The Spirit Cabinet, supports: King Heavy, Tyrant’s Kall – 24/11/2018 – De Verlichte Geest, Roeselare.

Het kan niet altijd koekenbak zijn, tenzij je misschien Coucke heet (en dan nog). 24 november was het ‘Offerantum Obscuro’-dag in De Verlichte Geest.

Het feestje mocht geopend worden door het Belgische Tyrant’s Kall, een West-Vlaams doom-gezelschap dat inmiddels toe is aan zijn derde langspeler. Zangeres Esmee heeft het voorrecht dit doom gezelschap aan de wereld voor te stellen, al was het op 24 november een zeer select gezelschap dat dit genoegen mocht ervaren. Blijkbaar was de package-deal geen hoogvlieger voor de gemiddelde metal-fan, aangezien de opkomst eerder laag was. Spijtig, want Esmee & Co brengen een onderhoudende versie van doom. Ik mocht ze al meermaals aan het werk zien. Live doen ze dat voortreffelijk en de albums. mogen ook gehoord worden. ‘The Machine Droning Vibrant’ is hun laatste. Het niveau van bijvoorbeeld het laatste Castle album halen ze vooralsnog niet, maar ze hoeven zich zeker niet te schamen voor de songs die ze schrijven. Live zou het misschien iets minder statisch mogen. Één nummer werd opgeluisterd door de samenzang met Luther Veldmark, zanger bij King Heavy. Persoonlijk vond ik het geen meerwaarde hebben. Dat voorspelde niet veel goeds voor wat komen zou.

Wat kwam was King Heavy met een live-voorstelling van hun derde langspeler, ‘Guardian Demons’. Behalve de zang en rare kronkels van Luther vond ik King Heavy best OK. Ik denk dat King Heavy een nog betere band zou zijn indien Luther zich zou concentreren op zijn zang en zijn podium-act zou minimaliseren tot het hoogstnodige. Ondertussen heeft de band voldoende interessant materiaal om een leuke set mee aan te kleden: ’Doom Shall Rise’, Narcosis’, ‘The Origin Of The Witch Hunts’ zijn stuk voor stuk goeie nummers. Meer van dat A.U.B. en nog wat meer optreden zodat de King Heavy machine er een is die staat als een huis.

Met The Spirit Cabinet daarentegen zou ik liever geen huis bouwen. De Nederlanders van The Spirit Cabinet brengen een soort snelle versie van doom, die nergens blijft plakken. Het klopt muzikaal allemaal wel, maar het heeft geen emotie. Na een drietal nummers hield ik het dan ook voor bezien.

Met dank aan Jason Proot (Offerantum Obscuro).

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.