Godsmack, support: Like A Storm – 13/03/2019 – Trix, Antwerpen.

Door het tragische, onverwachte overlijden van de zoon van Godsmack gitarist Tony Rombola werd de Europese herfsttour 2018 van Godsmack verschoven naar dit voorjaar 2019. In hun zog mag het uit Auckland, New Zealand komende Like A Storm het voorprogramma voor hun rekening nemen.

Deze nu in Amerika residerende band met drie broers in de gelederen – Chris (Vocals, guitar & digeridoo), Matt (Lead guitar) & Kent (Bass) Brooks & Zach Wood (Drums) – spelen een soort hard rock/ post-grunge metal en is vooral bekend door dat ze de didgeridoo (een blaasinstrument uit Australië nota bene!) weten toe te voegen aan hun muziek zodoende weten ze een heel eigen geluid te creëren en dat legt hen blijkbaar geen wind eieren, want in Europa en America delen ze stages met bands zoals Alter Bridge, Korn, Creed, Puddle of Mudd om er maar enkele te noemen. Met het nieuwe album ‘Catacombs’ onder de arm mogen ze vanavond voor een volle Trix hun ding doen. Op de achtergrond hangt een podiumbreed doek beschilderd met grafkruisen en ontelbare schedels, vooraan is de microfoon geflankeerd door twee skeletten gewapend met de befaamde didgeridoo’s. En dan breekt de hel los, brutale versies van ‘Pure Evil’, ’The Biterness’ (‘Catacombs’, 2018) en Wish You Well’ (‘Awaken The Fire’, 2015) verkopen je meteen een uppercut. Vlijmscherpe, snoeiharde drums en bass, gekoppeld aan retestrak gespeelde gitaar riffs – iemand Linkin Park? –, in combinatie met de dreigende didgeridoo klanken en de onheilspellende screams, weten ze meteen onze aandacht te trekken. Tijd om te bekomen is er nauwelijks, of het is met het catchy ’Solitary’ (‘Catacombs’, 2018) … maar met ‘Become The Enemy’ (‘Awaken The Fire’, 2015), ‘Complicated’ en ’The Devil Inside’ (‘Catacombs’, 2018) hakken ze er opnieuw stevig in. Ook zanger Chris Brooks maakt het de security niet echt gemakkelijk door een paar keer op de rand van de barrier te gaan zingen en één keer verdwijnt hij zelfs in het publiek, wat een laaiend enthousiaste reactie bij de fans losmaakt. Dit zootje ongeregeld verkoopt ons nog eenmaal een ferme oorveeg met ‘Love The Way You Hate Me (‘Awaken The Fire’, 2015) en laat een goed opgewarmde Trix achter, ongeduldig wachtend op wat nog komen moet …

… Een eerder sober aangekleed podium, maar plots schieten lichtbundels alle kanten op, door de boxen knalt ‘Let’s Get Ready To Rumble …’ en een oorverdovend gejuich stijgt op als de intro’s weerklinken van Queen’s ‘We will rock you’, Aerosmith’s ‘Dream On’, ‘Hey Jude’ van The Beatles, een vleugje Rush … Sully Erna en kompanen bestormen het podium, furieus aftrappend met ‘When Legends Rise’, gevolgd door het al even in het wild rond schoppende ’1000hp’ en ‘Cryin’ Like A Bitch’, nummers die door het publiek luidkeels meegebruld worden, tot groot jolijt van Sully. Stomende versies van ’Say My Name’, ’Straight Out Of Line’ en ‘Awake’ denderen als een op hol geslagen trein door de Trix. Kippenvel momenten zijn er bij de vleet, van het massaal meegezongen ‘Unforgettable’, de riffs & solo’s van Tony op nummers zoals ’Something Different’, ‘Keep Away’, ‘Speak’, tot het magistrale ‘Voodoo’ met de heerlijke bass lijnen van Robbie Merrill. Het tempo gaat terug met een ruk de hoogte in, zowaar ontstaat een kleine moshpit op de verschroeiende versie van ‘Whatever’. Drumsolo’s zijn over het algemeen oersaai en halen de schwung uit een optreden maar niet deze keer. Een tweede drumstel wordt het podium opgereden en Sully verdwijnt er achter. De drumbattle die Sully & Shannon Larkin dan ten toon spreiden zijn een ware lust voor het oor en oog, en zet tevens de multi instrumentalist die Sully is nog eens extra in de verf. Verwend worden we nog met een prachtige versie van ‘Come Together’ overvloeiend in ‘Stairway To Heaven’, wat volgt is een oorverdovend applaus en gejoel als de band van het podium verdwijnt, want de bisnummers komen er al aan. Het aangrijpende ‘Under Your Scars’ met Sully op electrische piano en een bij het nekvel grijpende solo van Tony zorgen voor de meer emotionele kant van dit concert. Met ‘Bullet Proof’ komen de eerste crowdsurfers om de hoek kijken, maar bij de klassieker ‘I Stand Alone’ is het hek helemaal van de dam, het kot ontploft zowaar, nog eenmaal zingt het publiek zich schor, haalt de band nog een laatste maal alles uit de kast en toont hiermee wat voor geweldige goed geoliede rock machine ze zijn.

Tekst: Livine Dereuck.

Foto’s: Marc Callens.