Het Parijse Dirge is met ‘Lost Empyrean’ al aan hun zevende full album en vierentwintigste levensjaar toe. Doorheen de tijd ontwikkelde de band zich tot een gevestigde waarde in het sludge metal milieu, zij het dan met de duidelijke erfenis van hun industrial beginperiode door de geslaagde toevoeging van de nodige atmosfeer via elektronische samples. Goed zal deze nieuwe plaat dus wel zijn en zowel de uitvoering als de mastering zijn dik in orde, maar bij bands met zoveel bagage is de valstrik eerder of ‘Lost Empyrean’ nog veel toegevoegde waarde aan hun oeuvre en de scene kan brengen. Een eerste iets wat opvalt bij openers ‘Wingless Multitudes’ en ‘Hosea 8 7’ is dat het kenmerkende venijn van sludge eerder achterwege wordt gelaten ten voordele van een eerder trage, doomy, verslagen sound. De tracks komen traag en dreigend op gang met hier en daar wat leuk ritmisch geshred. Melancholisch jammerende gitaren en atmosferische synths vallen op de achtergrond in om hun droeve, vermoeide boodschap te brengen. Fancy en mathematisch soleerwerk hoef je hier niet te verwachten, en dat is een goede zaak. Toch slagen de nummers er niet in om onze aandacht de hele tijd vast te houden en de hoofdtoon is totale, zij het waarschijnlijk conceptueel verantwoorde lethargie (wat voor mij het hoofdmotief is voor het nummer ‘The Burden Of Almost’ [writing a captivating song]). Hoofdfactor is hierin voor mij Marc’s verlammende vocals. Dat merken we zeker op ‘A Sea Of Light’, waar hij het ook clean probeert maar helaas eerder zeurderig overkomt. Het gevoel zit wel goed en de growls zijn best OK, maar telkens wanneer de zang erbij komt legt het alles een beetje plat en dat is soms jammer. Af en toe is er wel een lekker stukje dat je weer wakker schudt, maar echt explosief wordt het nooit. Als je niet in de juiste sfeer bent, lijkt de gehele tweede helft van ‘Hoseo 8 7’ overbodig en gemakkelijk gemaakt… Gelukkig bevat ‘Lost Empyrean’ ook een paar “dikke schijven”. Op ‘Algid Troy’ wordt de lethargie eindelijk achterwege gelaten en staat alles in het teken van een onheilspellende sfeer. Een suspensvolle intro met haperende electronics, heerlijk dissonante gitaarlijnen en gelukkig trekt Marc zijn keelgat niet al te vaak open dus het nummer heeft nog enige schwung. Het sterke einde combineert mooi de kracht van een ritmische drum en backing gitaar met een melancholische leadgitaar. Ook titelnummer ‘Lost Empyrean’ is al meteen heel wat melodieuzer, met wat meer diepgang en gelaagdheid met dank aan een paar wel geplaatste gitaar- en pianonoten. Vanaf de eerste aanslag hoor je dat hier veel meer leven in zit en met de opbouw van het nummer via fijne toevoegingen aan hetzelfde thema zit het ook wel snor. Opnieuw verstoort de ditmaal elektronisch vervormde stem van Marc de feestvreugde, maar vervang die stem door iets meer venijn in de gitaren en drum met een kleine uitbarsting hier en daar, en dit is een topalbum. Afsluiter ‘Sarracenia’ begint ook zeer oldschool doomy met sfeerscheppende synths en een gloriemomentje voor de bass, die met full distortion ook eens een paar boxen mag kapot blazen. Halverwege het nummer toont Dirge haar ware klasse! Wat begon als een weemoedig plingelende soundscape wordt verder gezet in een sterke en emotioneel geladen finale. Zeker en vast een eerredder en mijn favoriet op het album! Sludge en doom combineren is zeker geen gemakkelijke taak, en al helemaal niet als je met samples het atmosferische er ook nog eens wil in krijgen. Misschien is het daarom dat de zevende langspeler van Dirge enige pit mist. Erg bijzonder baanbrekend of origineel is het allemaal niet, maar slecht is het daarom zeker ook niet. Een aanrader voor fans van Isis, Neurosis en Stories From The Lost.
Sam Bruynooghe (65)
Debemur Morti Productions
Tracklist: 1. Wingless Multitudes 2. Hosea 8 7 3. Algid Troy 4. The Burden Of Almost 5. Lost Empyrean 6. A Sea Of Light 7. Sarracenia