Laat ik de lezer al ineens waarschuwen: dit artikel is met een sterke bias geschreven. Ik ben namelijk niet alleen historicus met een fascinatie voor Vikingen, maar ook nog eens – uiteraard – een diehard Wardruna-fan van het eerste uur. Hun liveshows behoren nog steeds tot mijn beste concert- en festivalervaringen tot dusver. Toen ‘Skald’ werd aangekondigd, was ik dan ook een beetje verbaasd: ik meende me namelijk te herinneren dat Wardruna enkel de Runaljod-trillogie zou uitbrengen. Dat er dus nog een album volgde, deed mij onraad ruiken. Daarna kwam ik tot de vaststelling dat ‘Skald’ een solo productie van Einar Selvik is – toegegeven, sowieso de geestelijke vader van alles wat Wardruna is – zonder de trouwe muzikanten waarmee hij heel Europa veroverde. Rook iemand succes en een kooplustige horde fans, zonder te moeten delen? Soit, deze bedenkingen vooraf terzijde besloot ik de muziek een kans te geven. Over openers ‘Vardlokk’ en ‘Skald’ kan ik even kort zijn als de nummers: het klinkt misschien allemaal heel erg Wardruna, mistroostig en mysterieus, maar veel diepgang is er niet in te zoeken. Een bevlogen en belezen muzikant als Selvik kan dit letterlijk tijdens de opnames uit zijn duim zuigen. ‘Vardlokk’ telt misschien vijf verschillende noten en ‘Skald’ bestaat LETTERLIJK uit twee afwisselende noten. Hier betaal je niet voor originaliteit maar puur voor de populaire Wardruna-sfeer, maar die is er dan ook zeker en vast. Nog een reden waarom een klein stemmetje in mijn hoofd “uitmelking” blijft fluisteren… Of daar iets mis mee is, laat ik in het midden. ‘Vindavla’ en ‘Ormagardskvedi’ lijken al wat origineler, maar bestaan ook uit aaneenschakelingen van (kleine adaptaties van) oudere muzikale Wardruna-elementen. ‘Sonatorrek’ is een vijftien minuten durend stukje oud-Skandinavische vertelkunst die me eerlijk gezegd volledig koud laat, hoe authentiek het ook is en hoezeer re-enacters het zullen bejubelen. Er zijn echter twee lichtpuntjes: ‘Ein Sat Hun Uti’ en ‘Gravbakkjen’ zijn allebei volwaardige, authentieke, weemoedige nummers met feitelijk bestaansrecht, die ik zeker nog eens ga beluisteren! Tot slot herneemt Selvik een aantal originele Wardruna-nummers en herleidt ze tot hun skaldische versie. ‘Voluspa’ en ‘Fehu’ blijven herkenbaar en zijn misschien wel leuker dan de nieuwe nummers, misschien omdat ze muzikaal en melodisch intrinsiek gewoon veel beter zijn omdat er toen nog effectief moeite werd in gestoken… Het voelt ook best authentiek aan (al doet deze versie van ‘Fehu’ en die van afsluiter ‘Helvegen’ me bij momenten wel denken aan de Viking-versie van een Spaanse hunk die met zijn droeve liedje alle maagden in tranen aan zijn lippen wil). Wanneer ik dus zei dat deze review met een sterke bias geschreven werd, bedoelde ik dus een diepe teleurstelling en een wrang killing-your-darlings-gevoel. Waarschijnlijk word ik na het verschijnen van deze review door meerdere vrienden ge-unfriend, maar ik hoop dan ten minste dat deze vrienden zich afvragen of ze dit album oprecht goed vinden, of alleen maar omdat het de naam van Wardruna draagt en omdat iedereen weet dat Einar Selvik de meest awesome persoon ter wereld is, die niks slechts kan produceren. Ik zeg trouwens ook niet dat het slecht is, enkel dat het bijster goedkoop, onorigineel en snel verdiend aanvoelt voor zo’n muzikaal genie.
Sam Bruynooghe (40)
By Norse / Membran
Tracklist: 1. Vardlokk 2. Skald 3. Ein Sat Hun Uti 4. Voluspa (skaldic version) 5. Fehu (skaldic version) 6. Vindavla 7. Ormagardskvedi 8. Gravbakkjen 9. Sonatorrek 10. Helvegen (scaldic version)