Oiljst Omploft – 23/03/2019 – Sint-Annazaal, Aalst.

Oilsjt Omploft, een evenement rond crossover, punk, thrash en hardcore is ondertussen aan zijn tiende editie toe. Als liefhebber van deze muziekstijlen verwonderd het me toch dat dit festival doorheen de vorige jaren gewoon aan mij is voorbij gegaan. Echter, na de laatste noten omstreeks half twee in de nacht, heb ik mezelf plechtig beloofd om dit in het vervolg beter in het oog te houden. Binnen een intieme en gezellige omkadering in Sint-Annazaal te Aalst was het namelijk fijn vertoeven. De mix van punk, crossover, thrash en speedmetal zorgde telkens voor wervelende feestjes waarbij niet alleen moshpits en dergelijke de toon aangaven. Al is er bij mij persoonlijk, door fysieke omstandigheden, van enig moshen of stagediven geen sprake meer. De sfeer was telkens gezellig, het gerstenat vloeide tierig, en ook wij genoten vanaf de eerste tot de laatste band met volle teugen.

Helaas arriveerden we net te laat om openingsact The Sillycons aan het werk te zien. Maar de talentvolle, uit Oostende afkomstige, jonge thrash metal band Lethal Injury konden en mochten we niet zomaar links laten liggen. De band heeft ons live al meerdere keren zwaar overtuigd. Ook hun vorig jaar op de markt gekomen album ‘Melancholia’ is een parel van een plaat die ieder beetje thrash metal fan in zijn platenkast zou moeten hebben staan. Op Oilsjt Omploft zagen we een band aan het werk die zodanig energiek op dat podium staat, dat we superlatieven tekort komen om te omschrijven wat er door ons heen gaat. Menig gitaar riffs die de gitaristen en bassist uit hun mouw schudden bezorgen ons de ene na de andere adrenalinestoot. Gerugsteund door een charismatische en heel bewegelijke frontman zien we een band die humor binnen thrash metal – in verlengde van bijvoorbeeld D.R.I. – verbindt met technisch hoogstaand vernuft waardoor de haren op je armen recht komen van puur genot. Hierop stilstaan is dan ook onmogelijk. Helaas stond er nog net iets te weinig publiek om al een stevige mosh pit in te zetten, maar de opstoten van adrenaline die door onze adders stroomde zorgde ervoor dat we stevig headbangend, met de vuist in de lucht songs als ‘Suicidal Call’, ‘The Downward Spiral’ en prachtig gebrachte Pantera cover ‘Fucking Hostile’ van begin tot einde stonden mee te brullen. Kortom: Op Oilsjt Omploft zet Lethal Injury gewoon de puntjes op de ‘i’ doorheen een wervelend half uur. Houdt ze in het oog deze jonge wolven en geef ze vooral de kans om verder te groeien, ze staan namelijk op het punt om groot te worden binnen dat typische thrash metal gebeuren.

Silence Means Death timmert sinds 2007 aan de weg. Wat muziekstijl betreft staat bij de omschrijving op hun facebook pagina: crust ‘n’ roll. De band haalt zijn inspiratie bij top acts als Misfits, GBH tot Motorhead. En dat is ook te merken. Silence Means Death weet door deze aanpak zowel metal al punk liefhebbers over de streep te trekken. Binnen een technisch enorm hoogstaande omkadering, laten de heren er geen gras over groeien. Mokerslag na mokerslag wordt uitgedeeld tot niemand meer stil staat. Voor het eerst resulteert dit in enkele voorzichtige moshpits, het zal niet voor het laatst zijn. Silence Means Death slaagt er daardoor trouwens in die poort van de hel, die zijn voorganger op een kiertje heeft gezet, compleet te doen openzwaaien zodat de volgende bands alle demonen op de aanhoorder kunnen los laten tot Entombed A.D. daar als kers op de taart de overgebleven fans de uiteindelijke doodsteek zal toedienen. Maar dat was voor later. De heren zien er niet alleen imposant uit, de muziek die ze brengen is zodanig doorslaggevend dat elke drumsalvo, elke vocale uitlating tot gitaar riff aanvoelt als een bulldozer die over je hoofd heen raast. Bijster origineel is dat allemaal niet, maar wie maalt daarom als je op het einde van de set totaal verweest en murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft. Kortom: Silence Means Death gaat tekeer als enkele losgeslagen olifanten in een porseleinwinkel. Tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Missie geslaagd!

