Eindelijk nog eens een nieuw album van het Zweedse Seventh Wonder. Acht jaar hebben we er op gewacht en eerlijk gezegd: sedert de zanger, Tommy Karevik, in 2012 de overstap maakte naar Kamelot dacht ik dat Seventh Wonder een stille dood ging sterven. Verrast maar tevens enthousiast was ik er als de kippen bij om deze cd op te vragen. Hun vroegere albums waren immers zeer goed met als uitschieters ‘Mercy Falls’ en ‘The Great Escape’ waar de sound van de band zeker kon wedijveren met het betere werk van Dream Theater, Symphony X en Circus Maximus. Welnu, de sound van Tiara is enigszins anders. Minder bombastisch, minder symfonisch dan het eerdere werk: meer zin voor het melodieuzere werk en meer toegankelijker voor een groter publiek. Sommigen zullen zeggen meer commercieel, so what? Is dit daarom een minder goed album? Welnu voor mij niet want de zang van Tommy is hier uitmuntend, fenomenaal goed zelfs. Ik heb de indruk dat ‘Tiara’ naar zijn stem geschreven is en daar is niets mis mee want Tommy is een van de allerbeste zangers van de huidige metalscene (onlangs nog aan het werk gezien met Kamelot in Brugge en met Ayreon live in Tilburg). Persoonlijk vind ik dat de stem van Tommy beter tot zijn recht komt bij Seventh Wonder, waar hij duidelijk de frontman is en de band draagt terwijl hij in Kamelot meer een radertje is in een perfect geheel. Dat zowel Seventh Wonder als Kamelot bijna gelijktijdig een nieuw album uitbrengen zorgde zelf voor een muzikale discussie met mij eega: terwijl ik meer fan ben van het nieuwe werk van Seventh Wonder vind zij het Kamelot beter. Gelukkig maar dat smaken verschillen. Terug naar ‘Tiara’: dertien nummers, waarvan twee te verwaarlozen door de korte duurtijd, maar allemaal van hoog niveau. Naast de reeds besproken geweldige zang horen we ook prima gitaarwerk en drums en nummers die allemaal zo vlot en mooi in elkaar vloeien. Absolute uitschieter is echter ‘Tiara’s Song’. Dit nummer blijft maar in mijn hoofd zitten en wil ik telkens opnieuw horen. Met ‘Tiara’ heeft Seventh Wonder een sublieme come-back gemaakt en is dit, in het genre van de prog metal / symphonic metal het album van het jaar voor mij. Wat zou ik deze band graag eens live aan het werk zien.
Bart Verlinde (95)
Frontiers Records FRCD 870
Tracklist: 1. Arrival 2. The Everones 3. Dream Machines 4. Against The Grain 5. Victorious 6. Farewell (Part 1: Tiara’s Song) 7. Farewell (Part 2: Goodnight) 8. Farewell (Part 3: Beyond Today) 9. The Truth 10. By the Light Of The Funeral Pyres 11. Damnation Below 12. Procession 13. Exhale