Reikhalzend keek ik uit naar de derde release van Mothers Of Millions na hun succesalbum ‘Sigma’ dat in 2017 uitkwam. Deze Atheense heren brengen dan ook strakke progressieve metal van het betere niveau, logisch dus dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. Na een eerste luisterbeurt wist ik echter niet goed wat te maken van deze ‘Artifacts’ aangezien de sound toch iets is veranderd en wel meer bepaald de songstructuren zelf. Al snel kwam ik er achter dat dit echter een album is dat groeit elke keer je het beluistert. Elke song heeft een zekere gelaagdheid die zijn ware aard maar laat zien nadat je het nummer enkele keren hebt beluisterd en dan nog blijf ik nog zekere nuances ontdekken. Qua stijl is ‘Artifacts’ een stuk donkerder dan het voorgaande album, maar het plaatje klopt. Het album bestaat uit slechts zeven songs die zo goed als allemaal langer dan vijf minuten duren. An Sich is dat ook wel nodig gezien de songs allemaal indrukwekkende composities zijn. ‘Amber’ opent het album met a capella vocalen terwijl de gitaren Tool-gewijs een groove neerleggen. Het is echter de zang die hier een hoogtepunt is: van zodra deze inkomt, grijpt deze je bij het nekvel en laat haast hypnotisch niet meer los. Wat meteen opvalt is de complexere songstructuur die ervoor zorgt dat je aandacht niet gaat verslappen. ‘Rite’ opent dan weer zeer clean met piano en zachte gitaarriffs om dan even kortstondig te gaan beuken. Deze song is opnieuw verrassend qua structuur en heeft genoeg tempowisselingen om bij de pinken te blijven. ‘Soma’ is een dromerig nummer dat mij haast doet denken aan Tool. Mother Of Millions weet echter haar eigen stempel op dit geheel door te drukken. Dit is een van de meest slepende nummers op het album, maar desondanks het tragere tempo is dit een van de hoogtepunten op het album evenals de volgende song ‘Cinder’ die een en al atmosfeer ademt. De trage opbouw, de progressieve elementen, de zwevende zang en het gigantische beukende einde, alles in dit nummer zit juist. ‘Nema’ is een rustgevend instrumentaal middelpunt dat enkel gebruik maakt van piano om grandioos over te vloeien in de volgende song. Misschien juist hierdoor is dit mijn minst geprefereerde nummer dat in mijn ogen dienst doet als langgerekte aanloop. Gelukkig maakt ‘Anchor’ dit weer helemaal goed: ook hier is de opbouw weer grandioos met een geweldige muur van geluid in het refrein terwijl de zanger heerlijk boven het geheel uit weet te bleven en song verder sleept. ‘Artefact’ sluit het album passend af en is een tien minuten durend orgelpunt. De song heeft opnieuw een slepende hypnotiserende opbouw met een heerlijk tussenstuk verzorgd door een vrouwelijke gesproken stem. De song bouwt op naar een emotioneel einde waar alle elementen samenkomen in grandioze finale. ‘Artifacts’ wist mij te verrassen met zijn sound en grandioze songs. Dit is geen album dat je snel luistert als gemakkelijk verteerbare hap. Voor zij die echter willen investeren in een aandachtige luisterbeurt is dit reeds een van de eerste toppers van 2019 die ik enkel en alleen maar kan aanraden.

Nathan Mussche (90)

Black Lodge

Tracklist: 1.Amber 2. Rite 3. Soma 4. Cinder 5. Nema 6. Anchor 7. Artefact