De Duitse thrash metal band Skulled kan ons na voorgaande wervelstormen net iets minder overtuigen. De band brengt wel degelijk een lekker old school potje thrash metal zoals het hoort. Maar blijft net iets te overmatig aanmodderen om ons compleet over de streep te trekken. Echter, ondanks de monotone wijze waarop Skulled gensters probeert te slaan in ons hart, en daar dus niet echt in slaagt, maalt het publiek daar niet om. Want die energieke en gedreven aanpak zorgt voor stevige mosh en andere pits, zoals dat hoort bij het genre. Kortom: De lat wordt dus wel degelijk heel hoog gelegd, en de band bestaat uit muzikanten die duidelijk weten waar ze mee bezig zijn. Maar we misten persoonlijk dat iets meer variatie binnen de set om ervoor te zorgen dat ook wij over de gehele lijn bleven staan mee genieten, waardoor we vroegtijdig de tent verlaten om buiten even uit te blazen, want het zou nog een lange dag en nacht worden.

Nee, geef ons dan maar Raw Power. Deze Italiaanse hardcore band timmert reeds sinds 1981 aan de weg. De band bracht in 2017 een gloednieuwe plaat uit, ‘Inferno’, en doet niet aan afleveren van routineklusjes. Door middel van de combinatie van een spontaniteit van jonge wolven in het vak, met de nodige ervaring binnen datzelfde vak doet de band er vanaf de eerste tot de laatste noot menig daken afgaan. Raw Power heeft zijn naam trouwens niet gestolen. De imposante heren gaan ruw te werk, grijpen iedere aanwezige letterlijk bij de strot. En schud je als kers op de taart ook telkens opnieuw stevig door elkaar door het uitdelen van verschroeiende mokerslagen. Raw Power gaat daarbij als een nietsontziende pletwals tekeer en heeft geen enkel medelijden met de aanwezigen. Dat resulteert in de ene na de ander mosh en andere circle pits. Kortom: Deze oude rotten in het vak bewijzen op Oilsjt Omploft vooral dat jarenlange ervaring in dat vak absoluut niet hoeft te resulteren in het afleveren van een saaie en monotone routineklus, integendeel zelfs. In een razendsnel tempo vuurt de band de ene na de andere vuurbal op het publiek af, tot niemand meer recht staat. En iedereen totaal verweest en murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft waar de klappen vallen.

Na even te verpozen, we konden die rustpunten zeker gebruiken, was de tijd voor een band wiens aantreden op Alcatraz Metal Fest vorige zomer door velen werd uitgeroepen tot één van de beste concerten van het weekend. Wijzelf schreven over dat aantreden van Crisix: “Het leuke aan een band als Crisix is dat ze zich niet laten vastpinnen op één enkele muziekstijl, dat bleek al uit hun vorige albums en wordt op de nieuwe schijf verder gezet. Ook live krijgen we en bont allegaartje van uiteenlopende stijlen. Op het fundament van thrash metal wordt duidelijk verder gebouwd met invloeden uit metalcore. Echter horen we eveneens death metal en punk binnen de sound van Crisix. Kortom, herkenbare thrash metal riffs naar voor brengen, maar heel bewust niet binnen de lijntjes kleuren, dat is de rode draad van wat Crisix ons voorschotelt.” En dat is ook de rode draad doorheen het aantreden van deze top band op Oilsjt Omploft. De gitarist kruipt op de schouders van een fan die hem tijdens een circle pit gewoon mee neemt. Of de frontman laat iedereen neer zitten om plots recht te springen. Later is er ook een wall of death, ze noemden dat “Football of Death” door ballonnen in die wall of death te gooien. Om maar te zeggen, de band haalde allerlei trucs en metal clichés naar boven die er echter vooral ervoor zorgen dat het dak er niet één maar meerdere malen compleet afgaat. Wie ze nog niet live heeft gezien? Crisix is duidelijk een band die zich niet in een hokje laat duwen, maar haalt doorheen zijn volledige set allerlei indrukwekkende trucs naar boven om zijn publiek te bekoren en tot bewegen aan te zetten. Waardoor een wervelend thrash metal tot aanverwant feest ontstaat zoals je niet elke dag meemaakt. Crisix staat op zondag 23 juni op Graspop Metal Meeting (info: https://www.graspop.be/nl/line-up/schedule/zondag/) en is om bovenstaande reden een sterke aanrader naar de graspopganger toe, om zeker niet te missen!

