Grand Slam European Tour 2018 – 20/11/2018 – De Verlichte Geest, Roeselare.
Vijftien euro voor een Grand Slam … geen geld … om zes bands uit het extreme genre aan het werk te zien. De eerste band, E.B.D.B, ging aan ondergetekende voorbij wegens het vroege uur. Gelukkig waren we net op tijd voor Sinaya, een extreme deathmetal meidenband uit Brazilië. De zaal had duidelijk geen geen zin in death metal girls, want elk nummer werd op een slap applausje ontvangen. Sinaya was (zie hierna) dan ook wel een beetje de vreemde eend in de bijt om allerlei redenen. Maar puur muzikaal moet de band zich nergens voor schamen. Aanvankelijk was de geluidsbalans niet in evenwicht: de tweede gitaar kwam te weinig door in de mix. De muziek van Sinaya kan je typeren als old school Brazilian death metal. De vergelijking met Nervosa ligt voor de hand, maar klopt niet helemaal. Sinaya bracht onlangs hun debuut, ‘Maze Of Madness’, uit en daarop bewijst de band toch een aantal memorabele songs te kunnen schrijven. Live klinkt het wat slordiger en boeten de nummers wat intensiteit in, maar al bij al de moeite waard om live aan het werk te zien. Een bijzonderheid is het vermelden waard: drumster Cynthia had haar contactlenzen niet in en drumde dus de ganse show op de tast. Ze bewees daarbij een meer dan behoorlijke drumster te zijn met een serieuze armslag.
Epicardiectomy mocht daarna hun versie van brutal death metal brengen. Persoonlijk vond ik de variatie te pover en de clichés te talrijk. Epicardiectomy beschikt over een excellente drummer, wat geen luxe is in dit genre.
Vervolgens was het de beurt aan Kraanium om hun nieuw album, ‘Slamchosis’, te presenteren. De van origine Noorse band brengt een geluid dat uiteraard nauwelijks aansluit met de Noorse metal traditie, maar veel meer met US extreme death metal. Kraanium is “OK”, maar ontbeerd wat authenticiteit.
Pyrexia is dan een ander verhaal. Bij Pyrexia is de invloed van hardcore overduidelijk. Zelf ben ik te weinig Pyrexia kenner om de evolutie van de band, die er ongetwijfeld is, in de verf te zetten. De New Yorkers bewijzen dat alleen het beste uit elk genre in New York de belangstelling van een publiek mag genieten: amateurs geraken er hoogstwaarschijnlijk niet verder dan het repetitielokaal. Alles is af met Pyrexia, alleen houden ze zich op in een genre die niet voor ieder stel oren weggelegd is. Vraag me geen titels, gezien het oergebrul van de zanger. Wel respect voor de manier waarop Jim Beach variatie in zijn grunts steekt. Hiermee bewijst hij dat ook grunten talent vereist.
Uiteindelijk mocht Pathology een aparte avond afsluiten met een strak setje van om en rond een dik uur. Ook voor deze band geldt dat variatie ervoor zorgt dat het geluid aantrekkelijk en spannend in het oor blijft hangen. Obie Flett is het uithangbeeld van de band: hij combineert het grunten en de interacties met het publiek op een voortreffelijke manier. Zelf ban ik geen fan van het genre op een paar uitzonderingen na. Niettemin werd met deze “Grand Slam” bewezen dat mits de juiste samenstelling extreme brutal death metal best een leuke avond kan opleveren.
Met dank aan Lucas Aerbeydt.
Tekst: Frederik Blieck
Foto’s: Luc Ghyselen.