HellFest – 21/06/2019 – Festivalterrein, Clisson, Frankrijk.

HellFest werd voor haar veertiende editie uitzonderlijk voorafgegaan door een extra dag, KnotFest, waarover ook reportage op onze site.

Op donderdag 21 juni werd HellFest editie veertien afgetrapt in de Altar tent door Freitot, een Frans old skool death metal trio met leden van Aqme, Benighted/(We All) Die Laughing en Carnival In Coal. Ter zelfdertijd opende de winnaar van de The Voice Of Hell-wedstrijd, Fallen Lillies, Mainstage 2. Hoe Fallen Lillies erin slaagden concurrenten als Penumbra of Mara af te houden zal me voor altijd een raadsel blijven, want hoog niveau haalden de meisjes niet. Fallen Lillies hoort te groeien in een kleine zaal, niet op één van de mainstages van HellFest. Iets in mij dwingt mij te denken dat de meiden nog andere kwaliteiten hebben. Soit, fast forward naar de opener van de Temple-tent, Khaos Dei.

* foto’s: Fallen Lillies / Freitot / The Necromancers *

Khaos Dei bracht al 2 albums uit met melodische black metal in het Frans gezongen. Verre van slecht op plaat, maar live net iets minder overtuigend. Overtuigen deden dan wel weer de jongens en meisje van Stinky. Rauwe hardcore krijg je hierbij geserveerd met zangeres Claire in een glansrol. Stinky liet een geurspoor na dat leidde tot in de metal market, waar ze een standje hadden om hun waren aan de man of vrouw te brengen, waaronder mezelf. Ondertussen was de Valley-tent toe aan haar tweede show. Gelukkige van dienst was Valley Of The Sun, een stoner-collectief uit Ohio, dat hun nieuwe plaat, ‘Old Gods’, kwam voorstellen.

* foto’s: Khaos Dei / Valley Of The Sun / Sublime Cadaveric Decomposition *

Van Valley Of The Sun ging het naar de ruimte-ridders van Gloryhammer. De hamer van zanger Thomas Winkler ging meermaals zwaar tekeer, waarbij het podium beproefd werd. Gloryhammer werd terecht op veel enthousiasme ontvangen. Dit Schotse symfonische power metal gezelschap zal volgens mij nog veel potten breken. Na Gloryhammer mocht Black Rain en de mainstage inpalmen. Dit lukte vrij goed want Black Rain brengt opzwepende power metal. Hun debuut komt binnenkort uit en ze hebben me nieuwsgierig gemaakt.

* foto’s: Gloryhammer / Aorlhac / Sonata Arctica *

Sonata Arctica bleek niet veel om het lijf te hebben waardoor er al snel voor Uada gekozen werd, melodische black metal uit de USA. Van daar was het rechtsreeks naar de aanliggende Valley-tent, waar Conan zijn opwachting maakte of beter gezegd waar Conan zijn sonische mokerslagen uitdeelde. Geen gewone jongens dit Britse doom / stoner trio.

* foto’s: Uada / Daughters / Conan *

Na Conan was het kiezen uit Trollfest, Godsmack of No Fun At All. Godsmack kan me meer bekoren op cd dan op een podium. En de verklede Noren van Trollfest zijn niet echt mijn ding, al begrijp ik wel dat ze populair zijn in Frankrijk. Hoogstwaarschijnlijk is Trollfest het perfecte excuus voor een verklede orgie. Voor sommigen moet dat niet meer zijn.

* foto’s: Trollfest *

Vervolgens drong zich een moeilijke keuze op: My Sleeping Karma, Power Trip of No One Is Innocent. No One Is Innocent is het Franse antwoord op Rage Against The Machine en liet ik na enkele nummers links liggen, aangezien ze wel vaker optreden in onze regio’s. My Sleeping Karma bleek te brengen wat je op plaat kan horen: intelligent opgebouwde instrumentale stoner met bredere invloeden. Wow! Ook Power Trip bleek interessanter te zijn dan de uitstekende albums doen vermoeden: de aanstekelijke nummers worden prima gebracht en ze het gebruiken hun tijd om een onderhoudende set af te leveren. Voor herhaling vatbaar deze band. Vervolgens kregen we weer een dilemma te verwerken: Diamond Head, Interrupters of Demons & Wizards. Diamond Head lijkt herboren: live ontgoochelen ze niet en de laatste albums zijn toppers. En nee, ‘Am I Evil’ is geen cover van Metallica! Demons & Wizards bevestigen alles wat je er bij voorbaat van mag denken: pure klasse deze mix van Blind Guardian en Iced Earth muzikanten. Zo goed dat ik hoop dat ze snel weer onze regionen aandoen en nieuw werk brengen. Interrupters bleek een sympathieke band te zijn die zelf niet goed begrepen wat ze als ska / punk band kwamen doen op een metal festival als HellFest en helemaal de kluts kwijt speelden toen ze ontdekten dat de massa wel pap lustte van hun nummers. In elk geval vonden ze snel de kluts terug en maakten ze er een stomend feestje van met een kolkende moshpit als gevolg. Vooraleer de innerlijke mens te versterken en even te uit te rusten werd Pestilence nog even bezocht in de Altar-tent. Dik in orde deze Hollandse death metal legende.

