HellFest – 22/06/2019 – Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

De tweede dag van HellFest is meestal de dag waarop de grote kanonnen ingezet worden. Dit jaar pakt HellFest uit met vier headliners: Within Temptation, Def Leppard, ZZ Top, Kiss. Vele organisatoren van festivals zouden al blij zijn met een van de vier; niet zo in het geval van HellFest. Spijtig genoeg stellen dergelijke bands vaak zware eisen, waarbij ook de fotografen niet ontzien worden. Dus als je geen foto’s terugvindt van deze bands, trek dan je eigen conclusies. Wij, van MUSIKA, doen er alles aan om zoveel mogelijk bands te bespreken en te fotograferen. We respecteren de beslissingen van bands en organisaties, ook al zijn we er het niet altijd mee eens.

De dag startte met twee bands die ons op papier interessant leken. Het gedegen Duitse Dawn Of Disease brengt onderhoudende moderne death metal. Like A Storm is een Nieuw-Zeelandse alternatieve rockband met reeds enkele albums in hun catalogus. Dertig minuten later diende er alweer gekozen worden: Banana Metalik, Koritni of Shaârghot. Banana Metalik maakte de Warzone onveilig met hun zombie-versie van punkabilly. Shaârghot brengt een mix van electro / industrial en metal. Koritni is een Aussie band die 70’s rock vermengt met sleaze. Geen van de drie gooide grote ogen.

* foto’s: Dawn Of Disease / Like A Storm / Koritni / Shaarghot *

Vervolgens was het tijd voor oude bekende Skindred. Skindred is de voortzetting van Dub War waarbij frontman Benji voor een meer metal aanpak opteert en minder voor ska en dub-invloeden. Skindred en Benji zijn altijd de moeite waard om te zien. Volgende keuze: FM, Wolfheart of The Creepshow. MUSIKA splitste zich in twee en koos voor het geweldige Wolfheart, dat we straks nog eens mogen bewonderen in het voorprogramma van Carach Angren, én voor The Creepshow waarvan het enkele jaren geleden is dat ze zich nog eens in onze contreien waagden. Het Canadese The Creepshow leverde zoals altijd een spetterende vertoning waarbij spring-in-het-veld frontvrouw Kendra Legaspi weer vriend en vijand verraste door haar eigenste vriendelijke zelve te zijn. De eerste rijen kregen allemaal een stevige handdruk en / of een selfie; de gelukkigen een zoen. Van P.R. gesproken! Het gevolg was dat de moshpit redelijk bezet was. Verbluffend wat je met een mix van punk en rockabilly nog kan doen vandaag. Oh ja, naar het schijnt was ook Wolfheart dik in orde.

* foto’s: Skindred / Cypecore / Wolfheart *

Op de mainstage nam Whitechapel het over van een mak FM. Whitechapel is geenszins mak, maar eerder boenk erop. Will Haven lieten we spijtig genoeg aan ons voorbijgaan. Richie Kotzen nam het over van Whitechapel, maar wij van MUSIKA haastten ons naar Dool. Het Nederlands Dool is het antwoord op hoe gothic / new wave vandaag zou moeten klinken. Dool is een collectief sterke muzikanten met creatieve ideeën; in die mate zelfs dat de cover van ‘Love like Blood’ van Killing Joke misschien beter door een eigen nummer was vervangen. Sterk en benieuwd naar wat de toekomst brengt voor deze Nederlanders.

* foto’s: Whitechapel / Trepalium / Dool *

Terwijl Fever 333 de mainstage entertainde, kozen wij na Dool voor Allegaeon. Deze technische death metal wervelwind is zeker de moeite om te zien; toch kozen we na een tijdje ervoor Mantar aan het werk te zien. Dit Duitse duo bestaande uit drums en gitaar en zorgt voor een heuse death metal wall of sound. Na Mantar was het kiezen uit Eisbrecher, Punish Yourself of The Living End. Punish Yourself is een paar Franse krankjorum blauw / rood en / of groengeverfde muzikanten met een voorliefde voor metal, punk en electro. Eisbrecher is Duits surrogaat voor Rammstein. The Living End is een Aussie punk trio met rockabilly invloeden.

* foto’s: Allegaeon / Mantar *

Vervolgens was het kiezen uit Böhse Onkels, Sumac of Archspire. Arschspire uit Canada brengt technische death metal van het soort waar ik na twee nummers genoeg van heb. Nee geen Origin of Beyond Creation, maar een dertien in een dozijn band, al moet ik wel toegeven dat ze naam maken. Naar mijn mening verliest Archspire zich een beetje in het “technisch” maken van hun death metal, maar verliezen ze andere aspecten van het songschrijven uit het oog. Dit soort muziek live brengen is hoe dan ook geen sinecure.

* foto’s: Archspire / Sumac *

Deadland Ritual bleek niemand minder dan Franky Perez, Geezer Butler, Matt Sorum en Steve Stevens te bevatten. Deze gelegenheidsformatie kon echter geen enkele seconde boeien. Carach Angren daarentegen is een wervelend op elkaar ingespeeld geheel dat symfonische black metal maakt en hierbij de grenzen van het genre probeert te verleggen. Ook op dag twee diende uw plaatselijke verslaggever zijn innerlijke mens wat te versterken zodat o.a. Moonspell en Eagles Of Death Metal me ontgaan zijn.

