit tegen me zou zeggen zoals ze zingt, dan kom ik niet meer bij van het lachen. Ik bedoel maar: cheesy, OK, maar belachelijk hoeft niet. Nochtans is ‘Love Is Dead And We Killed Her’, het tweede nummer een aanstekelijk nummer tot en met. Een dubbel gevoel dus krijg je met dit soort muziek. Je moet het Avril Lavigne-gevoel een beetje wegdenken en dan komt het wel in orde. Het openingsnummer, ‘Don’t Cross My Path’, is evenzeer een aanstekelijk nummer. Beide nummers geven ook aan waarom Doll Skin wel een leuke band is. De nummers bevatten voldoende elementen die inventief, verrassend en creatief zijn, iets wat je bij vele andere Amerikaanse bands nauwelijks aantreft. Het risico is wel dat je fletse nummers krijgt eens de inspiratie op is. ‘Mark My Words’ en ‘No Fear’ lijden hier een beetje aan zonder dat het genant wordt. Met ‘Ink Stains’ komt Doll Skin er precies weer een beetje door. Met ‘Nasty Man’ zitten we op pop-terrein. ‘Your Idols Are Dying’ klinkt weer wat potiger, maar met ‘Empty House’ grijpen ze toch weer terug naar een poppy sound. ‘When They Show Their Teeth’ klinkt zoals de titel: een beetje heavier zonder echt heavy te worden. Ik vrees dat er met dit nummer wel anders zal meegezongen worden, als je begrijpt wat ik bedoel. ‘Homesick’ is de afsluiter: een braaf rockertje zonder meer waar de menigte handjeklap zal mogen doen tot ze er genoeg van hebben. Doll Skin heeft een gekunsteld plaatje afgeleverd met twee uitstekende songs en een pak nummers die aarzelen tussen vuller en vervuller. Soms is het een beetje teveel Avril Lavigne en te weinig ‘core’. Ik heb zo een beetje het gevoel dat ze op Hopeless Records zitten omdat er één van de meiden het lief is van één van Hopeless of omdat het leuke meiden zijn om een leuke tijd mee te beleven (niet erg MeToo) of omdat ze centjes opleveren voor Hopeless of een combi. Ik bedoel maar. David Ellefson zal er ook voor iets tussen zitten (figuurlijk aub). Er zit meer in Doll Skin indien ze wat meer ballen zouden tonen in plaats van eyeliner en lipstick. Wat minder bakvis en wat meer female power graag. Wat minder Avril Lavigne en wat meer Maria Brink. Hopelijk vallen de puzzelstukjes met het derde album wel allemaal in elkaar.

Frederik Blieck (75)

Hopeless Records

Tracklist: 1. Don’t Cross My Path 2. Love Is Dead And We Killed Her 3. Mark My Words 4. No Fear 5. Outta My Mind 6. Ink Stains 7. Nasty Man 8. Your Idols Are Dying 9. Empty House 10. When They Show Their Teeth 11. Homesick