Zo nu en dan duikt een nieuwe naam op bij Frontiers Records. Afkomstig uit de UK is The Brink de nieuwkomer in de lijn. Met ‘Nowhere To Run’ brengen ze een unieke mix qua sound, dit in een vijftiental nummers die ergens tussen hardrock, grunge, punk en metal hangen. Een ferme boterham, maar ze zijn in dit debuut op zoek naar een eigen sound en durven daarvoor wel enkele pistes uit te proberen. Niettegenstaande er een bluesy ondertoon zit in ‘Little Janie’, bijt deze de spits af met pittige hardrock. Gitaarpartijen van leadgitarist Lexi Laine en ritmegitarist Izzy Trixx gaan gelijkaardig mee en vormen de kern van dit ruw klinkend geheel. Daarboven zet zanger Tom Quick zijn vocale stempel. Ook de opvolger ‘Break These Chains’ bekent kleur in dezelfde lijn, al zitten er NWOBHM kenmerken in. Een stukje meer richting punk treffen we ‘Never Again’ aan. Door het vlotte refrein en aanstekelijke melodie een aangename verrassing. Ook ‘Save Goodbye’ verraste me, al is het een compleet ander nummer. Naar het refrein toe bouwt het vrij bombastisch op maar weet in de middenstukken de rust te bewaren, waardoor een mooie dubbele laag gevormd wordt. Altijd tof als een nummer bij een andere luisterbeurt plots meer vertelt dan je de eerste keer hoorde. ‘One Night Only’ klinkt wat eighties, kent funky invloeden, maar weet mooi van zich af te bijten. Met een gestaag ritme, opbouwend door bassist Gaz Connor en drummer Davide Drake Bocci, krijgen de heupen het lastig stil te blijven. Na het tragere ‘Wish’ volgen ‘Said And Done’ en ‘Fairytale’, telkens groovy en complexere nummers die meerdere luisterbeurten waardig zijn. Dat ze nog op zoek zijn naar een eigen geluid hoor je in ‘Don’t Count Me In’. Ze experimenteren met ritmes en geluiden maar behouden telkens de ruwe, rokerige sfeer. De stevige gitaarpartijen in combinatie met de ruwe vocalen, die soms richting thrash durven lonken, hebben daar telkens een groot aandeel in. De grote vocale prestaties in ‘Nothing To Fear’ doen soms vergeten dat het nummer dieper uitgewerkt is dat het op het eerste moment lijkt. De gierende gitaarsolo bindt het refrein en de middenstukken mooi aan elkaar. Erg goed nummer! ‘No Way Back’ gaat een stuk meer de traditionele tour op met riffs die je hier en daar aan AC/DC doen denken, al is de rest van het soms progressieve nummer daar ver van verwijderd. Opnieuw anders is ‘Are You With Me’. Die vraag hoor je zo op een groot podium, de stijl van het nummer is dan ook ideaal om een ganse meute rockers in de juiste stemming te krijgen. ‘Burn’ is een schreeuwerige rocker, die bij momenten tegen de thrash aanleunt. Door die extreme zangstijl voel je het branden over gans je lijf. Als afsluiter komt een akoestische en tevens rustigere versie van ‘Save Goodbye’, die we eerder in volle ornaat konden ondergaan. De productie is prachtig en brengt de nummers in een juiste ruwheid. Een opmerkelijk goed debuut, al is de vernieuwende factor klein. Maar nu alles bijna uitgevonden is en dan nog eens met elkaar gemengd is, hoe kan je eigenlijk nog origineel zijn? Wel, met dit album slaagt dit jong bloed er toch in door de vele opmerkelijk goede en modern klinkende nummers.

Rocking Klingon (80)

Frontiers Records

Tracklist: 1. Little Janie 2. Break These Chains 3. Never Again 4. Save Goodbye 5. Take Me Away 6. One Night Only 7. Wish 8. Said And Done 9. Fairytale 10. Don’t Count Me Out 11. Nothing To Fear 12. No Way Back 13. Are You With Me 14. Burn. 15 Save Goodbye