Iets heel anders, maar daarom niet minder feestelijk, kregen we voorgeschoteld met Spermbirds. Een band die trouwens zal uitgroeien tot “de” verrassing van de dag/avond. Met een typische crossover / punk set werd vooral dus de punkfan, die in grote getale aanwezig waren, aangesproken, maar ook menig metalhead kon zich vinden in dat typische recht-toe-recht-aan punk feest dat de band hen aanbood. Heel subtiel werd daarbij een boodschap verkondigd, en heilige huisjes omver geduwd. Maar vooral ontstond een wervelende pit van voor naar achter, en van begin tot pril einde van de set. Onvermoeibaar deelde ook Spermbirds mokerslagen in het gezicht uit, tot niemand meer recht stond in de zaal. Kortom: Spermbirds leek ons in eerste instantie een nobele onbekende, de verwachtingen waren zelfs niet hoog gespannen. Maar deze band heeft dankzij het brengen van een verschroeiende, snelle en energieke crossover / punk set ons hart gestolen en liet ons met een goed gevoel vanbinnen achter. We waren zeker niet alleen, want ook de zeer goed vol gelopen zaal genoot eveneens met volle teugen van zoveel bommetjes energie dat de heren op hen afvuurden tot dat dak er voor de zoveelste maal compleet af zou gaan. We hebben naderhand trouwens vernomen dat het dak er nog steeds opstaat na al die orkaanuitbarstingen, dit geheel terzijde.

En dan moesten de headliners van de avond nog komen. En die zouden de lat toch heel hoog moeten leggen om voornoemde hoogtepunten te overtreffen of evenaren. De Spaanse thrash / heavy metal band Angelus Apatrida brengt pure thrash metal in verlengde van het zogenaamde ‘Bay Aera geluid’. De band timmert sinds 2000 aan de weg, en blijft begane wegen verder bewandelen. Dat resulteerde in het verleden in heel knappe platen, die elk beetje thrash metal fan in ieder geval in zijn platenkast zou moeten hebben staan. Nu, live windt de band daar ook geen doekjes rond, en brengt weer in verlengde van dat typische Bay Aera geluid, een thrash metal set in zijn meest pure vorm. De zang werd niet altijd even goed gehoord, wat soms wat storend werkte. Maar wat de gitaristen van dienst uit hun instrument toverden, daarvan kwam die haartjes op onze armen weer eens recht te staan. Angelus Apatrida mag dan niet bijster origineel zijn, wat ze naar voor brengen is echter van ongezien hoge kwaliteit. Zowel op als naast het podium dus. Dat laatste zet de Spaanse band nog maar eens in de verf door het brengen van een wervelend, typische thrash metal show die van begin tot einde aan de ribben kleeft.

