Kraken Metal Fest – 04/05/2019 – Zik Zak, Ittre.

Begin mei is zoals altijd een drukke periode op concertgebied. Het keuzepalet is vaak zeer groot voor zelfs maar één dag, laat staan voor een week. Maar ja keuzes moeten er gemaakt worden en dus ging het richting Kraken Metal Fest, reeds aan de zesde editie toe en de tweede keer op locatie van de Zik Zak in Ittre. Ondertussen zijn we er gewoon aan geraakt dat dit aangename festival plaatsvindt in de mooie natuur van Waals-Brabant. Mooi is ook de natuur van de organisatoren van dit festival die met hart en ziel én beperkte middelen jaar na jaar iets proberen op poten te zetten. Daarom doen we als festivalganger al eens ons best en drinken we een pintje meer dan gewoonlijk voor het goede doel. We kunnen alvast weer trots zijn op onszelf.

Kunnen ook trots zijn: Cellar Twins. Dit rock / metal gezelschap uit Namen mocht de debatten openen en deed dat met een tweetrapsraket. De eerste trap was er één op leest van alternatieve rock en kon behagen. De tweede trap schoot raak en was meer metal. Blijkbaar kiest de band ervoor om meer als metal band door het leven te gaan, een goede keuze als je het mij vraagt. Aan de zanger zou ik zeggen concentreer je op zang en performance, want de andere leden kunnen meer dan hun mannetje staan, inclusief de bevallige bassiste. Ik hoop dat we nog iets moois mogen verwachten van Cellar Twins.

Veel moois verwachtte ik ook van IanWill, een metalcore / deathcore gezelschap uit Parijs / Rijsel, al was het maar omdat deze band met Audray Ebrotié, een prima zangeres / gruntster in huis heeft die in een niet zo ver verleden Diary Of Destruction aanvoerde. IanWill is een geoefend geheel dat zich niet zomaar uit zijn lood zou laten slaan. Er werd een onderhoudende set gebracht met materiaal dat we binnenkort terug vinden op hun debuutalbum. Menig toeschouwer zag dat het goed was, al verlangden er wel meer naar om de cleane stem van Audrey te mogen aanhoren.

King’s Rage had moeilijke taak om IanWill te evenaren / overklassen. King’s Rage komen uit Quaregnon, nabij Mons en brengen metal met stoner invloeden. De band is vrij jong, maar de leden hebben jarenlange ervaring door deel uit te maken van vele plaatselijke bands. Net nog brachten ze hun debuut EP uit via M&O Music,:‘I Need All The Time’. Als het van mij afhangt, mogen ze gerust die tijd claimen, al was het maar om te sleutelen aan hun sound, want de band mist nog een eigen geluid. Dat valt natuurlijk op als je tussen twee bands geprogrammeerd staat met wel een eigen geluid, enerzijds IanWill en anderzijds Penumbra.

Penumbra timmert al jaren aan de weg naar de subtop in Frankrijk en is eigenlijk een beetje een miskende band. Dat komt deels door lange inactiviteit en anderzijds door te weinig exposure sinds hun nieuwe start. Spijtig, want de band weet hoe ze een show moet brengen, heeft mooie nummers, heeft een eigen geluid en een trio goede zangers, inclusief nieuwe zangeres Valerie Chantraine. Spijtig dat het geluid bij momenten wegviel, maar ook daar weet deze ervaren band raad mee. Valerie is de kers op de taart en bewijst wederom dat ze een zeer mooi timbre heeft. Een bijna kippenvel moment.

