Bèta, een nog jonge band uit de buurt van Kortrijk, werd in 2016 en brengt nu zijn titelloos debuutalbum op de markt. Het nog jeugdige viertal – Jon Huyghe (drums), Jonas Cottyn (gitaar), Bram Villez (bass, samples) en Joris Waegebaert (vocals) – zorgen hier voor elf knap opgebouwde nummers die zijzelf onder de noemer post stoner rock plaatsen. De nummers liggen stuk voor stuk lekker in gehoor en stralen een pak kracht uit. Mooie drumpatronen en stevige basslijnen zorgen voor een mooi draagvlak, krachtige riffs, wat samples en melodieuze gitaarsolo’s zetten de lijnen verder uit, terwijl mooie, soepele vocalen soms worden afgewisseld met stukken “spoken word”. Die stukken “spoken word” zouden, naar ons gevoel, wat minder mogen, al dan ze niet echt afbreuk van het geheel. Dat geheel doet me bij momenten denken aan de Canadese grootheid Rush. Vooral de zanglijnen dan van Joris (qua timbre klinkt Geddy Lee compleet anders, hoor), maar ook puur muzikaal hoor ik raakvlakken langs komen met deze uitmuntende band. Nee, Bèta staat nog niet op gelijke voet met deze Canadezen, maar dit debuut is alvast veelbelovend. Er komen mooie wisselingen in tempo en ritme langs die zowel gedreven kunnen klinken als dat ze rust uitstralen. Misschien jammer dat geen van de tracks er echt bovenuit steekt, al probeert de band openingstrack ‘The Bitch Has A Name’ wat te pushen, want daarvan vind je op het wereldwijde web een live registratie (https://www.youtube.com/watch?v=HJuzfPICMkU). Het is meteen een mooie indicatie waar voor Bèta staat.

Luc Ghyselen (80)

Independent Release

Tracklist: 1. The Bitch Has A Name 2. Wacko Lover 3. Luminal 4. Girls Go Catwalk 5. Netebuk 6. Running Away 7. Nobody 8. Circus Freak 9. Spectre 10. Roots 11. Stormy Weather