EMP Persistence Tour – 25/01/2019 – Brielpoort, Deinze.

Vrijdag 25 januari 2019 was opnieuw een hoogdag voor de Belgische – maar zeker ook Noord-Franse – liefhebbers van hardcore, punk en aanverwante genres. Vorig jaar was een absolute topeditie met krakers als Broken Teeth, Born From Pain, Terror, Madball en Hatebreed. De Mast in Torhout was dan ook uitverkocht. Dit jaar liggen de kaarten iets anders: het feestje ging door in de Brielpoort in Deinze en de line-up bevatte ook wel wat grote namen, maar was iets meer eclectisch. Helemaal uitverkocht was de keet dus niet, maar naar het einde toe was het toch gezellig druk: niet zo druk dat je mensen uit frustratie op hun gezicht begint te slaan, maar druk genoeg om in de beroemde festivalmodus te geraken. EMP Persistence Tour staat er ook om bekend erg goede support acts te hosten. Hoewel ikzelf eigenlijk enkel Walls Of Jericho en Sick Of It All echt kende, waren de verwachtingen toch hoog!

Naar goede gewoonte trok opener Take Offense van leer voor een versprokkeld en timide publiek. Niet iedereen kan immers op een vrijdagavond om 17.30u al in Deinze geraken, laat staan al in moshmodus geraken. Aan de band zal het in elk geval niet gelegen hebben! Ze speelden een puik staaltje crossover hardcore en al snel hadden ze zich zo warm gesprongen dat menig kledingstuk over het podium vloog. Wat een beest van een drummer ook! Het massieve drumstel leek wel speelgoed in verhouding tot zijn nog veel massievere lijf. Hun enthousiasme lokte de menigte weg van de merch of bar, richting voorbij de PA en hier en daar begonnen durfals al met hun voet te tappen of mee te knikken met het moordende ritme. Een goede opener! Deze Californiërs verdienen zeker en vast meer.

Als volgende aan de beurt waren Siberian Meat Grinder. Dit moet wel het equivalent van Insanity Alert, de revelatie van vorig jaar, zijn: ontzettend snelle crossover thrash metal met heel wat leuke gimmicks. In de eerste plaats hebben deze Russen iets ontzettend tribaal over zich, grotendeels dankzij het feit dat letterlijk iedereen op het podium in koor mee scandeert in snelle striemende lyrics op songs als ‘Can’t Stop Won’t Stop’. De bijna rap-achtige stukken en het ietwat puberale wannabe-star wars masker van zanger Vladimir “the great tormentor” nemen we er dan met plezier bij. Daarenboven bevatte deze show heel wat lekkere breakdowns en sterk gitaarwerk met verrassend melodische lijntjes en zelfs één black metal riffje op ‘Ruder Than You’! Uiteraard werd vooral werk uit hun laatste – en eerste echte – plaat ‘Metal Bear Stomp’ gespeeld, maar daar had niemand bezwaar tegen. Tracks als ‘Hunt The Steel’, ‘No Way Back’ en ‘Metal Bear Stomp’ zelf zijn immers te catchy om achterwege te laten. Een laatste gimmick die Siberian Meat Grinder met Insanity Alert gemeen heeft is een leuke banner en on stage entertainment. Waar vorig jaar een demonische Alf over de menigte uit tuurde, was het nu de beurt aan een Tsaristische oorlogsbeer. Het hek ging helemaal van de dam toen deze beer ook nog eens tot leven kwam om op het podium een paar dansjes te placeren!

Toen was het tijd voor de vreemde eend in de bijt: Booze & Glory uit Londen. In tegenstelling tot de rest van de line-up, die toch wel behoorlijk diehard zijn in hun imago, representeren deze heren behoorlijk commerciële nineties English Pub oi-punk met knipoogjes naar de originele skinhead- en hooligancultuur. Beeld je Flogging Molly of Dropkick Murphys in zonder de folkinstrumenten in en dit is wat je krijgt. Voorafgaand aan de show waren velen dan ook sceptisch en vroeg men zich af wat Booze & Glory hier eigenlijk te zoeken had. Het minste wat je achteraf kan zeggen, is dat het wel feestmakers zijn. Met songs als ‘London Skinhead Crew’ en ‘Carry On’ kreeg frontman Mark Rsk de zaal moeiteloos mee, sceptici inclusief. Ook de sensationele treinspoor-coupe van bassist Chema Zurita hielp wel om de laatste twijfelaars over de streep te trekken. Eindvonnis: nog steeds een beetje vreemd, maar wel een fris intermezzo.

Rond deze tijd, Tussen de support acts en de echt grote bands, was het tijd voor een culinaire stop. Dit bleek ook uit het feit dat de eerste mensen echt zichtbaar dronken begonnen te worden. Straight edge, mijn voeten! Wat ook een beetje vreemd is aan dit hardcore-festivalletje is dat het enige eten dat voorzien werd, bestond uit hamburgers en ontzettend vettige frieten. Uiteraard waren er veel vegetariërs present, die hier niet zo blij mee waren… Misschien volgend jaar eens uitkijken naar een meer gevarieerd aanbod?

