Metal Against Child Cancer – 03/11/2018 – C.C. De Wieke, Deerlijk.

Metal Against Child Cancer is dit jaar tien jaar jong en bijna een klassieker geworden in en rond Deerlijk. Alweer tien bands konden deze editie aanschuiven en dat in diverse stijlen. Voor iedereen wat wils dus.

Devil’s Bargain: 13u00 – 13u40.

Deze editie ging van start met Devil’s Bargain. Dit gezelschap uit de streek van Hamme zorgde voor enkele nummers hardrock tot heavy metal. Het klonk allemaal vrij goed en strak tot een technisch duiveltje roet in het eten kwam gooien. Tot twee keer toe werd dus de energieke set onderbroken. Niettegenstaande dit euvel konden de heren toch op een enthousiast publiek rekenen. Het is en blijft natuurlijk techniek en alhoewel alles uitvoerig getest werd, is opnieuw bewezen dat er soms iets verkeerd kan lopen. Murphy, je blijkt van alle markten thuis te zijn.

Deafcon: 14u00 – 14u40.

Met muziek die vooral over bier, tetten, rock ’n roll en ne moteur gaan, knalde het trio het ene nummer na het andere retestrak richting publiek. Afkomstig van Avelgem speelden de heren bijna een thuismatch. Slechts enkele jaren bezig en al een begrip in de streek, je moet het maar kunnen. Dave Hugelier aan de vocalen en de bass, zijn meester Lemmy achterna, kwam, zag en overwon het publiek. Met de nodige dosis humor ertussen door kregen we een brok energie van achttal tracks. Ook ‘Ace Of Spades’ ontbrak niet. Op hun vraag of we nog meer wilden horen wilden ze eerst weten wie ze waren. Hun nummer ‘We Are Deafcon’ was natuurlijk het enige correcte antwoord. Afsluiten deden ze met ‘Overkill’. Ze speelden de pannen van het dak en bleken op het einde nog tijd over te hebben voor een (onvoorzien) extra nummer.

Everglow: 15u00 – 15u40.

Female fronted metal, een genre die mij nauw aan het hart ligt. Cindy Baert stuurt met haar cleane en zuivere vocalen de rest van de band aan en veroveren in een mum van tijd het publiek. Een band die al in 2000 rond Beveren (Oost-Vlaanderen) opgericht was, kent de klappen van de zweep en het is puur genieten van de vele nummers uit hun setlist. Met ‘The Moon Got Lost’ kregen we zelfs nog een primeur, want dat nummer was zelfs nog niet opgenomen. Sterk gitaarwerk van Alain De Block (tevens mede oprichter) en Jens Thienpont ondersteunen de keyboardklanken van Danny Planken. Alain zien en horen we trouwens nog wat later terug in zijn andere band Poseydon. Een setlist die de nummers haalde uit de eerder uitgebrachte EP’s, demo’s en albums.

Warckon: 16u00 – 16u40

Hoe verder de dag vorderde, hoe moeilijker het licht bleek te zijn. Bij sommige nummers viel het erg op dat er vrij weinig frontaal licht te bespeuren was, maar dat kwam natuurlijk de sfeer ten goede. Warckon bracht zoals we van hen al gewoon waren een erg technisch sterke set, die wat weinig interactie met zich bracht. Een strakke uitvoering maakte veel goed. Wouter Langhendries kennen we ook van WildHeart, een band die iets nauwer met mijn persoonlijke muziekgenre aansluit. Maar zoals eerder gezegd, MACC is er voor een divers publiek en hier werden de liefhebbers van thrash en metal meer op hun wenken bediend. Acht tracks, afkomstig van hun albums ‘The Madman’s Lullaby’ en ‘High Treason’ gingen er vlotjes in.

Poseydon: 17u00 – 17u40.

Poseydon is de eeuwenoude Griekse god van ontembare wateren, hengsten en stormen… Het is daarom ook dat Alain deze naam koos voor zijn meedogenloze death-geïnspireerde thrash band in 1992. Met een moeilijke belichting ging dit kwintet van start. Gitarist Alain De Block kan in deze thrash metalband zijn tweede ding kwijt die hij in de power metal band Everglow nog niet kon brengen. Ook hier kregen we iets meer dan een handvol nummers waar iedereen murw achter bleef. De dynamiek op het podium was niet altijd even makkelijk vast te leggen, maar dat de heren ervaring hadden in op het podium was duidelijk.

