Misschien realiseren veel fans zich niet dat het begin van Accept in de late jaren zestig ontsprong toen de originele zanger Udo Dirkschneider en Michael Wagener samenwerkten. De band kwam er officieel in 1976 en drie jaar later brachten ze hun titelloze debuut uit. Het nieuwste aanbod van de band is een live optreden van Wacken 2017, waar ze samen met de Tsjechische nationale symfonie optraden. Het is duidelijk dat Accept zoals o.a. Iron Maiden en Judas Priest voor eeuwig verankerd zitten in de metalgeschiedenis. Maar wat kunnen ze nog brengen? Vroeg of laat blijkt elke metalband er aan te moeten geloven. Metal en symfonische concerten blijken nu eenmaal niet zo ver meer van elkaar. Als je de muzikale achtergrond van Wolf Hoffmann bekijkt is het niet zo verwonderlijk dat een symfonische versie van hits op de loer lag. Als je de lijst van nummers overloopt, lijken er toch enkele niet echt voor een symfonische aanpak weggelegd te liggen. Neem nu de scheurende thrasher ‘Fast As A Shark’, waar Heidi destijds in 1982 haar intrede deed. Het twee uur durend album brengt eerst nog enkele niet-begeleide metaltracks, om het aanwezige publiek wat extra op te zwepen. Het hoge energieniveau is al van de opener ‘Die By The Sword’ te voelen en dat bevestigd mijn voorgevoel dat dit een opname is die de live-belevenis van deze helden voor eeuwig vastlegt. Vanaf het zesde nummer is er geen ontkomen meer aan en komt het orkest volop naar voor. We krijgen een handvol nummers die uit Hoffmann’s solo-album ‘Headbangers Symphony’ van 2016 komen met werken van Mozart en Beethoven. Het originele gevoel van ‘Night On Bald Mountain’ van Mussorgsky blijft netjes behouden maar wordt brutaal geïnjecteerd met alles wat metal te bieden heeft. Opvallend is dat het metal-aspect toch vrij sterk behouden blijft en de orkestrale omgeving dit netjes aflijnt en van een extra laag dynamiek voorziet. Alles vloeit zo soepel in elkaar: het is alsof deze nummers hiervoor geschreven waren. Halverwege krijgen we ‘Princess Of The Dawn’ waar het publiek een sing-along moment krijgt en dat ten volle benut. ‘Stalingrad’ bewijst dat de samenhang tussen metal en klassiek meer is dan de som van beiden. De lange, dramatische stukken worden majestueus bijgestaan door orkestrale accenten. Met ‘Dark Side Of My Heart’ leunen we terug wat meer over naar de kant van traditionele heavy metal maar de fusie blijft aanvullend. De fans van de klassiekere kant van de band worden niet vergeten want in het tweede deel komen enkele klassiekers aan de beurt. Er werd veel aandacht geschonken aan de compositie van de orkestpartijen. Daardoor zijn het bijna andere nummers geworden met oog om de klassieke instrumenten hun plaats te geven. En ja, luister maar eens naar ‘Fast As A Shark’ met keys en cello geluiden erbij. Ze slagen erin om de rebellerende kwaliteit van het origineel erin te houden: echt zalig! Met het iets tragere ‘Metal Heart’ doen we daar nog wat extra bombastische duisternis bij inclusief de klassieke deuntjes op gitaar. ‘Balls To The Wall’ werd wellicht terecht uitgekozen als de best mogelijke afsluiter. Nog nooit klonk de combinatie van deze twee genres zo goed. Het metalmes snijdt meer dan ooit. Gelukkig is deze uitvoering niet als een verplichting gezien en kon Accept het “Accept-gevoel” volledig behouden. De ruige riffs en snedige arrangementen blijven overal aanwezig. Na het beluisteren van het volledige album ben ik er van overtuigd dat de combinatie van Accept en symfonie werkt.

Rocking Klingon (85)

Nuclear Blast

Tracklist: CD1: 1. Die By The Sword 2. Restless And Wild 3. Koolaid 4. Pandemic 5. Final Journey 6. Night On Bald Mountain 7. Scherzo 8. Romeo And Juliet 9. Pathétique 10. Double Cello, Concerto In G Minor 11. Symphony No. 40 In G Minor / CD2: 1. Princess Of The Dawn 2. Stalingrad 3. Dark Side Of My Heart 4. Breaker 5. Shadow Soldiers 6. Dying Breed 7. Fast As A Shark 8. Metal Heart 9. Teutonic Terror 10. Balls To The Wall