* foto’s: Diamond Head / Pestilence / All Them Witches *

Ondertussen speelde Dagoba op de mainstage. Helaas ontbrak de energie om ze voor de zoveelste keer te bekijken. Gezien de grote hoeveelheid bands en de grote afstand tussen sommige podia, slaat vroeg of laat vermoeidheid onvermijdelijk toe op HellFest. Rechtop stilstaan is nu éénmaal lastiger dan wandelen in een regelmatig tempo, laat staan dat je stilstaan afwisselt met wat kortere sprintjes (en doping gebruiken we vooralsnog niet bij MUSIKA, tenzij je gerstenat daartoe zou rekenen). De culinaire en andere voorzieningen op HellFest zijn overigens prima, alleen als je aan de mainstage staat is de afstand tot drank en toiletten wel redelijk ver, zeker als de wei gaandeweg meer en meer volloopt en je meer moet slalommen dan wandelen. Na een kleine pitstop en de nodige energie bijgetankt te hebben mochten we nog Impaled Nazarene uit Finland aan het werk zien. Niet bepaald indrukwekkend als je het mij vraagt. Spijtig want deze jongens zijn geen klein bier en hebben jarenlange ervaring met hun eigen variant van black metal. Dan maar Graveyard in de Valley-tent gaan bewonderen en Ultra Vomit links laten liggen wegens te licht bevonden na hun passage op Durby Rock Festival. Graveyard live is evenveel de moeite waard als hun albums. De vocalen van Joakim Nilsson zijn ongelooflijk en de composities rocken als de pest. Graveyard is een aanrader. Wie doet beter?

* foto’s: Impaled Nazarene / Kvelertak / Graveyard *

Venom Inc. deed in elk geval een verdienstelijke poging te overtreffen. In elk geval deden Abaddon, Mantas en Demolition Man hun uiterste best om de erfenis van Venom in ere te houden. Met 2/3 of 3/3 van de originele Venom line-up (afhankelijk van de periode waarin je Venom bekijkt) aanwezig verwacht je ook niets minder dan iets unieks. En Venom Inc. is dat zeker. Album Avé uit 2017 was al de moeite waard. De set die een mix is van oude Venom, klassiekers en nummers uit Avé kan meer dan bekoren zeker als je op het einde ‘Black metal’, ‘Forged In Hell’ en ‘Countess Bathory’ opgediend krijgt. Possessed mocht direct na Venom Inc. in de Temple hun set afwerken. Meteen vliegt de band erin aan een vaart die bijna niet meer menselijk is. Possessed doet zijn reputatie alle eer aan en versterkt met nummers uit het nieuwe album krijg je een set die af is tot in de puntjes. Het publiek ging in elk geval volledig los.

* foto’s: Venom Inc. / Possessed *

En dan … dan was het moment gekomen waar ik al de hele dag op gewacht had: de terugkeer op een podium van legendarische band Hellhammer in de vorm van Triumph Of Death. Het verhaal van Hellhammer is een ultra kort verhaal maar van een betekenis die niet te onderschatten valt. Tom G. Warrior, bekend van Celtic Frost en Triptykon, is het enige overgebleven lid. Martin E. Ain zou er ongetwijfeld bij geweest zijn indien hij nog in leven zou geweest zijn. Daarom besloot Tom G. Warrior waarschijnlijk om het over een andere boeg te gooien en Hellhammer niet opnieuw te vormen maar aangevuld met muzikanten van zijn keuze een tribute-band te maken. Opvallendste verschijning daarbij is Mia Wallace die in Abbath en ook in Niryth. Deze dame heeft zoveel uitstraling dat het onmogelijk is naast haar te kijken. Mia lijkt uit de doden opgestaan en haar mimiek en bewegingen spreken boekdelen. Maar het is vooral de muziek die spreekt. Onmogelijk de sound te beschrijven. Fenomenaal. Had Bathory nog bestaan en was Quorthon nog in leven en op HellFest dan zouden de voorvaders van black metal voor het eerst samen in een tent hebben gestaan. Het zou een historische dag zijn geweest. Na Triumph Of Death was het tijd voor Carcass. Nog zo’n legendarische band en samen met Napalm Death de grondleggers van grindcore en zoveel meer. Een optreden van Carcass is als de soundtrack voor een orkaan. M.a.w. kom kijken, maar hou je vast aan de … pijlers van de tent. We kregen een setje zo strak als een extra small keurslijfje om de middel van iemand met maat XXL.

* foto’s: Triumph Of Death / Carcass *

Ondertussen was Gojira gestart op het hoofdpodium, maar kozen wij van MUSIKA voor King Diamond. King Diamond speelde het opnieuw klaar om een oogverblindend decor in elkaar te steken. Het begin van de set was eerder theater dan een optreden, maar wie maalt daar om in geval van King Diamond. King Diamond is anno 2019 nog altijd een band die staat als een huis en niet uit het oog mag verloren worden. Oude nummers en nieuwe wisselden zich af. Over Manowar, op de affiche als afsluiter op het hoofdpodium kunnen we kort zijn: f**k them. Lees meer in de pers over de reden waarom ze niet zijn komen opdagen.

* foto’s: King Diamond *

De eerste dag bleek dus een fantastische festival dag te zijn. Voor zij die open staan voor nieuwe en/of onbekende bands viel er veel te ontdekken. Het was ook voor het eerst in de geschiedenis dat één podium van de mainstage volledig werd ingevuld met Franse bands. Het Franse ego is terug een beetje gegroeid, maar in dit geval terecht. HellFest lijkt meer en meer een heavy metal pretpark te worden, maar zolang de muziek primeert kan de metal fan zijn hart ophalen.

Met dank aan Roger Wessier.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.