Scarved mocht daarna overnemen. Bij Scarved staat alles als een huis. Op de show en het geluid valt er niets op aan te merken. Zelfs de integratie van de twee nieuwe leden brengt deze band niet in verlegenheid. Caro is natuurlijk de mooiste vitrine die de Scarved winkel kan dromen: een frontvrouw naar mijn hart. Alles is op en top professioneel bij Scarved en toch heb je nog steeds het gevoel dat ze dit voor de fun doen. Persoonlijk denk ik dat Scarved nog enorm veel groeipotentieel heeft. De songs maken natuurlijk de show en op dat vlak heeft Scarved een beetje een sound die niet voor de hand ligt, weliswaar gedrenkt in seventies hard rock, maar anders dan bijvoorbeeld al die Zweedse retrobands die hun geluid in de jaren zeventig halen. Ik denk dat Scarved nog een paar meezingers nodig heeft om een publiek echt knettergek te maken. En ik ben er zeker van dat de band het in zich heeft om iets gedenkwaardigs te schrijven, want ik hoop dat Scarved zijn plaats verdient in onze vaderlandse rockgeschiedenis. May the force be with you, Caro & Co.

Het Parijse Sweet Needles kwam als voor voorlaatste band het beste van zichzelf geven. Net zoals bij King’s Rage is hun geluid een mix van heavy metal en stoner. Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als bij King’s Rage. Qua inzet en passie kan ik alleen maar lovend zijn, maar het ontbreekt de band aan een eigen geluid en / of aan goede songs. Er moet in enkel geval nog veel gesleuteld worden vooraleer een debuutalbum op te nemen.

Thorium was de voorlaatste band. Dit collectief vindt zijn roots in Ostrogoth en nam in 2016 aanvang. De muziek is onmiskenbaar beïnvloed door NWOBHM, classic heavy metal en thrash metal. Om deze stellling te handhaven verwijzen we graag naar het geluid van Iron Maiden ten tijde van ‘Powerslave’. Bovendien bracht de band ook een cover van ‘Powerslave’. Wat je mag verwachten van een stel doorwinterde muzikanten en een getalenteerde zanger zoals David Marcelis is in de eerste plaats goede muziek en soms moet dat niet meer zijn om een goede show te brengen. De zaal zag en hoorde dat het goed was.

Tijd dan om de avond in stijl af te sluiten, steeds weer een moeilijke opdracht. Het is e gekend fenomeen dat zalen soms leeglopen nog voor de laatste band goed en wel gestart is. Om dit te vermijden moet je dus een band kunnen programmeren die iets nieuws of iets heel bekends zal brengen. De laatste optie is de duurste, de eerste de moeilijkste. Maar met Rage Of Light zou je verwachten dat het goed komt. Het moet weliswaar nog allemaal gebeuren voor deze band maar als je ondertussen een debuut uit hebt op het gerenommeerde Napalm Records, hiervoor lovende kritieken ontvangt, een zangeres hebt met net dat ietsje extra en een C.V. om u tegen te zeggen, dan heb je al veel troeven in huis om er iets van te maken. En toch vond ik achteraf dat de status van headliner een opdracht is die Rage Of Light momenteel nog niet zou moeten vervullen. Melissa Bonny moet duidelijk nog leren dat taak van frontvrouw dragen. Dat merk je in de communicatie met het publiek. Ze slaagt er niet in om het publiek continu te entertainen. Gemakkelijk is dit niet, maar essentieel wel om een show op te bouwen. Zingen dat kan ze zeker, al hoor ik achteraf dat de grunts opgenomen zouden zijn. Wie zal het zeggen? Wellicht moet de set ook nog wat aangevet worden met een aantal betere nummers. Dit zou de variatie en de kwaliteit van de set ten goede komen.

Al bij al een geslaagde Kraken Metal Fest dus. De kwaliteit van de niet female fronted bands mag wat de hoogte in volgens mij. Aan de andere kant bewees de komst van een Absolva of een Dagoba, nochtans uitstekende bands al, dat deze niet noodzakelijk een meerwaarde zijn voor Kraken Metal Fest. Het is geen gemakkelijke opdracht een evenwichtig opgebouwde affiche te maken en zoals ik al zei slaagt Kraken Metal Fest min of meer steeds weer voor dit examen, ondanks een beperkt budget. Benieuwd wie we volgend jaar mogen verwelkomen. Het moet mogelijk zijn één uitschieter te combineren met Belgisch, Frans, Duits of Nederlands talent uit de subtop.

Met dank aan Sylvie Frere.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.