Genoeg gezaagd, tijd voor mijn persoonlijk hoogtepunt: de metalcore-goden – maar vooral godin Candace Kuczulain – van Walls Of Jericho uit Detroit. Wat een wijf toch! Ze is misschien wat ouder dan haar ponystaart doet vermoeden, maar ze heeft meer (spier)ballen aan haar lijf dan de hele zaal samen. Het zalige aan deze band is ook dat ze er geen probleem mee hebben een beetje fysiek contact met de fans te hebben. Aaron Ruby dook regelmatig de frontlinie in om, ondersteund door tientallen gretige handen, een poging te doen om toch nog gitaar te blijven spelen (iets wat ik altijd bewonderd heb) en ook Candace zelf zocht regelmatig de dranghekken op. Elke crowdsurfer die de tocht waagde, kreeg een persoonlijke high five! En het waren er veel, recht evenredig aan het aantal pintjes dat die avond al gedronken was. De voorzorgen waren er ook naar: Walls Of Jericho speelde voor een regelrechte Wall Of Security. Beste Trump, neem gerust contact op want deze jongens konden er wat van en kregen zelfs een schouderklopje van Candace haarzelve. Deze band blijft toch beter dan eender welke drug om je energielevels op te krikken! Op ‘The American Dream’ ging het pithek van de dam en na de laatste tonen van slotsong-klassieker ‘Revival Never Goes Out Of Style’ – waarop een niet nader bepaalde medeartiest haast stiekem het podium op sloop om mee te brullen) weigerde de zaal te geloven dat het voorbij was…

Was het maar niet voorbij. Municipal Waste slaagde er maar niet in om de zaal te overtuigen. Ik heb deze crossover thrash band nooit veel soeps gevonden, afgezien van hun briljante anti-Trump merchandise, maar die avond waren de Amerikanen uit Virginia ronduit saai en klonk het geluid echt niet door. Gelukkig zijn hun songs voorbij voor je het weet. Zelfs mensen met een Municipal Waste shirt zagen er teleurgesteld uit omdat de stem van Tony Foresta blijkbaar in gebreke bleef. Meer kan ik hier dan ook echt niet over zeggen… Ander en beter!

Persoonlijk zou ik toch wel nog even moeten wachten op dat “beter”, want Ignite was toch ook niet helemaal mijn meug. Zeer commercieel, maar misschien mag dat ook wel aangezien ze aan de grondslag van de nineties punk liggen. Zoals dat binnen het genre ook hoort, dropen hun lyrics en bindteksten van politiek correcte zedenpreken, wat altijd wel mooi is de grens tussen oprechtheid en overkill is hier steeds een dangerzone. Wat wel écht mooi was, was dat ze een oude Vlaamse fan en kanker-survivor op het podium vroegen en zo een oproep deden om goede doelen te steunen, niet enkel kankergerelateerd maar ook Sea Shepherd, die met een eigen kraampje mee toerden. Muzikaal kan ik me echter niet van de indruk ontdoen dat dit de punkversie van Volbeat en bij wijlen zelfs Sabaton is, vooral te wijten aan het stemgeluid van zanger Zoli Teglas. Hoogtepunten: ‘Judgement Day’, ‘Slowdown’ en Bad Religion-cover ‘We’re Only Gonna Die’.

Mooi aansluitende op het politiek en maatschappelijk pessimisme van Ignite, begon ten langen leste Sick Of It All aan het hoofdprogramma van de avond. Anders dan de andere bands, die het met een schamele dertig minuutjes moesten stellen, kregen deze grondleggers van de New York Hardcore een vol uur om het publiek bont en blauw te kletsen. Ze begonnen er wat wankel aan, moet ik zeggen. Het stemgeluid van Lou Koller is gelukkig echter nog geen haar veranderd en hij sleurde het vermoeide publiek er weer door. Het oeuvre werd systematisch doorlopen: van ‘My Life’ tot titelnummer van het nieuwe album ‘Wake The Sleeping Dragon’. Bij ‘Call To Arms’ mocht Municipal Waste-drummer Dave Witte zijn zangtalent eens demonstreren. Hoogtepunt was toch het massaal meegebrulde ‘Uprising Nations’, bij bizar gebrek aan ‘Let’s Take The Night Off’.

Afsluitend bleek EMP Persistence Tour 2019 een avond te zijn waarin de support acts zichzelf overstegen en de hoofdacts ons een beetje op onze honger lieten zitten. Alle bands zetten een mooie prestatie neer, maar het had toch wat meer mogen zijn. Of misschien was de vorige editie gewoon té goed…

Met dank aan Amber Ruijten (HeartBreakTunes).

Tekst: Sam Bruynooghe.

Foto’s: Luc Ghyselen.