Afire is een melodieuze hardrockgroep afkomstig uit de stad Oulu, wat centraal in Finland terug te vinden is. De band bestaat sinds 2016 uit zangeres Suvi Hiltunen, gitaristen Antti Leiviskä en Sami Kukkohovi, bassist / songwriter Harri Halonen en drummer Tarmo Kanerva. De naam Afire betekent dat iets al in vuur staat of het toch zo lijkt. En dat horen we eigenlijk direct in de opener ‘The One To Take The Fall’, die kracht en melodie weet te combineren. ‘Not Coming Home’ is erg ritmisch dankzij de drum-bass combinatie met riffende gitaar en sterke overkoepelende zang. Twee uitgekiende nummers om knallend te starten. ‘Let Me Be the One’ is de eeste uitgebrachte single. Bassist / songwriter Harri verklaart: “Het is misschien niet de meest evidente keuze als eerste single onder de uptempo rocknummers op het album, maar het vertegenwoordigt wel de humeurige kant van Afire, wat een essentieel onderdeel is van wat we te bieden hebben “. Het nummer is een pak rustiger dan de voorgangers, is vooral gitaargedreven met passie, melodie en sfeervol arrangement. Het nummer heeft iets, ik kan het niet omschrijven maar het zuigt mij zodanig op dat ik alles laat vallen en gekluisterd blijf luisteren. Na ‘Nowherefound’ krijgen we een ballad met ‘Tired Of Being Broken’, want we naderen de traditionele “halverwege”. En hier draait het een beetje voor mij. ‘Veiling The Tears’ heeft een negatieve ondertoon en passieve zangstijl in het begin. Gelukkig overwint het ruige karakter en het bloeit het nummer mooi open. De nummers daarna zijn niet slecht maar halen het niveau van het begin van de schijf niet meer. Beetje spijtig. Het is een andere kant van de band die we te horen krijgen (zoals Harri al eerder aankaartte, die mij minder aanspreekt. Dat staat soms in contrast met wat we al eerder te horen krijgen. Ook de afsluiter ‘Forevermore’ laat een ruige rockkant horen maar terug met negatieve ondertoon en passieve ingesteldheid. Het toont aan de andere kant wel dat de band niet zomaar over een kam geschoren kan worden. Suvi’s stem doet me soms denken aan Kim Wilde meets Joan Jett. Dat over gans het album de gitaren sterk ingemixt zijn, zorgt voor een vrij ruw, stevig en erg aangenaam geluid. De cd begint vrij sterk met enkele ear-catchers, maar het vuurwerk neemt af naar het einde toe. Dat viel goed op toen de cd na het laatste nummer opnieuw startte en die eerste nummers terug passeerden. Daar zit een veel grotere brok positieve energie en goesting in te bemerken. Voor iedereen wat wils dus.

Rocking Klingon (78)

Concorde Music Company

Tracklist: 1. The One To Take The Fall 2. Not Coming Home 3. Let Me Be The One 4. Nowherefound 5. Tired Of Being Broken 6. Veiling The Tears 7. Shining Through 8. Rotten To The Core 9. Strangers Again 10. Forevermore