Drakkar: 18u00 – 18u40.

Dit gezelschap kan je met de regelmaat van de klik zien opduiken en telkens zorgen ze voor een energieke, uit de hand lopende act die maakt dat je hen terug wil zien. Heavy (speed) metal uit Mons werd als vervangende band geselecteerd toen Repossessed forfait moest geven. Frontman Leny zagen we zelfs enkele keren door de zaal rondcrossen en verraste zo enkelen die niet doorhadden dat hij vlak naast hen stond te zingen. Qua dynamiek kan dat wel tellen. Eerlijk, Drakkar brengt nu niet speciaal mijn favoriete genre muziek, maar het blijft een puur genieten om deze band te horen en zien spelen.

FireForce: 20u00 – 21u00.

Een band waar ik naar uitkeek was het Antwerpse FireForce. De bezetting kreeg dit jaar een serieuze duw en werd pas begin september terug als compleet te zien. Erwin Suetens, componist en gitarist van de band, kondigde op 1 september nog een nieuwe line-up aan. Ik had FireForce al enkele keren sterk zien presenteren en was benieuwd of ze hun eerdere niveau konden behouden. Met nieuwe zanger Søren Adamsen (Artillery, Crystal Tears) en gitarist Marcus Rooky Forstbauer (Orphan Hate, Poised, Freakwave Metal Cover) in hun gelederen brengen ze hun combat metal sterker dan ooit. Ze brachten hun publiek wat ze wilden zien en het leek of de band in die bezetting al jaren samen speelde. Ze brachten veel energie in een vol uur podiumtijd, waar onder andere ‘Warbringer’ en ‘Combat Metal’ de revue passeerden. Nieuwe bezetting nog eens meegeven: Zanger Soren Adamsen, gitaristen Erwin Suetens en Marcus Rooky Forstbauer, bassist Serge Bastaens en drummer Christophe De Combe.

Iron Mask: 20u20 – 21u20.

Omwille van een staking kon de vlucht van Diego Valdez niet doorgaan en kwamen de geplande optredens in de problemen. Echter, voor alles is een oplossing, zodoende geraakte hij er met een helse busrit toch op tijd. Ook de heren van Iron Mask kregen een vol uur om hun neo classical power metal op het publiek los te laten. Vol enthousiasme begonnen ze met ‘Black As Death’ uit hun gelijknamig album uit 2011. Bassist Vassili Moltchanov (Vass Bass) stond erg dynamisch op het podium en dat straalde naar de andere leden uit. Dushan vuurde de ene solo na de andere en ook Diego’s stemgeluid was opnieuw krachtig. Drummer Ramy Ali was opnieuw het beest van de avond en zijn intrigerende drumwerk mocht ik filmen. Het is altijd een plezier om deze drummer voor de volle 200% te zien gaan. Ook na het optreden, toen ik mijn camera’s opbergde, waren de heren zo sympathiek om vlotjes op de foto te gaan. Voor hun signeersessie aan de merchandise stand namen ze ruimschoots de tijd om de fans te begroeten, hun cd’s te signeren en op de foto te gaan. Intussen waren de heren van Off The Cross al begonnen en bleven we even kijken hoe het Antwerpse viertal hun ruwe death-thrash metal in de zaal spuwden. Na de signeersessie kon ik nog wat met vriend Ramy Ali backstage bijpraten want het was al enige tijd geleden dat we elkaar in levende lijve konden spreken. Enkele toffe babbels, plannen en ideeën later beseften we dat het festival naar zijn einde liep.

De jaarlijkse tombola ontbrak niet en ook dit jaar werden de duizend (!) lotjes allemaal verkocht. Eten en drinken was voldoende aanwezig, dus iedereen kon zijn steentje bijdragen aan een geslaagd festival. In de zaal kon je ook foto’s van eerdere edities bekijken. In de wandelgangen kwamen we nog organisator Brecht Debrouwere tegen en hij vroeg me of ik ook de komende editie van de partij wou zijn. “Heel graag”: zei ik hem, en als extra verrassing verklapte hij me dat Picture volgende editie op de lijst staat. Dat de tiende editie een hoogtepunt was, zal niemand ontkennen en zo te horen zit het al weer goed voor een nieuwe editie. Twee november 2019 staat bij deze al in mijn agenda.

Met dank aan Brecht Debrouwere.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.