Sólstafir, supports: Louise Lemon, Kontinuum – 13/12/2018 – L’Aeronef, Lille, Frankrijk.

Heb je er ooit al bij stilgestaan hoeveel geluk je moet hebben als muziekliefhebber om je favoriete band live aan het werk te zien? Het antwoord is oneindig veel. Je moet in de juiste tijd geboren zijn, je moet op de juiste plaats geboren zijn, etc. Dus eigenlijk zou ik extatisch moeten zijn dat ik Sólstafir live mocht bewonderen. Afgezien van het feit dat ik ze al zes keer bezig mocht zien, was ik bij voorbaat razend enthousiast en na het concert … Lees dus verder.

De avond begon zoals vele concertavonden met een goed voorprogramma. In dit geval mocht het Zweedse Louise Lemon de massa opwarmen. Ik kreeg het al een beetje warm bij het verschijnen van zoveel Zweedse schoonheid. En als de muziek dan ook nog van een onaardse schoonheid is, dan gaat het een mens al eens te warm worden. Tijd dus om die hoodie te omsnoeren rond de lende. Louise kreeg het niet te warm en hield keurig haar jasje aan rond haar nauw aansluitend jurkje. Ik geef toe we hadden graag Louise’s bevallige vormen wat beter mogen aanschouwen, maar Louise houdt het bij ‘flesh for fantasy’ en ‘sound for real’, zeer waarschijnlijk de meest duurzame weg naar succes. En succes, dat zou er aan moeten komen. De tel van de nummers die ben ik ergens onderweg kwijt geraakt, maar de indruk dat ik naar een authentiek succesrijk toekomstig singer-songwriter sta te kijken die spookt nog steeds door mijn geest. Geen idee overigens hoe je de muziek van Louise moet omschrijven: donkere bluesy poprock met zeer veel invloeden uit trip hop, zoiets. Ik weet het niet echt om eerlijk te zijn. In elk geval en mooie breekbare stem vergezeld van gestripte arrangementen die een donker sfeertje uitademen. Chelsea Wolfe is misschien een ijkpunt. Ik ben liever voorzichtig met dit soort vergelijkingen. In elk geval kijk ik uit naar toekomstig werk van Louise Lemon. Da’s zeker.

Kontinuum mocht het feestje verderzetten. Kontinuum brengt progressieve donkere rock uit Ijsland. Ze zijn tevens ook labelgenoten van Sólstafir, maar daarmee zijn de vergelijkingen op denk ik, want desondanks het feit dat Kontinuum tragere rock speelt, leunt Kontinuum veel dichter aan bij progressieve rock dan Sólstafir. Sólstafir is veel meer beïnvloed door shoegaze, terwijl ik bij Kontinuum echo’s van eighties new wave en post-punk hoor die verweven zit in de progressieve rock van de band. Kontinuum verveelt geen seconde. Niettemin heb ik het gevoel dat we het beste van de band nog moeten te horen krijgen en dat zou niet meer dan logisch zijn op basis van de kwaliteit van de songs en de live uitvoering ervan. We houden ze in het oog.

Toen was het tijd voor Sólstafir. Meteen was het prijs met een zeer lang nummer met invloeden van shoegaze en Sonic Youth. De naam van het nummer moet ik schuldig blijven helaas. Sólstafir pakt je bij je nekvel en sleurt je mee. Nummer na nummer kletsen deze IJslanders je tegen de oren, waardoor je als het ware in een roes het ganse concert beleeft. Alle klassiekers werden gepresenteerd en met veel overtuiging gebracht (zoals altijd). De band brengt je spelenderwijs in vervoering waar geen ontsnappen aan is. Soms heb je het gevoel deelachtig te zijn aan een Western met soundtrack van Enio Morricone, maar dan schud de ijzingwekkende stem van zanger / gitarist Aðalbjörn Tryggvason je wakker als uit een narcose. Sólstafir live beleven valt met niets te vergelijken. Ik beschouw het als een geluk dat muziek mij met de genen meegegeven is en nog meer dat ik het plezier al verschillende keren heb mogen ervaren om deze fenomenale band live aan het werk te zien en te horen. Sólstafir is het summum van muzikale kunst en de shows zijn entertaining as F**k, al is dat volledig toe te schrijven aan de wondere wereld van Aðalbjörn Tryggvason, een mooie mens die je zonder schroom een kijkje laat nemen in zijn diepste zelve. Wat Aðalbjörn op een podium uitricht is adembenemend en hartverwarmend. En meteen na het optreden staat de ganse band in de zaal om tijd te maken voor de fans. Een band zoals er maar weinig zijn.

Met dank aan Jessica Otten (Season Of Mist).

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.