Beyond The Labyrinth, support: Everglow – 18/05/2019 – JH Asgaard, Gent.

We schrijven ergens mei 2019. Na een drietal optredens van Dare was ik ook twee keer Beyond The Labyrinth als support tegenkomen. Telkens een heel erg toffe avond. Achteraf sprak ik Geert Fieuw nog even op messenger en zei dat drie keer Dare in een maand tijd voor mij nog nooit eerder voorgekomen was. En toen Geert me antwoordde dat ze het komende weekend in JH Asgaard speelden, zou dat ook voor Beyond The Labyrinth mijn derde keer in een maand zijn. Deal, dat laat ik niet passeren!

In JH Asgaard toegekomen bleek dat er heel wat gekenden ook afgezakt waren om Everglow en Beyond The Labyrinth te zien. Al bij al een goede combinatie, twee bands van eigen bodem. En eigenlijk een beetje drie, want in het publiek zag ik ook Andy Polfliet, zanger van Eternal Breath. Ik kon vorige week niet op hun CD-release geraken en samen met Thorium was dat een steek in mijn hart. Gelukkig had Andy een koffer vol albums mee en kon ondergetekende toch de “Vlaamsche scène” steunen door hun gloednieuw schijfje aan te schaffen.

Van Everglow hoorde ik dat er ook een nieuwe cd in de maak is, en geloof me, ik kijk er al naar uit. Muzikaal staat de band er vrij goed voor en een nieuw album betekent altijd dat het vuur nog brandt. Met een huidige bezetting, zangeres Cindy Baert en gitarist Alain De Block, die de band opgericht hebben, gitarist Jens Thienpont, bassist Dominic Heynderickx, keyboardspeler Danny Panken en Jef Boons achter de drum, speelden ze in elk geval een goede set van een tiental nummers. Met ‘Far Away’ en ‘Just The Sky’ begonnen ze eraan. ‘Road Of Expectations’ werd aangekondigd als een nummer dat door Eddy Panken, broer van Danny, geschreven werd. ‘Frozen Tears’ en ‘Like A Spell’ volgden en de aankondiging van ‘The Other World’ bleek voor erg gevoelig te liggen in het publiek, gezien iemand recentelijk die andere wereld jammer genoeg van te dichtbij moest meemaken. Daarna volgden nog ‘The Moon Got Lost’, ‘Werewolf’, ‘Tick A Tie Tack’ en ze eindigden met ‘Destination’. Of het nu allemaal even loepzuiver of synchroon was ga je me niet horen zeggen, maar de goesting van de band was groot en ze gaven het publiek een sterk optreden.

Beyond The Labyrinth kwam na een korte change-over het podium onveilig maken. Het was snikheet door Everglow en die trend werd gezellig verder gezet. Na de intro kwam ‘Fear’s The Killer’ van hun derde chapter uit 2011. Nieuw materiaal werd met ouder materiaal afgewisseld. ‘Can’t Get Over You’ en ‘Salve Mater’ kwam van hun laatste schijf. De klassiekers ‘Healer’ werd aangekondigd en met een minimum aan licht verbeterde de sfeer wel, maar als je nummers lang de muzikanten niet meer ziet staan is een minimum van frontaal licht geen luxe. Zo was het vastleggen van drummer Michel Lodder of keyboardspeler Sjoerd Bruyneel niet meer mogelijk, ondanks mijn vele pogingen. Bassist Wilfried stond vlak onder een draaiende spot die hem vuurtorensgewijs in de spotlight zette. Mja, spijtig maar gedane zaken nemen geen keer. De opgewonden sfeer ging plots een pak naar omlaag toen ‘In Flanders Fields’ aangekondigd werd. Die ijzige song over die donkere periode blijft voor kippenvel zorgen, telkens opnieuw. Het ligt zanger Filip Lemmens gegoten om dat nummer met passie te brengen. Het feest ging verder met ‘The Setup’, ‘Wings’, ‘Shine’ en hun eigen ‘Beyond The Labyrinth’. Mastermind en gitarist Geert Fieuw zorgde vaak voor interactie met zijn publiek. De band speelde in elk geval een strakke set en na een tiental nummers vroeg Filip of we nog meer wilden. We kregen nog twee nummers en traditioneel sloten ze af met ‘Carry On’ van hun laatste album.

Na enkele babbels met wat vrienden kon ik richting huiswaarts nog nagenieten … drie keer Beyond The Labyrinth in slechts één maand tijd, ik kan het iedereen aanbevelen.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.