Pluto Metal Fest – 15/12/2018 – Zaal Ambacht, Oosterzele.

Mijn laatste concert van 2018 … het gaat vlug, heel vlug en toch. Pluto Metal Fest is een nieuw festival dat direct van start gaat met zes Belgische bands van diverse pluimage. Bij aankomst aan Zaal Amb8 in Oosterzele (ik kon me niet herinneren wanneer ik daar voor het laatst geweest was) was het koud, maar droog. De parking vlak over de ingang was mooi meegenomen. Het hamburgerkraam was in aanbouw en de eerst bezoekers kwamen toe. De kennismaking met vrienden en collega’s met wat gerstenat zorgde dat we er in mum van tijd klaar voor waren.

Eerste band was het Oudenaardse Earupt. Hun stijl is omschreven als “groove progressive alternative metal”, al kon ik me daar niet echt iets praktisch bij voorstellen. Ze begonnen stipt op tijd om 16u en al vlug bleek er duidelijkheid te komen in hun omschrijving. Ze zijn nu eenmaal niet zomaar in een muziekvakje te drukken. Wat me bijblijft is een soort alternatieve en experimentele rock, die me zeven nummers kon boeien. Zowel muzikaal als technisch was het puur genieten. Met zeven snaren op de gitaren van de beide gitaristen konden ze de afwezigheid van een bassist goedmaken. De virtuele lege plaats werd door de dynamische frontman goed opgevuld. Zelfs de ballad ‘Broken Wings’ ontbrak niet. We kregen ook mee dat op 18 januari hun nieuwe cd ‘Elements’ uitkomt.

Een band waarvoor ik afgezakt was, was de metalband Hunter. De band, met bandleden van Megasonic en Fisted Sister, is gestart in 2016. Gitaristen Joost Vlasschaert en Thomas Abeel stonden zij aan zij met zanger David Walgrave. Achteraan vonden we Dries Deturck op drum. Met enige vertraging kwam ook bassist Jeroen Wauters op podium. Daardoor werd de setlist een beetje door elkaar gegooid om de nummers waar bass prominent aanwezig was een beetje naar achteren te duwen. Tussen de negen nummers konden we een restantje van hun Fisted Sister verleden terugvinden in de vorm van het krachtige ‘Horror Teria’, dat oorspronkelijk door Twisted Sister in 1985 op hun album ‘Stay Hungry’ stond. Veel beweging op podium is altijd goed voor de interactie met het publiek. We kregen een sterk optreden, dat smaakte naar meer. Hopelijk dat deze bezetting goed aanslaat en de band zijn verdiende sporen mag verdienen.

Compleet onbekend voor mij was Kuar Nhial. Deze Gentse band met slechts drie man, zijnde gitarist Wouter Duprez, drummer / zanger Mathlovsky en bassist / zanger Niels Brown begonnen aan een lijst nummers die mij toch eventjes deden slikken. De psychedelische doomachtige geluiden kwamen als een muur op mij af en het duurde eventjes tot ik me aangepast had. Ik zal Gent vanaf nu toch anders in gedachten houden. Hun black / post / atmospheric metal sleuren ons naar de hel. De vijf snarige bass beukte en hakte er diep in. De sfeer werd prachtig door het weinige licht ondersteund. Het verscheurend gebrul met satanische opzwepende gitaar moge dan wel erg sfeervol zijn maar er was nagenoeg geen interactie met het publiek en dat is wel jammer. Ook toen enkele samples gebruikt werden en niemand nog actief muziek speelde bleef zowel artiest als publiek wachtend naar elkaar kijken. We werden compleet ondergedompeld en konden enkel laten begaan. Het ritme varieerde in fracties van seconden van soms tergend traag naar uiterst vurig. Een tiental minuutjes voor tijd verlieten ze het podium maar ze hebben een blijvende indruk nagelaten. Of iedereen ervan genoten had weet ik niet maar voor wie dat wel had gedaan, kan van hun recentelijk uitgebracht album nog eens nagenieten.

Een volgende band, een nieuw genre. Deze keer death metal / grindcore van Serial Butcher. Zanger Kurt Termonia pakte iedereen vrijwel direct bij de keel en zijn ijzeren grunts lieten iedereen verschroeid achter. Ook gitarist Kenneth Keysers en bassist Koen Verstraete stonden vrij beweeglijk op het podium. Daarbij was ook nog de ultra snelle drummer Nico Veroeven. Ze brachten een show met veel rook en relatief weinig interactie. Toch slaagden ze erin om veel agressie los te maken in een tiental technisch perfect gespeelde arrangementen. Amb8 daverde op zijn vestigingen. Die kwamen uit hun twee uitgebrachte albums in 1998 en 2015. Agressie in muziek, mij kan het niet boeien, hun performance op podium echter wel en daarom bleef ik toch gans de show kijken. Shazam kon mij vertellen dat hun speciale outro ‘Trololo Fun Tones’ was.

