Graham Bonnet Band, supports: Beyond The Labyrinth, High Tide – 23/03/2019 – Moonlight Music Hall, Diest.

Het was voor mij de eerste keer dat ik naar deze rocktempel afzakte. Het is nu eenmaal een ferm stukje rijden, met de nodige strubbelingen rond Brussel. Ook de line-up voor de avond zat goed, dus is het ervan gekomen. Er zijn twee zaaltjes, een grote zaal en een café. Geert Fieuw (Beyond The Labyrinth) had ik in de loop van de namiddag nog gesproken en hij verwittigde me om vroeg te komen, gezien er een waterlek was en de grote zaal niet beschikbaar was. Ik natuurlijk erg vroeg vertrokken, het verkeer rond Brussel meegerekend, maar het viel daar nog mee. Aangekomen bleek er nog een andere band in het café te spelen en werden de openingsuren mooi aangehouden. Dus effen op zoek om de inwendige mens te versterken. Iets na 20u30 kon ik binnen en kon redelijk vlot een weg banen naar voor. Na wat met enkele vrienden en collega’s te babbelen, ging plots de muziek en licht uit, de eerste band zou eraan beginnen.

* Beyond The Labyrinth

Vanuit het publiek betraden gitarist Geert Fieuw, keyboardspeler Sjoerd Bruyneel, bassist Wilfried Kiekens, drummer Michel Lodder en recent bij de band vervoegde Filip Lemmens het podium want er was geen backstage. Opener ‘Fear’s The Killer (Chapter III)’ zette de avond in gang. Of Wilfried jaloers was van Geert weet ik niet maar de man stond ook te spelen op zes snaren, iets wat voor een basgitaar niet zo evident is. Een setlist van een negental nummers, die mooi geplukt werd over de vier albums die de band sinds 1996 al op zijn naam heeft, kregen we tussen de tanden. Opvallende nummers waren ‘Healer’ (van de videoclip uit 2013) en ‘Wings’ (van de videoclip uit 2012). Wie denkt dat de heren met de herdenkingsperiode van de eerste wereldoorlog ook rap iets in elkaar gestoken hebben, zit wel mis want ‘In Flanders Fields’ stond al op ‘Signs’ van 2005. Het zorgde voor een beklijvend moment. Filip’s stem matcht erg goed met nummers en de man stond te zingen alsof hij al jaren bij de band speelde. Geen evidente job als je de waslijst aan gastzangers bekijkt die aan de laatste album hun steentje bijgedragen hebben. Afsluiten deden ze na een kleine drie kwartier met ‘Carry On’ van hun laatste album ‘The Art Of Resilience’. Een sterke opener van de avond.

* High Tide

Het Duitse High Tide kwam na een snelle changeover rond 22u het podium op. Deze jonge wolven blijken eind vorig jaar een album uitgebracht te hebben die digitaal te verkrijgen is. Een mengeling van hardrock, retrorock en classic rock werd met veel podiumhonger gebracht. De heren, Alexander Kühner, Ben Wormser, Liroy Burgaezi, Kevin Pfeiffer en Michael Jonda hadden er meer dan zin in. De eerste nummers bleken nog wat moeilijk te verlopen voor de vocalist, maar dat beterde naar mate de band bezig was. De hele sterke gitarist stal meerdere keren de show met zijn vingervlug gitaarspel. De setlist kende naast enkele funky / poppy nummers, ook enkele speciale nummers waar de sound van Led Zeppelin of The Doors hen duidelijk geïnspireerd hadden. De band kon zo een aparte en typische sound creëren. Leuke contradictie was de soms wel heel erg versleten gitaren waarop die jonge gasten speelden. De setlist bevatte ook enkele nummers die ik niet op hun album ‘Against The Current’ kon vinden, misschien was dit wel nieuw materiaal. Voor mij een eerste en tevens positief ervaren kennismaking met de band.

* Graham Bonnet Band

Maar Graham Bonnet was de reden waardoor ik de trip maakte. De man, geboren in 1947 en dus de kaap van zeventig voorbij, had zichzelf al vele jaren bewezen dat hij een ferme vocalist was uit zijn verleden in de jaren tachtig bij Rainbow, MSG en Alcatrazz. Het begon zelfs nog ervoor, want Bonnet had zijn eerste hitsingle ‘Only One Woman’ met het duo The Marbles in 1968. Het nummer zou trouwens later in 1988 gecovered worden door Alien met Jim Jidhed achter de microfoon. De hoofding van de setlist verklapte me dat ze die overnamen van een eerder optreden in Trazzos. Eén voor een betraden ze het podium. Zanger Graham Bonnet kwam als laatste en had keyboardspeler Jimmy Waldo, nieuw bij de band gitarist Joe Stump, bassiste Beth-Ami Heavenstone en drummer Mark Benquechea meegebracht. De mooie verschijning met basgitaar bleek zijn vrouw te zijn. Met net geen twintig nummers kregen we een mooi overzicht van de gevulde carrière van de man. Ze openden met drie Alcatrazz nummers, waardoor ineens bewezen werd dat de man nog over een geweldig indrukwekkende strot beschikte. Bij momenten keek ik of er niemand backing bijstuurde, maar Graham klonk als een bel. Toen de bekende Rainbowtracks ‘All Night Long’ en ‘Since You’ve Been Gone’ met grote inleving van de frontman passeerden zong iedereen uit volle borst mee. Ik weet niet of het “Butt-Scratch-Moment” gepland was, maar de man nam tussen twee nummers door uitgebreid de tijd om aan zijn achterste te krabben en deelde dat met zijn publiek. ‘We Won’t Be Forgotten’ van Blackthorne zetten ons even op het verkeerde spoor want de riff leek verdacht veel op ‘Thunderstruck’ van AC/DC. We kregen ook een tweetal nummers uit zijn Michael Schenker periode, maar de nadruk lag uiteraard op zijn langste periode bij Alcatrazz. Afsluiten deden ze met ‘Lost In Hollywood’ van Rainbow. Toch een zachtjes gezegd indrukwekkende performance gezien die ik op dergelijke leeftijd niet meer verwacht had. Als je dan ziet hoe een Paul Stanley met zijn stem sukkelt mag het publiek van Mr Bonnet zich gelukkig prijzen. Na het optreden verliet ik de intussen heet gelopen zaal, want de terugreis begon en het was toch bijna 3u toen ik mijn bed terugzag.

Met dank aan Geert Fieuw en Mike de Coene.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.