Toen ik de affiche van Oilsjt Omploft bekeek viel me de datum “23 maart” op. Het herinnert me aan mijn allereerste concert ooit, 23 maart 1983. Toevallig was dat de Antwerpse punk legende The Kids. Dit in zaal Roxy te Hamme. De cirkel is dus eigenlijk rond. De band is ondertussen niet alleen uitgegroeid tot één van mijn absolute favoriete acts, ze hebben er ook voor gezorgd dat ik prompt liefhebber van punk en aanverwante ben gevonden. Zeg nu zelf, wie kent punk klassiekers als ‘Facist Cops’, ‘Do You Love The Nazi’s’ en ‘Rock Over Belgium’ en andere Belgische punk klassiekers niet. Blijkbaar was er, ook tot onze verwondering want we vonden de band toch wat als een vreemd eend in de bijt staan op een affiche boordevol thrash tot crossover, veel volk komen opdagen om The Kids aan het werk te zien. De band speelde een set quasi rondom die eerste schijven ‘The Kids’ en ‘Naughty Boys’. Maar eveneens hun hitnummer ‘There Will Be No Next Time’ passeert de revue. Die song kwam zelfs heel vroeg in de set voor. Ludo Mariman en de zijnen maken daar niet veel woorden aan vuil en schieten de ene punk klassieker na de andere op het publiek af. De handen gaan in de lucht, de teksten worden al dan niet met de middelvinger in de lucht, meegebruld en prompt ontstaat een hevig punk feest zoals we dat al ruimschoots veertig jaar gewoon zijn van The Kids. Er lijkt maar geen sleet te komen op de gedrevenheid en energie van Mariman en co. Er wordt dus zeker geen routineuze set afgewerkt. The Kids sluiten af met ‘If The Kids …’ waarbij het publiek in groot aantal het podium bestormde. Maar dan moest de kers op de taart, ‘White Riot’ van The Clash in een waar kippenvelmoment, nog komen. Als we een puntje van kritiek mogen geven. Het is en blijft ondanks alles toch wel een beetje jammer dat de band niets nieuws meer uitbrengt, en blijft deren op die oude successen. Uiteraard heeft het publiek daar geen boodschap aan, want eens de registers open getrokken wordt wederom een stevig feestje gebouwd waarbij – u raad het al – dat dak er weer eens compleet afgaat. Na al die jaren grasduint The Kids dus nog steeds uit hun rijkelijke punk verleden. Dat was in 1983 zo, dat is in 2019 nog steeds het geval. En toch krijgen we daar na hen ondertussen veertien keer live te hebben zien nog steeds niet genoeg van.

De Zweedse band Entombed brachten in de jaren negentig klassiekers op de markt waaronder ‘Left Hand Path’. Ondertussen noemt de band zich sinds 2014, om een dispuut tussen de overgebleven bandleden en Alex Hellid te vermijden, Entombed A.D. Deze heren laten zich bewust niet vastpinnen op één muziekgenre, ze brengen en heel spectrum van verschillende uiteenlopende stijlen naar voor. De band speelde voor een sterk uitgedunde zaal, het was ondertussen half één in de nacht geworden. We hadden eigenlijk al het ene na de andere punk tot metal feestje beleefd op Oilsjt Omploft. Echter zou Entombed A.D., naar goede gewoonte trouwens, Aalst onderdompelen in eerder donkere death metal atmosferen binnen toch weer een knipoog naar bijvoorbeeld thrash metal. Toen de band medio 2016 op Antwerp Metal Fest stond zorgde die duistere omkadering voor een intensieve totaalbeleving waardoor we oog in oog kwamen te staan met onze eigen demonen. Ook op Oiljst Omploft doen de heren je door een verschroeiende, razendsnelle set achterblijven met angstzweet op de lippen. Maar, zoals eerder aangegeven, binnen een vooral enorm gevarieerde omkadering. Waardoor dit optreden de ultieme kers kan genoemd worden op een uitzonderlijk geslaagde crossover / hardcore / punk / metal tot aanverwante dag en avond.

Met dank aan Wouter.

Tekst: Erik van Damme.

Foto’s: Luc Ghyselen.