Tweede band waarvoor ik naar Oosterzele gekomen was, was Thorium. Alweer een band die je niet zomaar in een vakje duwt maar eigenlijk het beste van heavy, power, speed en progressieve metal combineert in een eigen (grotendeels) Gentse shake combineert. Intussen stond de zaal toch een pak meer gevuld dan eerder. Op zich logisch door het uur, maar zeker met een reputatie als Thorium weet je dat het smullen wordt. Een pak ervaring in eerdere bands speelt hier natuurlijk een grote rol. Zanger David Marcelis, afkomstig van Herveld in hartje Nederland, is ook gekend van zijn andere bands Lord Volture en Black Knight. Naast enkele soloprojecten van Tom (zoals Entering Polaris) was hij ook met Dario Frodo actief in Ostrogoth. Bassist Kurk “Stripe” Lawless is frontman bij W.A.S.B., een tribute band van W.A.S.P.. Drummer Louis Van der Linden vinden we onder andere terug in Acez23 en vanaf september ook in Quantum Fantay. Heel veel muzikaal talent en podiumervaring samen, dat hoor je direct. Met heel veel goesting en fun bracht het gezelschap een volledige reproductie van hun recentelijk uitgebracht debuut, al was het in een andere volgorde. Dit betekende ook dat het vijftien minuten durende ‘Four By Number, Four By Fate’ integraal gebracht werd, inclusief de akoestische stukken door Tom. Hun cd haalde al vele erg goede reviews en recent kwam ook een video van ‘Return To The Clouds’ uit. Als die in enkele dagen vlotjes richting de 1000 weergaves gaat, mogen de heren het zeker een geslaagd nummer noemen. Nagenieten kan hier: https://www.youtube.com/watch?v=z0l5dr8N2EA. Met een cd-lengte van een goeie drie kwartier en een podiumtijd van een uur konden ze hun setlist nog extra aanvullen met ‘Caught Somewhere In Time’. Afsluiten deden ze met ‘Ostrogoth’ en het catchy ‘Godspeed’. Heel veel interactie, een erg dynamische band vol goesting, het blijft een streling voor ogen en oren. Met een geslaagde tour hebben de heren hun start in 2018 alvast niet gemist.

Het Limburgse Hell City mocht het festival afsluiten en deed dat vrij opvallend en met pure klasse. De knappe zangeres Michelle Nivelle straalt zoveel kracht uit en zweepte in een minimum van tijd het publiek naar een hoogtepunt. Haar zelfzekerheid op podium is een troef die ze helemaal uitspeelt. Vocaal werd ze bijgestaan door drummer Tommy Goffin, al zijn die vocalen een pak minder clean. Hoewel het publiek al redelijk uitgedund was, wellicht door het inmiddels late uur, speelde de band een voortreffelijke show. Samen met de gitaristen Vincent Noben, Alan Coenegrachts en bassist Sebastiaan Verhoeven zorgden ze samen voor heel wat actie op podium. Hun stormachtig gebrachte metal is van hoog niveau en album na album maakt deze groep progressie. Ook hun recent album ‘Flesh & Bones’ is daar het bewijs van. De setlist bevatte quasi het volledige album en werd nog aangevuld met enkele eerdere hits. Gezien het publiek al vrij uitgedund was naar het einde toe, hebben ze na hun laatste nummer het podium verlaten. Of ze nu alle dertien geplande nummers gepeeld hebben heb ik niet bijgehouden. Wat me wel bijblijft, is dat we deze erg sterke band, met een dergelijke energieke frontvrouw met een strot om “U” tegen te zeggen, zeker in de gaten moeten houden.

Het is en blijft indrukwekkend om te vertellen dat je in één avondje groove progressive alternative metal, heavy metal, black metal, post metal, atmospheric metal, psychedelic metal, death metal, grindcore, heavy metal, power metal, progressive metal, speed metal, NWOBHM, US metal, speed metal en true metal kon horen. En toch was het zo. De afwezigen hadden traditioneel ongelijk. Wat misschien door weinigen opgevallen is, is de muziek tussen de acts. Tijdens de changeovers bleek Thorium de perfecte wachtmuziek te zijn want we konden hun album meerdere keren horen. De telkens terugkerende muziek was misschien contrasterend met de diversiteit van aangeboden bands van de avond. Maar met een dergelijk goed debuutalbum vind ik dat eigenlijk geen minpunt, integendeel. Het moge duidelijk zijn dat niet iedereen alle bands kon smaken, maar iedereen vond er meerdere bands die hem / haar wel aanspraken en zo is dit een breed festival die een groot publiek aanspreken. Ik kijk alvast uit naar een volgende editie van Pluto Metal Fest.

Met dank aan Kristof (Jeugdhuis Pluto).

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.