Kataklysm, supports: The Spirit, Hypocrisy – 04/11/2018 – Trix, Antwerpen.

Op een mooie zondagavond moet je al serieus je best doen om mij uit mijn luie zetel te krijgen. Kataklysm en Hypocrisy boeken in de Antwerpse Trix valt onder deze categorie! Het mij vooralsnog totaal onbekende The Spirit neem ik er dan wel met plezier bij.

Deze laatstgenoemde Duitsers bleken echter een aangename verrassing te zijn! In eerste instantie deden de eerste noten van The Spirit ons wat vreemd opkijken, want mijn black metal sensoren gingen als een razende tekeer. Black metal als voorprogramma voor Kataklysm? Misschien een onverwachte keuze, maar we klagen zeker niet. Slecht kon het al niet zijn, met ex-leden van Ancient Ceremony, Dethroned en Melechesh! Met slechts één release op de teller, werd het een korte maar pittige set. Je kan hen best vergelijken met een “modern day Immortal” maar met meer actuele ritmes, een vollere, vuilere sound en wat death metal gitaren ertegenaan gezwierd. We hebben ons geen moment verveeld en ook showmatig was het dan ook af: entertainment, een lekker afgestemd lichtplan en een combinatie van veel mist en het met doeken afgeschermde drumschavot van Hypocrisy die het deden lijken alsof The Spirit tegen de wand van een rotsmassief aan het hengsten waren. Hier wil ik zeker meer van horen!

Na een verkwikkende pauze en korte stop aan de merchandise stand, was het tijd voor de eerste hoogvlieger van de avond: het Hypocrisy van de levende legende Peter Tagtgren en Immortal-drummer Horgh. Sinds de eerste ideeën voor Tagtgren’s aanvankelijk soloproject Seditious, bestaat het Zweedse death metal kanon dit jaar dertig jaar, dus dan mag je al eens een feestje geven. Helaas zat het hen niet helemaal mee, want niet alleen waren ze in de loop van de tour belangrijk materiaal kwijtgeraakt, maar ook bleek er iets mis te zijn met de geluidsapparatuur van Trix – wat gezien de langdurigheid van het probleem toch echt wel een blaam, zo niet onvergeeflijk is – waardoor ze zich verplicht zagen de show te “wingen” met vooral oude nummers. Het merendeel van de tijd zat het er dus “boenk” op met de oldschool death metal uit Tagtgren’s “Amerikaanse” periode (Buried, Killing Art…). Het recentere, eerder atmosferische melodic death metal werk zoals ‘Fractured Millenium’ kon ik persoonlijk minder op prijs stellen, maar ik heb dan ook een gloedhekel aan geautomatiseerde keyboardsamples. Een paar heavy metal invloeden en bij wijlen een serieuze Kreatorvibe hielden het echter zeker fris genoeg en bij de afsluiter ‘Roswell 47’ ging het dak eraf bij zowel de oude fans als de jonge snaken. Echt jammer dat het geluid het liet afweten – en dat sommige composities het irritante effect ervan in de hand werkten – maar Hypocrisy valt niks te verwijten! Na dertig jaar staan ze nog steeds aan de top van hun ding, iets waar velen slechts van kunnen dromen.

Te langen leste brak eindelijk het moment aan waarop de meest badass Canadezen ter wereld het podium bestormden: Kataklysm. Het furieuze viertal viel meteen met de deur in huis met ‘Narcissist’, ‘Black Sheep’ en ‘Fire’. Taalkundig is Maurizio misschien geen held (neen, “Danke schön” is geen Vlaams), maar een volksmenner is het toch wel. Zijn preken over hoe je altijd jezelf moet blijven en hoe metal eenheid brengt liggen er misschien wat dik op, maar hij neemt echt de moeite om crowdsurfers te fistbumpen en in te pikken op zijn publiek! Bij aanvang van ‘Guillotine’ bedelde hij om “één en slechts één circlepit, daarna ben ik tevreden”, maar daarmee was natuurlijk het hek van de dam voor de rest van de avond. Helaas bleef ook hier het geluid ons parten spelen. Tot overmaat van ramp viel de klank zelfs grotendeels weg tijdens klassiekers als ‘As I Slither’, ‘Crippled And Broken’ en ‘Outsider’, tot groot ongenoegen van het publiek. Shame on you, Trix! Maar goed, technische mankementen gebeuren nu eenmaal en zowel de band als de zaal weigerden na een kort massaoverleg hiervoor een goede show stop te zetten. Ze speelden zelfs het epische ‘Blood In Heaven’ nog eens! Een eindeloze sliert aan Canadese dankbetuigingen later kon iedereen tevreden en versterkt in zijn of haar metal-identiteit huiswaarts keren. Wat een geslaagde avond! Kataklysm bewees andermaal dat deze band nooit verveelt, en dat je ze dus nooit genoeg gezien kan hebben.

Met dank aan Florian Milz (Nuclear Blast).

Tekst: Sam Bruynooghe.

Foto’s: Luc Ghyselen.