* foto’s: Carach Angren / Moonspell *

De draad terug oppakken met Whitesnake is iets wat we graag doen. David Coverdale deed zijn uiterste best om krachtig over te komen, maar moest al na een half uur even de coulissen in om wat uit te blazen neem ik aan. De oudere nummers en nieuwe wisselden zich af met een logische opbouw. Alleen ben ik niet meer te vinden voor langgerekte drum- en gitaarsolo’s. Vanaf de eerste tonen van ‘Is this love’ kwam de massa volledig in vervoering. Ik koos echter het hazenpad om een andere legendarische band voor het eerst aan het werk te zien: Sham 69. Ik kan u alleen maar bevestigen dat Sham 69 punk is en altijd zal blijven. Daar zorgt Jimmy Pursey in hoogsteigen persoon voor. De man is nog steeds een punker in hart en nieren. Bijna twintig minuten voor het voorziene einde van de set gaf Pursey er de brui aan, nadat hij het publiek welgeteld een bisnummer had aangeboden: ‘Angels With Dirty Faces’. De menigte wou veel meer, maar Pursey had er duidelijk geen zin meer in. De “kids” were united, maar de band was een beetje “divided” vrees ik. Spijtig. Maar geen getreur Within Temptation was al uit de startblokken geschoten om hun set op de mainstage af te werken. Within Temptation is een beetje voorspelbaar goed. Daarmee is alles gezegd, want ondertussen stond Candlemass in de Altar-tent gereed om het beste van zichzelf te geven. En het is geen klein beetje een eufemisme. Candlemass deed haar reputatie van doom-grondlegger alle eer aan en leverde een set af om duimen en vingers af te likken. Gewoon magistraal. Het opnieuw aantrekken van originele zanger Johan Längquist zorgt voor de nodige chemie, waardoor de band keer op keer boven zichzelf lijkt uit te stijgen en waarbij de luisteraar meegevoerd wordt op de trip. Wat Mats “Mappe” Björkman bovendien uit zijn gitaar krijgt qua geluid is uniek.

* foto’s: Candlemass / The Ocean *

MUSIKA moest echter weer met de voeten op de grond komen, want Def Leppard en de vervangster van Myrkur stonden klaar. Amalie Bruun aka Madame Myrkur bleek niet in staat op te treden, aangezien haar zwangerschap roet in het eten gooide. De volgende keer niet meer van bil gaan tussen September en December aub, Mevr. Bruun. Nu ben ik namelijk twee keer gejost. Haar vervangster, Jo Quail, bleek een uitstekende violoniste, maar kon mijn aandacht niet echt lang houden. Dan maar even Def Leppard gaan bekijken. Niet slecht, maar een beetje braaf. Maar zo is Def Leppard nu éénmaal. Na een korte break stonden we terug op de weide om ZZ Top te beluisteren. Ook zij konden me niet echt overtuigen, wegens, te zacht. ‘La Grange’ klonk bovendien een beetje lullig. En de versies van ‘Legs’ en ‘Sharp Dressed Men’ waren ook niet wat het had moeten zijn. Op een bepaald moment klonk één van de twee baardmannen bovendien een beetje als een mekkerende geit. Dark Tranquility is andere koek: dynamiek a volonté, sterke sets, boeiende nummers … alles voorhanden waar de waardezoekende metal liefhebber van kan dromen.

* foto’s: Jo Quail / Dark Tranquility *

Op dag twee kregen we nog een dilemma te verwerken: Kiss of The Adicts. Bij Kiss had ik het echter al gehad na opener ‘Detroit rock city’, mijn favoriete Kiss – nummer. Op de show valt niks aan te merken, maar van zodra een van de leden zich richt tot het publiek is het hek van de dam. Iets zinnig komt er niet uit en na een aantal nummers had ik het gehad met Kiss. Adieu en tot nooit meer. Geniet van jullie pensioen heren en waag het niet van terug te keren. The Adicts blijken dan weer helemaal mijn ding te zijn: pretpunk van de bovenste plank. Met The Adicts gebeurd er van alles op een podium. De ene hit na de andere rolt uit de leden hun instrument. De moshpit staat in brand en geen water kan dit vuurtje blussen. Dan maar mee uit de bol gaan zeker? Aanstekelijk heeft een nieuw synoniem: The Adicts. Afgesloten werd er met ‘They Never Walk Alone’ … in punk versie. Na The Adicts restte me er nog “Bloodbath” op de Altar-stage en The Sisters Of Mercy op de Temple- stage. Bloodbath leek nog luider te spelen dan op plaat. Wel de moeite om Bloodbath live te zien. “Keer ne keer were, heren”.

* foto’s: Cradle Of Filth / Bloodbath *

Afgesloten in de tent werd er met Sisters Of Mercy. Misschien op het eerste zicht een vreemde eend in de bijt, maar ik vermoed dat de organisatie een gothic headliner wou om na Cradle Of Filth en Combichrist te spelen. Sisters Of Mercy is anno 2019 nog slechts een schaduw van zichzelf. De nieuwe onuitgegeven songs klinken nog het best, maar de klassiekers hebben toch de tand des tijds niet goed doorstaan in hun live uitvoering. The Sisters klinken te poppy, te flets, te mak, te ouderwets. De magie is weg en Andrew Eldritch mag met pensioen gaan. Ik snap niet dat mensen hier nog geld voor kunnen uitgeven en nochtans verkopen hun shows overal uit. Me dunkt dat mensen zich graag laten bedotten met ersatz-bands. Geef mij maar het straffe spul zoals bijvoorbeeld Architects die de mainstage letterlijk mochten opkuisen. Ik vermoed dat gezien de ongeziene exodus Achitects geslaagd zijn in hun missie.

Waren ook nog van de partij: Coilguns, Fiend, Cypecore, Trepalium, Batmobile, Mad Sin, Les Wampas, Le Bal des Enragés, Les Wampas, Sumac, Cave Inn, The Ocean, Envy, Cult Of Luna, Combichrist en Cradle Of Filth.

Met dank aan Roger Wessier.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.