Op ‘DeterminUs’ van het Finse Leverage moesten we tien jaar wachten. Het maken van krachtige songs zijn deze heren in deze tijd gelukkig niet afgeleerd. Na een eerste luisterbeurt bleek dat er veel elementen in de verschillende songs verwerkt zijn. De diversiteit kan soms niet groter worden en toch lijkt alles goed bij elkaar te passen. Gaande van folkmelodieën tot krachtige rockhymnes, telkens met sterk gitaarwerk en intrigerende vocalen. Wat mag je verwachten? Wel, bijna alles eigenlijk. Hard rock, heavy metal, folk metal, AOR en power metal. In de opener ‘Burn Love Burn’ duwt een keyboard zachtjes de vallende druppels weg en een akoestische gitaar nodigt uit naar de rest van het nummer. Eens op tempo hoor je dat de nieuwe vocalist Kimmo Blom de juiste man op de juiste plaats is. Iets richting Stratovarius scheurt deze melodieuze meezinger alles aan flarden. De instrumentale break getuigt van puur vakmanschap. Als kennismaking met de band kan dit nummer wel tellen. De verrassing bij het horen van de eerste klanken van ‘Wind Of Morrigan’ is groot. De Ierse klanken komen zo mindfucking over dat het verderzetten van het introdeuntje met krachtig drum en gitaren je zodanig bij de keel grijpt. Kimmo’s stem ondersteunt meer melodie en klinkt als een vrolijke hymne. Een erg catchy refrein blijft een Iers tintje behouden. Ook hier een korte, intieme break, waardoor de klemtoom op ritme en arrangement nog meer opvalt. En dan draait het een stuk. ‘Tiger’ pakt het ruwer aan in combinatie met theatraal en bombastisch vocaal geweld. De erg vervormde gitaren van Mikko Salovaara en Tuomas Heikkinen, samen met het dreunend drumwerk, maken het nummer een pak zwaarder. De epische zang heeft iets richting musical, het is een rare combinatie die eventjes doorgespoeld moet worden. “Metal goes classic?”. Als de huilende wolven, de klokken en een mompelend achtergrondkoor ‘Red Moon Over Sonora’ starten, denk je aan een ballad. De rustige intro wordt al rap ingeruild en een krachtig rockstamper ontpopt zich. Het laat een nieuw gezicht van de band zien. Er zit een seventies sfeertje in ‘Mephistocrate’ en met het ruwe randje lopen we soms wat over de lijntjes van de traditionele hardrock. Weer iets anders dan de eerste nummers. En laat het ons nu eens … anders doen. De klassieke rock van Dio met catchy refreinen bepalen grotendeels waar ‘Afterworlds Disciple’ voor staat. Soms richting metal, soms richting opera, zelfs een sterk progressief stuk dat overvloeit in een akoestisch gitaarstuk, het zit er allemaal in. Qua arrangement een pareltje, muzikaal moet je dit gewoonweg ondergaan. Soms zegt men dat mooie liedjes niet lang duren. Bij deze moet ik dat formeel ontkennen. ‘When We Were Young’ maakt bijna zes en aan halve minuut het mooie weer en dat mag je wat mij betreft letterlijk nemen. Ben ik oud aan het worden? Ik weet het niet, maar deze super sentimentele track heeft zo’n impact bij mij. It doesn’t care which mood I’m in, this one makes my day. De melancholische en mijmerende vocalen dragen dit nummer helemaal. Bijna halverwege krijgt het nummer een power injectie en het bloeit volledig open. Intense krachtige vocalen, die dankzij een hees tintje soms richting Ronnie Romero gaan, samen met de bombastische omlijning van het geheel zorgen dat dit puur genieten is. Het zoveelste erg goede nummer. ‘Heaven’s No Place For Us’ kent enkele verrassende wendingen. Ook qua stijl is dit niet zomaar in een hokje te stoppen. Sorry voor de woordspeling, maar de hemelse gitaarsolo zou op een album van Queen niet misstaan hebben. Terug minder ruwe rock en iets meer gepolijst varen we richting Avantasia met ‘Hand Of God’. Opnieuw verbazing als halverwege het nummer een solo van een gierende elektrische gitaar abrupt plaats maakt voor een Spaanse gitaar en handgeklap. Je moet dat horen om te geloven, maar de mannen geraken hiermee moeiteloos weg. Met ‘Rollerball’ keren we terug naar het het melodieuze rockgebied van het begin van het album. Het grootse van Whitesnake zit erin verweven met een beetje Journey versus Queen-musical gehalte. De haast vrouwelijke vocalen in het begin van het akoestische ‘Troy’ laten je vermoeden dat een gastzangeres even de plaats achter de microfoon ingenomen heeft. Niets is minder waar, want het bewijst het vrij grote vocale bereik van Kimmo. De diversiteit aan vocalen doet je zweven tot je met beide voertjes op de grond geduwd wordt door een laatste melodie en rockend gitaarwerk. Drum en baslijnen zorgen voor de krachtige diversiteit. De magistrale ritmewissels pakken je vast, dan weer laten ze je los maar je maakt een trip door de muziekgeschiedenis bij elke passage. ‘Troy’ is het laatste nummer op een zeer gemengd album. Het album is een mengeling van meerdere stijlen waar deze band telkens erg sterk presteert. Soms gaan ze van de seventies naar vandaag en markeren de ganse weg ertussen met hun sporen. De wijziging in line-up, zijnde Kimmo Blom aan zang en Mikko Salovaara op gitaar lijken een schot in de roos. Sterke nummers dankzij lekker vette melodieën, krachtige vocalen en meeslepende songstructuren liggen zeker aan de basis van deze succesformule. Enkele killertracks zorgen ervoor dat dit uitzonderlijk goed album tussen de rest uitkomt.

Rocking Klingon (84)

Frontiers Records

Tracklist: 1. Burn Love Burn 2. Wind Of Morrigan 3. Tiger 4. Red Moon Over Sonora 5. Mephistocrate 6. Afterworld’s Disciple 7. When We Were Young 8. Heaven’s No Place For Us 9. Hand Of God 10. Rollerball 11. Troy