Zoals met nog andere bands heb ik met Rotting Christ een dubbel gevoel: hun vroegere werk is voor mij te zwaar en te extreem, maar van hun laatste twee albums ben ik werkelijk zot. Er zijn nu wel meer bands die evolueren met de tijd. Rotting Christ heeft bij hun extreme metal van in de beginjaren op hun laatste albums heel wat (Oosterse) invloeden bijgevoegd. Hun muziek blijft uiteraard zwaar en heavy maar is veel complexer en bij wijlen melodieuzer geworden. Afwachten of deze evolutie op ‘The Heretics’ zou verder gezet worden. En ja hoor, dit album valt bij mij terug immens in de smaak. ‘In The Name Of God’ begint in dezelfde trend waar het vroeger album eindigde: rustig gesproken begin om dan stevig los te barsten. De zang is erg afwisselend: gegrunt, gesproken, zacht, theatraal, orkestraal. Prima nummer waar de drummer zich goed kan uitleven. ‘Vetry Zyle’ is een strak, stampend nummer waar Irina Zybina de gastvocals verzorgt: ook hier weer de onvermijdelijke maar o zo mooie koorzang. ‘Heaven And Hell And Fire’ heeft erg opzwepende riffs. De koorzang zorgt voor Oosterse sferen: wat een topnummer. ‘Hallowed Be Thy Name’ is eerder een doomy nummer maar wel één van de beste soort: hier hoor je dat de band veel veelzijdiger is geworden dan in de beginjaren. En het album gaat in deze trend verder. Rotting Christ is veel meer geworden dan enkel extreme metal: een echte volwassen band die trouw blijft aan hun roots maar met succes experimenteert met diverse andere muziekstijlen. Ook de diverse zangstijlen zorgen voor iets extra’s. Doordat deze band ook live erg sterk is durf ik Rotting Christ één van de betere bands van de huidige metalscene noemen. En leuk weetje: ze komen naar Alacatraz dit jaar.

Bart Verlinde (90)

Season Of Mist SOM 487

Tracklist: 1. In The Name Of God 2. Vetry Zlye 3. Heaven And Hell And Fire 4. Hallowed Be Thy Name 5. Dies Irae 6. I Believe 7. Fire God And Fear 8. The Voice Of Universe 9. The New Messiah 10. The Raven