Swallow The Sun, supports: Oceans Of Slumber, Marche Funèbre, Aeonian Sorrow – 07/05/2019 –

De Casino, Sint Niklaas.

Wederom stond er een veelbelovende affiche op de agenda, ééntje met een aantal bands die je niet vaak in België te zien krijgt.

Aeonian Sorrow is een Fins / Grieks collectief met leden die reeds in vele bands actief waren. Aeonian Sorrow brengt volgens Metal Archives funeral doom metal. Deze definitie zegt iets maar dekt naar mijn mening de lading niet volledig. Waarschijnlijk geven ze gemakshalve de naam “funeral” aan deze band omwille van het trage tempo van vele songs en de ietwat klagerige stem van Gogo Melone, bekend van Luna Obscura. Aeonian Sorrow mocht voor de 2e keer reeds haar debuut voorstellen in De Casino en bracht een zestal nummers. Het samenspel tussen Gogo en zanger Ville blijkt live nog beter uit de verf te komen. Als ik de verpersoonlijking van een Griekse tragedie ooit zou moeten illustreren, dan doe ik ongetwijfeld een beroep op Gogo. Door merg en been gaat deze samenzang. Om misschien even een kromme vergelijking boven te halen: de sound van My Dying Bride met de vocals van Dead Can Dance. Na een dik half uur bedankt de band het ondertussen ruime publiek voor hun interesse; het publiek vindt duidelijk dat het nog ietsje meer mocht zijn.

Marche Funèbre mocht ter gelegenheid van het optreden in De Casino het toerende trio bands vervoegen en mocht het podium op na Aeonian Sorrow. Veel kan ik u niet vertellen over Marche Funèbre, aangezien ik het na één nummer al voor bekeken hield. Nee, dit is mijn ding niet en laat het ons hierbij houden.

Voorlaatste band van de avond, Oceans Of Slumber, is één van mijn favoriete band, dus moet u er mijn gekleurde bril bijnemen. Oceans Of Slumber brengt een mix van doom en progressieve metal aangevuld met elementen uit black en death metal. De songstructuren mag je gerust complex noemen en dit is meteen ook het sterke én het zwakke punt van de band. Op plaat komt dit perfect tot zijn recht; live bestaat de kans dat mits een verkeerde mix de sound als een spreekwoordelijke pudding in één zakt. Dit was gelukkig in De Casino niet het geval, al had ik wel het gevoel dat de vocals van Cammie wat meer in de mix mochten zitten. Wat echt een teken van lef is het feit dat de set bijna exclusief uit nummers van het tweede album is opgebouwd. Nee, geen ‘Suffer The Last Bridge’ of ‘Knights In White Satin’. Oceans Of Slumber gelooft in eigen kunnen en het publiek bevestigt dit middels luid applaus. De band integreerde onlangs zelfs nog een aantal nieuwe leden en die speelden alsof ze reeds jaren deel uitmaakten van de band. Het is duidelijk dat de band fans heeft ingewonnen sedert hun laatste Belgische passage in het voorprogramma van My Dying Bride. Ook Nederlandse fans lieten zich opmerken, aangezien deze tournee Nederland links laat liggen. Begrijpe wie begrijpen kan. Oceans Of Slumber bouwt gestaag aan de weg hogerop op hun manier, en ik geloof dat dit de duurzaamste is.

Afsluiter en headliner van de avond Swallow The Sun liet niet lang op zich wachten en vloog er meteen in met de opener van hun nieuwe album. Sommige MUSIKA lezers herinneren zich misschien nog dat ondergetekende voor ‘When A Shadow Is Forced Into The Light’ een fenomenale score liet optekenen. Op basis van wat ik live mocht horen, volledig terecht zou ik stellen. De sound stond als een huis. Het valt op hoezeer hun geluid een mix is van invloeden uit diverse genres; doom, gothic, progressive, etc. Ik kan maar één ding zeggen. Dit is van een uitzonderlijke schoonheid. Na een vrij lange set was er nog tijd en goesting om er twee bisnummers tegenaan te gooien. Swallow The Sun trakteert zijn fans op een dik cadeau. Geen wonder dat de band op handen gedragen wordt door de fans.

Met dank aan Wilko Reijnders (Century Media)

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Marc Callens.