KMF – 17/11/2018 – Sint Pieterszaal, Kuurne.

Kuurne Metal Fest, afgekort KMF, was reeds aan zijn derde editie toe en is het visitekaartje van VZW Stubborn Donkey, die op regelmatige basis metal events organiseert in Kuurne. Dit jaar werd een stap voorwaarts gezet mits het aantrekken van headliner Tokyo Blade. Maar vooraleer we zover waren mocht een resem bands de revue passeren.

De eer om te openen was voorbehouden aan Violent Sin, een jeugdig vijftal met thuisbasis Oostende, die jaren tachtig speedmetal als referentiekader gebruikt om snelle snedige songs uw richting uit te storten. Helaas werd uw reporter van dienst geplaagd door de banaliteiten des levens en kwam hij slechts na de laatste tonen van Violent Sin aan. De reacties op Violent Sin waren een beetje verdeeld, sommigen vonder het minder, anderen waren er dan weer voor te vinden. Afgaande op hun YouTube clips vermoed ik dat net zoals bij bijvoorbeeld Evil Invaders je het ten eerste voor het genre moet hebben, alvorens een objectief oordeel te geven. Speed metal is niet voor iedereen toegankelijk. Soit, mijn excuses aan Violent Sin, ik maak het goed jongens.

Vervolgens was WildHeart aan de beurt. WildHeart heeft in geen tijd een reputatie opgebouwd als glam metal band met een hoog entertainment-gehalte. Ook nu weer deed WildHeart haar reputatie eer aan. De basis van de band is simpel: aanstekelijke songs in combinatie met een spetterende show en een duidelijk merkbare evolutie. Het is een tijdje stil geweest qua publieke verschijningen, maar daar zou binnenkort verandering in kunnen komen eens album nummer twee is ingeblikt en uitgebracht. Kuurne werd getrakteerd op drie nieuwe songs waarvoor kenner bij uitstek, Nico De Vreese, een “thumbs up” wist te geven. Wie ben ik om Nico tegen te spreken.

The Difference was de volgende band. Ze hadden de eer en het genoegen hun nieuwe album live te brengen. Hadden ze maar niet vergeten ook fysieke exemplaren mee te nemen, dan zou het feestje totaal geweest zijn. The Difference heeft een grote stap voorwaarts gezet. De show was dik in orde. De nieuwe songs zijn sterke nummers geworden. The Difference mag gezien en gehoord worden.

Scavenger dan. De band heeft roots in de jaren tachtig en bracht in die periode album ‘Battlefields’ uit. Na ’86 werd het tweeëndertig jaar stil rond de band. Pas dit jaar werd besloten het verhaal van Scavenger van een nieuw hoofdstuk te voorzien. Originele leden Luc Ebinger en Marc Herremans zochten jeugdige versterking. Meest opvallende wijziging is het feit dat voor een zangeres werd gekozen in plaats van een zanger zoals het oorspronkelijk was. Voor betreffende, Tine Callebaut, geen sinecure dus om deze opdracht tot een goed einde te brengen. Tine Callebaut is een dame met pit die de band, die oorspronkelijk Deep Throat heette, op voortreffelijke wijze vertegenwoordigt en in staat het publiek een ‘happy ending’ te bezorgen. Tine zal me ongetwijfeld deze kwinkslag willen vergeven. Tine is een stevige brok metal-passie met een goede stem, die de kunst verstaat om een publiek op eigen wijze te entertainen en toch haar eigenste zelf blijft. Scavenger bracht goede jaren tachtig metal en sloot af met oer klassieker ‘Hooked on Metal’ van de meeste legendarische female fronted metalband uit België, namelijk Acid. Tine is geen Kate, maar Kate is geen Tine. Ik hoop alvast Scavenger binnenkort terug aan het werk te horen, want wat ik hoor, bevalt me.

Voorlaatste band van de dag was het Nederlands Martyr, ook al een levende legende uit de jaren tachtig. Bij Martyr is het een beetje en gelijkaardig geval als met Scavenger, namelijk actief in de jaren tachtig, vervolgens tot 2005 inactief om sindsdien terug de podia onveilig te maken met speed metal / thrash metal. Ook twee nieuwe albums vulden de bestaande discografie aan. Helaas kon Martyr, die onheilspellend opende mits de performance van een als skelet verkleed jong meisje die het publiek spookte, mij niet bekoren. Waarom precies kan ik niet duiden. Je kan moeilijk stellen dat ze slecht spelen, of gebrek hebben aan enthousiasme. Ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dal alle songs een beetje klinken als een doorslagje van iets wat ik al eerder hoorde enerzijds en een gebrek aan cohesie anderzijds. De honger haalde het van de goesting om verder te kijken en na een aantal nummers werd ik verplichte de innerlijke mens te versterken middels de goede frituur enkele meters buiten de zaal.

Gesterkt met een frietje en nog wat meer pinten was het tijd om Tokyo Blade te beleven. Tokyo Blade is een semi-legendarische NWOBHM-band. Ze zijn minder bekend als vele andere NWOBHM-bands zoals Raven, Satan, Tygers Of Pan Tang, Samson, etc., maar daarom niet minder interessant. Ook voor Tokyo Blade geldt hetzelfde scenario als voor Scavenger en Martyr. Ontstaan begin jaren tachtig, opgedoekt einde jaren tachtig of begin jaren negentig om vervolgens in de nillies terug herboren te worden. Voor Tokyo Blade aangevuld met een korte reünie in de periode 1995-1998. Uitzonderlijk is dat alle originele leden van Tokyo Blade nog steeds deel uitmaken van de groep. Dit zorgt er ook voor dat het spelplezier ervan afdruipt. OK, verwacht geen frivoliteiten zoals van een twintigjarige, maar eerder de gepaste passie van een groep zestigplussers. De klassiekers werden rijkelijk uitgestrooid en het publiek nam in dank de gift aan. In het begin was de geluidsbalans en beetje zoek, maar geleidelijk aan kwam het in orde met het geluid. De set was net lang genoeg om te blijven boeien.

Meer moest het niet zijn om van een geslaagde avond te kunnen spreken met bovendien en welgemeende “merci” aan VZW Stubborn Donkey voor de puike organisatie.

Met dank aan Bianca Lootens en David Vandewalle.

Tekst: Frederik Blieck.

Foto’s: Luc Ghyselen.