RockFest, Schepskermis – 13/07/2019 – Festivalterrein, Scheps, Balen.

Schepskermis is een mooi gratis evenement in Balen dat dit jaar zo maar liefst drieënveertig kaarsjes mag uitblazen. Vijf dagen lang kunnen jong en oud er genieten van concerten, party’s en een pak andere activiteiten. Op zaterdag 13 juli was er een heus RockFest met negen Belgische bands die een pak rock en metal fanaten naar Balen lokte.

Opener Rebel’s End mocht er omstreeks 16.00 uur aan beginnen. Dit viertal uit het Antwerpse brengt een mix van hard rock, metal, punk en rock ‘n’ roll. Bij momenten gingen mijn gedachten uit naar Volbeat, maar dan bijlange nog niet zo knap en strak. Er was weinig beweging op het podium te merken en ook de eerste aanwezigen stonden er maar wat lusteloos bij. Voorlopig moeten we vaststellen dat Rebel’s End een leuke en aangename opener is, maar toch nog echt niet meer dan dat.

De traditionele heavy metal van Scavenger mocht al een een pak meer bijval rekenen. Dit gezelschap werd reeds in 1982 opgestart als Deep Throat, veranderde in 1984 de naam tot Scavenger en leverde in 1985 met ‘Battlefield’ een eerste album af. In 1986 was het verhaal over. Pas in 2018 werd de band nieuw leven ingeblazen en het lijkt terug de goed kant op te gaan, want tijdens live concerten zorgt het huidige vijftal voor een gedreven en energieke set heavy metal die, dankzij de bevallige frontvrouw Tine Callebaut, wat doet denken aan het legendarische Acid, waarvan men ook een nummer covert.

Mix metalcore met een stevige portie deathcore en van Belgische zijde kom je dan waarschijnlijk uit bij Signs Of Algorithm. Wat dit gezelschap op een podium beidt is een splinterbom aan energie en speelplezier. Signs Of Algorithm knijpt je genadeloos helemaal leeg. De band presenteerde zich hier als viertal (zonder bassist), maar raasde een vol uur lang als bezetenen door hun set. Dat een deel van het publiek dit niet smaakt, kunnen we best begrijpen, maar toch was dit wervelend energieke concert er eentje die door de fans van het (sub)genre mag ingekaderd worden. Vergeet alvast niet om hun nieuwe video voor het nummer ‘Skincrawler’ eens te checken: https://www.youtube.com/watch?v=DzvjmU2dLKQ

Voor een echte stevige en loodzware “wall of sound” zit je gebeiteld bij het trio van Hedonist, een trio uit de buurt van het Limburgse Genk. Dit drietal zorgde voor een heel strakke, immens zware, maar heel genietbare set stoner metal. Vernieuwend is dit allerminst, maar de energieke kracht die Hedonist op het podium ontwikkelt is voldoende om ons in te palmen. De machtige drumpatronen van Frederik Cosemans, de stuwende basslijnen van Frank Homolka en de alles verpulverende riffs van Roel Paulussen zijn een aanslag op je oren, maar dan wel een van het goede soort. Rauwe vocalen (van Frank) worden met mondjesmaat gebruikt, maar vallen perfect samen met het geluid dat het drietal muzikaal creëert.

Exoto brengt dan weer een mix van thrash metal en death metal waar de balans toch overslaat naar het tweede ingrediënt. De band werd in 1990 opgestart, al kende die wel nog een korte voorgeschiedenis als Insomnia, en hield het uit tot in 1996 na o.a. twee full-albums. Vanaf 2013 timmert Exoto, vooral onder impuls van vocalist Chris Meynen verder aan een muzikale carrière. Het huidige vijftal zorgde voor een strakke en gedreven set maar komt toch nogal vlak over, omdat er vooral heel weinig intonatie en variatie in de vocalen te bespeuren valt. En dan is het volle uur dat het gezelschap mag gebruiken toch wel te lang.

Gelukkig was er dan 10Rogue, een band waarin we Peter Evrard herkennen, de man die de eerste editie van ‘Idool’ als laureaat afsloot. 10Rogue zorgt voor een heel krachtige, maar best ook wel heel aanstekelijke mix van grunge, alternative metal en heavy metal. Het zestal op het podium zorgde er alvast voor dat dit uurtje in een mum van tijd passeerde. De krachtige vocalen van Peter, de mooie stevige vocalen van vocaliste Daniela, de strakke drum roffels van Christophe, de pompende bassen van Stan en het sublieme gitaarwerk van zowel Vincent en Zan zorgen voor een daverend geheel waar enthousiasme en speelplezier van af druipen en die ervoor zorgt dat ook voor het podium iedereen met volle teugen kan genieten. Een concert waar we eigenlijk maar een woord voor kunnen gebruiken: “Af”.

Bark, uit Antwerpen, ging er meteen vol tegenaan en zorgde zodoende dat het feestje dat 10Rogue had opgestart meteen een wervelend verlengstuk kreeg. De mix van groove metal en death ‘n’ roll sneed door merg en been en zette de grote tent op zijn kop. Bark heeft twee knappe full-albums in zijn discografie, maar zorgt tijdens live concerten nog voor iets extra’s: een grote dosis enthousiasme en extra kracht – met vocalist Ron Bruynseels als ideale gangmaker – die elk publiek moeiteloos overstag doet gaan. Dit was hier niet anders. Krachtig beukend en toch aanstekelijk klinkend, je moet het maar doen!

Daarna was het de beurt aan Killer, misschien wel de Belgische band die als eerste heavy metal / speed metal band in België mag beschouwd worden. De band werd in 1980 opgestart, maar kende ook een paar periodes van inactiviteit. Niet getreurd echter want anno 2019 staat het trio, met nog steeds gitarist / vocalist Paul “Shorty” Van Camp aan het roer, er nog steeds met een stevige en krachtige mix van heavy metal en speed metal waarin ook overduidelijk de bluesy gitaarlicks van “Shorty” nog steeds hun plaats hebben naast de stuwende bassen van “Jakke” en de drumpatronen van “Vanne”. Toch had ik de indruk dat Killer een beetje op safe speelde, iets te veel op automatische piloot. En daar konden een viertal wulpse dames die later tijdens de set mee op het podium kwamen, niets aan wijzigen.

Niets van routine of automatische piloot viel er te bespeuren bij de afsluiter van deze toch wel lange dag / avond. King Hiss opende furieus, gedreven en energiek met hun stevige mix van stoner, melodic metal en hard rock. Vocalist Jan Coudron schreeuwde zich meteen de ziel uit zijn lijf, zich ondertussen in allerlei vreemde bochten en kronkels buigend. De machtige mokerslagen op drums en de pulserende bassen zorgden ondertussen voor een machtige groove en drive, terwijl het gitaarwerk van Joost ons concert na concert meer verbaast. King Hiss is een machtige goed geoliede machine geworden die niemand onberoerd kan laten. De twee fel bejubelde en gesmaakte full-albums verdwijnen bijna in het niets als je die vergelijkt met de concerten van het viertal, want dan krijgen de schitterende nummers van de heren nog een extra schep energie, gedrevenheid en kracht er bovenop zodat een werkelijk zinderend geheel ontstaat. En terwijl we bij 10Rogue nog de term “af” in de mond namen, moeten we nu met superlatieven aan komen draven: King Hiss was, in een woord, fenomenaal. Een immens waardige afsluiter van dit RockFest. En, voor we het vergeten: op 1 november stelt King Hiss in de Kortrijkse muziektempel De Kreun hun nieuwste album voor!

Tekst en foto’s: Luc Ghyselen.