Crucified Barbara is al lang niet meer en dat betreur ik elke dag. Ik was fan tot in het diepste van mijn hart, want ze brachten een geluid dat kon staan naast Motorhead, Ramones, AC/DC, Iron Maiden, … m.a.w. klassieke rock / metal die je nooit beu komt: riffs, riffs en nog eens riffs in een goede productie, met een goede zang en live een belevenis waar je iedere keer weer als mens je beter door voelde, één brok energie. Volg dat dus maar eens op! Mia Coldheart heeft de gitaar afgezworen en is in het duistere niets opgegaan. De rest – Klara, Ida en Nicki – zochten versterking in de vorm van Skinny en Pepper. Pepper is een burlesque model gezegend met een goede stem en presence. Skinny is ook bassist bij Deathstars, de grootste Zweedse kutband die er bestaat met, eveneens als (ex)leden, Ole Öhman en Emil Nödtveidt. Beide heren speelden nog in Dissection. Geen idee hoe je van een magische band als Dissection kan degenereren tot een slechte grap als Deathstars. Ik vermoed dat Jon Nödtveidt zaliger, moest hij terug tot leven gewekt worden, zijn broer eigenhandig de nek omwringt. Met die gedachten moet een mens dus aan een review van de eerste van The Heard beginnen. Ik hoor het al knetteren in jullie hersens, in de zin van “dit komt niet goed”. Gelijk hebben jullie, maar … Het komt niet goed, maar slecht is het geenszins, integendeel. The Heard is niet Crucified Barbara, maar een gans ander verhaal. Het klinkt allemaal wat braver en zeker niet als dirty rock’n roll. Dit hoor je meteen als ‘The Island’ van wal steekt, gezapig tempo, ingehouden gitaarspel, poppy vocals, overgoten met een “doom” sausje. Het klinkt bij wijlen zelfs een beetje bluesy zoals in seventies bluesrock. ‘A Death Supreme’, neemt nog meer gas terug en doet denken aan Blues Pills, Wolvespirit, Honeymoon Disease, etc. ‘Tower Of Silence’ is terug up tempo en in orde. ‘Sirens’ haalt het tempo er helemaal uit voor een ingetogen weeklacht van een nummer. Niet mis, maar ook niet raak. Misschien is ‘It’ het wel. ‘It’ is het ook niet helemaal. ‘Caller Of Storms’ past in het rijtje van ‘Sirens’. Als je een album van tien nummers maakt en je krijgt twee nummers zoals ‘Sirens’ en ‘Caller Of Storms’ opgediend, dan vermoed ik daar een beetje bloedarmoede achter. Ik ben misschien wat hard, maar de meiden kunnen er wel tegen denk ik, want de “warmste” persoonlijkheden waren Ida, Klara en Nicki nu ook niet. Respectvol naar de fans toe, maar ook niet meer, een beetje Zweedse onderkoeling. Anderzijds hebben ze het hun ganse Crucified Barbara carrière lang met dezelfde leden gedaan, dat zegt ook al iets over de dames in kwestie. ‘Revenge Song’ is dan weer beter. ‘Queen Scarlet’ valt ook goed mee. ‘Crystal Lake’ is rustiger, maar OK. ‘Leaving The Island’ is de afsluiter, terug een traag tempo. De song is geen hoogvlieger, beetje voorspelbaar. Spijtig genoeg zijn Ida, Klara en Nicki een divisie lager beland met The Heard. Ik vrees dat de band geen lang leven zal beschoren zijn. De dames verkochten niet hun kids voor rock ’n roll (heb je hem), maar kregen kids en verloochenden de rock’n roll. Spijtig. De plaatsjes zijn ingevuld ondertussen: Burning Witches, Thundermother, The Amorettes. En ook in genre waar The Heard in thuis hoort zijn er straffere bands: Avatarium, The Honeymoon Disease, etc. The Heard is middelmatige Candlemass of zoiets. Spijtig, zoveel talent en zo weinig resultaat. Breng die kids naar de crèche, gooi die Skinny buiten en herpak u dames. Een beetje meer Pepper graag, nu is het een beetje te Skinny. Mijn Crucified Barbara hart bloedt en The Heard is geen doekje tegen het bloeden.

Frederik Blieck (75)

Despotz Records

Tracklist: 1.The Island 2.A Death Supreme 3.Tower Of Silence 4.Sirens 5.IT 6.Caller Of The Storms 7.Revenge Song 8.Queen Scarlet 9.Crystal Lake 10.Leaving The Island